ZammySanz

Welkom.

♥♥♥ ZAMMY SANZ♥♥♥

De muziek klonk in mijn oren terwijl de warmte van de mensen, de neonlichten en het gelach de kamer vulden. Ik was in het midden van alles, genoot van de frenetische energie van de nacht, voelde me vrij, alsof de tijd had stilgestaan. De dansvloer was mijn podium, en ik was de hoofdpersoon, elke beweging een weerspiegeling van mijn verlangen om ten volle te leven..

 

 

 

 

Mijn naam is Zammy, en toen ik 21 was, was het nachtleven mijn toevluchtsoord, mijn manier om te ontsnappen. Elk weekend was de routine hetzelfde: eten met mijn vrienden, lachen, een paar drankjes om op gang te komen, en dan omhulde het feestgeluid ons in een wervelwind van elektronische muziek en knipperende lichten. Wat kan ik nog meer vragen? Soms dacht ik dat de wereld van de nacht de enige was die wist wie ik werkelijk was.

Maar die nacht was er iets anders in de lucht. Misschien was het het feit dat de disco vol was als nooit tevoren, of misschien was het de intensiteit van de blikken die op mij werden gericht terwijl ik over de dansvloer bewoog, maar een vreemd gevoel liep door mijn huid.. Het was te mooi om waar te zijn, maar ik liet me leiden als nooit tevoren. Mijn vrienden, zoals altijd, aan mijn zijde, maar deze keer vielen mijn ogen op een jongen die van de andere kant van de bar naar me bleef kijken..

Er was iets fascinerends aan hem, iets dat me aantrok. Het was niet het soort persoon waarmee ik me normaal verbind, maar er was iets in zijn aanwezigheid dat me destabiliseerde. We kruisten elkaar een paar keer op de dansvloer, totdat hij eindelijk naderde.

 

 

 

 

 

— "Ik denk dat ik je ergens van ken?" — zei hij met een schuine glimlach. Het was niet de typische vraag van een jongen op een feestje, maar zijn kalme toon deed me lachen..

— "Ik denk het niet. En jij?" “Ja,” antwoordde ik geïntrigeerd. Op dat moment werd de muziek zachter en het gesprek tussen ons glipte tussen de lichten en de menigte om ons heen..

 

Hij stelde zich voor als Álex, een jongen die onlangs in de stad was aangekomen. We spraken over het leven, over wat iedereen hoopte te vinden in deze vluchtige momenten, deze momenten van plezier die de eindeloze nachten ons boden.. We vertelden elkaar onze verhalen, onze donkerste geheimen en onze wildste dromen, alsof deze verbinding het enige was dat telde.. De nacht ging door, maar nu was de euforie veranderd in iets diepers.. De muziek bleef vibreren, maar ik was er niet meer alleen voor het feest. Ik was op zoek naar iets dat ik niet eens kon noemen. Álex en ik gingen weg van de baan, we liepen door de donkere straten van de stad. Tussen gelach en discussie kwamen we in een afgelegen hoek, waar de maan ons gezicht verlichtte.. Daar, weg van de menigte, was het waar het spel van de nacht veranderde in iets meer reëel.

We omhelsden elkaar, en in die kus begreep ik iets dat ik nooit had voorzien: de nacht was niet alleen gevuld met vluchtige genoegens, maar met momenten die je leven konden veranderen. De volgende dag werd ik alleen wakker, zonder echt te weten hoe ik in bed was beland.. Het gevoel van die nacht bleef in mij, als een onuitwisbare indruk, maar het liet ook een leegte achter die ik nog nooit eerder had gevoeld.. Het plezier van de nacht, de opwinding van het leven zonder beperkingen, vervaagt in het daglicht. Maar een vraag bleef in mijn gedachten: Hoeveel van wat we zoeken in de nacht is slechts een afleiding? En hoeveel is de echte zoektocht naar iets groters, iets dat niet kan worden gevonden tussen de knipperende lichten en dansende lichamen?

Die nacht was alles veranderd. De zoektocht naar nieuwe genoegens leek me niet meer hetzelfde. Is het de vrijheid die ons aantrekt, of is het de angst om onder ogen te zien wat we echt nodig hebben?

♥♥♥♥