CristalWright

Mijn leven is van uw leven tributair, of het nu tumult lijkt, of eenzaam, als een enkele wanhopige bloem. Hangt aan hem als de orchidee aan het harde hout, of als de klimop op de muur, die alleen in hem opgeheven ademt.

De prinses is verdrietig. Wat zal de prinses krijgen? Zuchten ontsnappen uit zijn aardbeienmond, die het lachen heeft verloren, die de kleur heeft verloren. De prinses is bleek in haar gouden stoel, het toetsenbord van haar klanksleutel is stil, en in een glas, vergeten, valt een bloem flauw.

Als je van me houdt, hou van me in zijn geheel, niet door licht of schaduw. Als je van me houdt, hou van me zwart en wit, en grijs, groen, en blond, en brunette. Ik hou van je dag, ik hou van je nacht. En vroeg in de ochtend in het open raam! - Ja. Als je van me houdt, knip me dan niet af: hou van me helemaal. Of je wilt me niet

Dat de liefdes al zijn weggelopen, de eenzaamheden zijn gekomen. De angst heeft me overweldigd..

Als de mens zou kunnen zeggen wat hij liefheeft, als de mens zijn liefde voor de hemel zou kunnen verheffen als een wolk in het licht; Als ik, als muren die afbrokkelen, om de waarheid te begroeten die in het midden staat, zijn lichaam zou kunnen afbrokkelen, zodat alleen de waarheid van zijn liefde overblijft, de waarheid van hemzelf, die geen glorie, fortuin of ambitie wordt genoemd, maar liefde of verlangen, zou ik degene zijn die ik me voorstelde; Hij die met zijn tong, zijn ogen en zijn handen voor de mensen de onbekende waarheid, de waarheid van zijn ware liefde verkondigt.

Ik was al aan het uitspreiden van dat haar dat Amor uit het goud van zijn mijnen had getrokken, al aan het breken in die fijne parels duizend zoete woorden zonder meercello, al aan het plukken van elke mooie lip paarse rozen zonder vrees voor doornen, ik was, o heldere jaloerse zon, toen uw licht, mijn ogen rakend, mijn glorie doodde En mijn geluk is voorbij. Als de hemel niet meer minder krachtig is, want geef niet zijn meer woede, bliksem, zoals uw zoon, geef je de dood.

Dat de sterren dauw waren; dat de hitte sneeuw was. Hij had het mis. Dat je rok was je blouse; dat je hart haar huis. Hij had het mis. (Ze viel in slaap op de oever. Jij, op de top van een tak.)

Ik weet heel goed dat ze je zullen vertellen dat het leven geen doel heeft, dat het een ongelukkige zaak is. Denk dan altijd aan wat ik ooit schreef, terwijl ik aan jou dacht zoals ik nu denk. Het leven is mooi, je zult zien hoe ondanks de verdriet zul je vrienden hebben, je zult liefde hebben. Een man alleen, een vrouw zo genomen, één voor één zijn ze als stof, ze zijn niets.

Zoals alle dingen vol zijn van mijn ziel kom je uit de dingen, vol van mijn ziel. Slaapvlinder, je lijkt op mijn ziel, en je lijkt op het woord melancholie. Ik hou van je als je stil bent en als je afstandelijk bent.. En je bent net een klager, vlinder in de lul. En je hoort me van ver, en mijn stem bereikt je niet: laat me stil zijn met je stilte. Laat me ook met je praten. Met je stilte. Helder als een lamp, simpel als een ring.. Je bent als de nacht, stil en vol sterren. Je stilte is sterrenachtig, zo ver weg en eenvoudig.

Ik wil de huilende tuinman zijn van de aarde die je bezet en mest, zielsverwant, zo vroeg. Voedend regens, schelpen en organen mijn pijn zonder instrument, aan de ontmoedigde klaprozen zal ik je hart geven als voedsel. Zoveel pijn is in mijn zijde, dat het pijn doet tot mijn adem. Een harde vuistslag, een ijzige klap, een onzichtbare moorddadige bijl, een brute duw heeft je neergeslagen.