ZammySanz

Καλώς ήρθατε.

♥♥♥ Ζάμι Σανζ ♥♥♥

Η μουσική αντηχούσε στα αυτιά μου καθώς η ζεστασιά των ανθρώπων, τα φώτα νέον και τα γέλια γέμιζαν το δωμάτιο. Ήμουν στο κέντρο των πάντων, απολαμβάνοντας την ξέφρενη ενέργεια της νύχτας, νιώθοντας ελεύθερη, σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Η πίστα ήταν η σκηνή μου και ήμουν η πρωταγωνίστρια, κάθε κίνηση μια αντανάκλαση της επιθυμίας μου να ζήσω πλήρως.

 

 

 

 

Το όνομά μου είναι Ζάμι, και όταν ήμουν 21, η νυχτερινή ζωή ήταν το καταφύγιο μου, η απόδρασή μου. Κάθε Σαββατοκύριακο, η ρουτίνα ήταν η ίδια: δείπνο με τους φίλους μου, γέλια, μερικά ποτά για να σηκωθώ, και μετά ο θόρυβος του πάρτι μας τυλίγει σε μια δίνη από ηλεκτρονική μουσική και φώτα που τρεμοπαίζουν. Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Μερικές φορές νόμιζα ότι ο κόσμος της νύχτας ήταν ο μόνος που ήξερε ποιος ήμουν πραγματικά.

Αλλά εκείνο το βράδυ, κάτι στον αέρα ήταν διαφορετικό. Ίσως το γεγονός ότι η ντίσκο ήταν πιο γεμάτη από ποτέ, ή ίσως η ένταση των ματιών που με κοιτούσαν καθώς κινούμουν στην πίστα, αλλά μια παράξενη αίσθηση περνούσε από το δέρμα μου.. Ήταν πάρα πολύ τέλειο για να είναι αληθινό, αλλά εγώ πήγα όπως ποτέ πριν. Οι φίλες μου, όπως πάντα, στο πλευρό μου, αλλά αυτή τη φορά τα μάτια μου έπεσαν σε ένα αγόρι που δεν σταματούσε να με κοιτάζει από την άλλη πλευρά του μπαρ..

Υπήρχε κάτι συναρπαστικό σε αυτόν, κάτι που με έλκυε. Δεν ήταν το είδος του ατόμου με το οποίο συνήθως συνδεόμουν, αλλά υπήρχε κάτι στην παρουσία του που με αποσταθεροποιούσε. Συναντηθήκαμε αρκετές φορές στην πίστα, μέχρι που τελικά ήρθε κοντά.

 

 

 

 

 

— "Νομίζω ότι σε ξέρω από κάπου. «Εντάξει», είπε με ένα χαμόγελο. Δεν ήταν η τυπική ερώτηση ενός αγοριού σε ένα πάρτι, αλλά ο ήρεμος τόνος του με έκανε να γελάσω.

— "Δεν νομίζω. Και εσύ;» «Ναι», απάντησα. Εκείνη τη στιγμή, η μουσική χαμήλωσε, και η συζήτηση μεταξύ μας γλίστρησε ανάμεσα στα φώτα και το πλήθος γύρω μας..

 

Παρουσιάστηκε ως Άλεξ, ένα αγόρι που μόλις είχε έρθει στην πόλη. Μιλήσαμε για τη ζωή, για το τι ο καθένας ήλπιζε να βρει σε αυτές τις φευγαλέες στιγμές, αυτές τις στιγμές απόλαυσης που μας προσέφεραν οι ατελείωτες νύχτες. Μιλήσαμε για τις ιστορίες μας, τα πιο σκοτεινά μυστικά μας και τα πιο τρελά όνειρά μας, σαν αυτή η σύνδεση να ήταν το μόνο πράγμα που είχε σημασία.. Η νύχτα πέρασε, αλλά τώρα η ευφορία είχε μετατραπεί σε κάτι βαθύτερο. Η μουσική συνέχισε να δονείται, αλλά δεν ήμουν πια εκεί μόνο για το πάρτι. Ψάχνοντας για κάτι που δεν ήξερα καν το όνομα. Ο Άλεξ κι εγώ απομακρυνθήκαμε από την πίστα, περπατήσαμε στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης. Με γέλια και συζητήσεις φτάσαμε σε μια απομονωμένη γωνιά, όπου το φεγγάρι φώτιζε τα πρόσωπά μας.. Εκεί, μακριά από τα πλήθη, ήταν εκεί που το παιχνίδι της νύχτας μετατράπηκε σε κάτι πιο πραγματικό.

Φιληθήκαμε, και σε αυτό το φιλί, κατάλαβα κάτι που ποτέ δεν είχα φανταστεί: η νύχτα δεν ήταν γεμάτη μόνο με εφήμερες απολαύσεις, αλλά με στιγμές που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή σου.. Την επόμενη μέρα ξύπνησα μόνη, χωρίς να ξέρω πώς βρέθηκα στο κρεβάτι μου. Η αίσθηση εκείνης της νύχτας έμεινε μέσα μου, σαν ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα, αλλά άφησε επίσης ένα κενό που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν.. Η χαρά της νύχτας, ο ενθουσιασμός της ζωής χωρίς περιορισμούς, ξεθωριάζει στο φως της ημέρας. Αλλά μια ερώτηση παρέμενε στο μυαλό μου: Πόσο από αυτό που ψάχνουμε τη νύχτα είναι απλώς μια απόσπαση της προσοχής; Και πόσο είναι η πραγματική αναζήτηση για κάτι μεγαλύτερο, κάτι που δεν μπορεί να βρεθεί ανάμεσα στα φώτα που αναβοσβήνουν και τα σώματα που χορεύουν;

Εκείνη τη νύχτα, όλα άλλαξαν. Η αναζήτηση νέων απολαύσεων δεν μου φαινόταν πια η ίδια. Είναι η ελευθερία που μας προσελκύει, ή είναι ο φόβος να αντιμετωπίσουμε αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε;

♥♥♥♥