IvyLancaster

ΙΒΥΛΑΝΚΑΣΤΕΡ

Γεια σας, είμαι μια χαρούμενη, στοργική και παθιασμένη γυναίκα. Μου αρέσουν τα απλά πράγματα, όπως ένα καλό μπιφτέκι, θαλασσινά και φυσικούς χυμούς. Αυτά είναι τα αγαπημένα μου. Είμαι βαθιά περίεργη για το ανθρώπινο σώμα και τα μυστήρια πίσω από κάθε ιστορία, γι 'αυτό θέλω να σπουδάσω εγκληματολογία. Μου αρέσει επίσης πολύ η ζαχαροπλαστική, όπου μπορώ να εκφράσω τη δημιουργικότητα και την αγάπη μου σε κάθε συνταγή. Θεωρώ τον εαυτό μου παθιασμένο, γεμάτο ενέργεια και πρόθυμο να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου.

Κάθε κομμάτι της ζωής μου έχει κάτι από σένα μέσα του, και δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, το ξέρεις τόσο αντικειμενικά όσο κι εγώ. Ωστόσο, υπάρχει ένα πράγμα που θα ήθελα να ξεκαθαρίσω. Όταν λέω κάθε κομμάτι, δεν μιλάω μόνο για αυτή τη στιγμή, αυτή την αναμονή για σένα και την ανακάλυψή σου, και για την απώλειά σου και την επανένωσή σου, και ελπίζω τίποτα περισσότερο. Δεν μιλάω για σένα που ξαφνικά λες, "Θα κλάψω", και με το λαιμό δεμένο, "Εντάξει, κλάψε ». Και μια απαλή και αόρατη βροχή μας προστατεύει, και ίσως γι' αυτό ο ήλιος θα ανατείλει σύντομα. Ούτε μιλάω μόνο για το γεγονός ότι, μέρα με τη μέρα, ο αριθμός των μικρών αποφασιστικών συνεννοήσεών μας αυξάνεται, ούτε για το γεγονός ότι μπορώ ή πιστεύω ότι μπορώ να μετατρέψω τις αποτυχίες μου σε νίκες, ούτε για το γεγονός ότι μου προσφέρεις το τρυφερό δώρο της τελευταίας σου απελπισίας..

Όχι. Η επιλογή είναι πολύ πιο σοβαρή.. Όταν λέω όλες τις ίντριγκες, εννοώ ότι εκτός από αυτόν τον γλυκό κατακλυσμό, ξαναγράφεις και την παιδική μου ηλικία, εκείνη την εποχή που λένε πράγματα ενήλικα και σοβαρά και που οι σοβαροί ενήλικες τα γιορτάζουν, κι εσύ ξέρεις ότι αυτό είναι κακό σημάδι. Θέλω να πω ότι αναπαριστάς την εφηβεία μου, την εποχή που ήμουν ένας γέρος γεμάτος αμφιβολίες, και εσύ ξέρεις να βγάζεις από αυτή την έρημο τον σπόρο της χαράς μου και να τον ποτίζεις κοιτάζοντάς τον.. Θέλω να πω ότι κουνάς τη νεότητά μου, αυτή την στάμνα που κανένας δεν πήρε ποτέ στα χέρια του, αυτή τη σκιά που κανένας δεν πλησίασε τη σκιά της, και εσύ ξέρεις να την κουνάς μέχρι τα ξερά φύλλα να αρχίσουν να πέφτουν και το σκελετό της αλήθειας μου να παραμένει χωρίς κατορθώματα. Εννοώ ότι αγκαλιάζεις την ωριμότητά μου, αυτό το μείγμα έκπληξης και εμπειρίας, αυτά τα παράξενα σύνορα της αγωνίας και του χιονιού, αυτό το κερί που φωτίζει το θάνατο, αυτή την άβυσσο της φτωχής ζωής. Όπως βλέπετε, είναι πιο σοβαρό, πολύ πιο σοβαρό, γιατί με αυτά και άλλα λόγια θέλω να πω ότι δεν είσαι μόνο το αγαπημένο κορίτσι που είσαι, αλλά και η υπέροχη ή προσεκτική γυναίκα που αγάπησα ή αγαπώ.

Σε αγαπώ με τα φρύδια, με τα μαλλιά, συζητώ μαζί σου στους άθικτους λευκούς διαδρόμους όπου παίζουν τα συντριβάνια του φωτός, συζητώ μαζί σου για κάθε όνομα, σε ξεριζώνω με τη λεπτότητα μιας ουλής, αφήνω στα μαλλιά σου στάχτες από αστραπές και κορδέλες που κοιμούνται κάτω από το χιόνι. βροχή. Δεν θέλω να έχεις μορφή, θέλω να είσαι ακριβώς αυτό που έρχεται μετά το χέρι σου, γιατί το νερό, σκέψου το νερό, και τα λιοντάρια όταν διαλύονται στη ζάχαρη του μύθου, και οι χειρονομίες, αυτή η αρχιτεκτονική του τίποτα, που ανάβουν τις λάμπες τους στη μέση της συνάντησης.