CristalWright

Η ζωή μου είναι η δική σου υποτελής ζωή, είτε σου φαίνεται ταραχώδης, είτε μοναχική, σαν ένα απελπισμένο λουλούδι. Κρέμεται απ' αυτόν όπως η ορχιδέα από το σκληρό ξύλο, ή όπως ο κισσός στον τοίχο, που μόνο σ' αυτόν αναπνέει ψηλά.

Η πριγκίπισσα είναι λυπημένη. Τι θα πάρει η πριγκίπισσα; Αναστεναγμοί ξεφεύγουν από το φραουλάτο στόμα του, που έχει χάσει το γέλιο, που έχει χάσει το χρώμα. Η πριγκίπισσα είναι χλωμή στη χρυσή της καρέκλα, το πληκτρολόγιο του ηχητικού της κλειδιού είναι σιωπηλό, και σε ένα ποτήρι, ξεχασμένο, λιποθυμά ένα λουλούδι..

Αν με αγαπάς, αγάπησέ με ολόκληρη, όχι με φως ή σκιά. Αν με αγαπάς, αγάπησέ με μαύρη και άσπρη, και γκρίζα, και πράσινη, και ξανθιά, και μελαχρινή. Αγαπήστε με μέρα, αγαπήστε με νύχτα. Και νωρίς το πρωί στο ανοιχτό παράθυρο! - Εντάξει. Αν με αγαπάς, μην με κόψεις: αγάπησέ με όλη. Ή δεν με θέλεις

Ότι οι έρωτες έχουν ήδη φύγει, οι μοναξιές έχουν έρθει. Η θλίψη με κατέφαγε.

Αν ο άνθρωπος μπορούσε να πει τι αγαπάει, αν ο άνθρωπος μπορούσε να ανυψώσει την αγάπη του στον ουρανό σαν σύννεφο στο φως, αν σαν τοίχοι που καταρρέουν, για να χαιρετήσουν την αλήθεια που στέκεται στο μέσο, θα μπορούσε να καταρρεύσει το σώμα του, αφήνοντας μόνο την αλήθεια της αγάπης του, την αλήθεια του εαυτού του, που δεν ονομάζεται δόξα, τύχη, ή φιλοδοξία, αλλά αγάπη ή επιθυμία, θα ήμουν αυτός που φαντάστηκα, αυτός που με τη γλώσσα του, τα μάτια του και τα χέρια του διακηρύσσει στους ανθρώπους την άγνωστη αλήθεια, την αλήθεια της αληθινής αγάπης του.

Τώρα σκορπίζοντας πάνω του εκείνα τα μαλλιά που έβγαλε η Αγάπη ανάμεσα στο χρυσάφι των ορυχείων της, τώρα σπάζοντας σε αυτά τα ωραία μαργαριτάρια γλυκά λόγια χίλια χωρίς αξία, τώρα μαζεύοντας από κάθε όμορφο χείλος μωβ τριαντάφυλλα χωρίς φόβο αγκάθια, ήμουν, ω, καθαρός αόρατος ήλιος, όταν το φως σου, πληγώνοντας τα μάτια μου, σκότωσε τη δόξα μου και τελείωσε τη μοίρα μου. Εάν ο ουρανός δεν είναι πλέον λιγότερο ισχυρός, έτσι ώστε οι δικοί του να μην δίνουν περισσότερο θυμό, αστραπή, όπως ο γιος σας, σας θανατώνουν.

Ότι τα αστέρια ήταν δροσιά, η ζέστη, το χιόνι. Έκανε λάθος. Ότι η φούστα σου ήταν η μπλούζα σου, ότι η καρδιά σου ήταν το σπίτι της. Έκανε λάθος. (Αποκοιμήθηκε στην ακτή. Εσύ, στην κορυφή ενός κλαδιού.)

Ξέρω πολύ καλά ότι θα σας πω ότι η ζωή δεν έχει αντικείμενο που είναι μια ατυχής υπόθεση. Έτσι, να θυμάσαι πάντα τι έγραψα κάποτε σκεπτόμενος εσένα όπως σκέφτομαι τώρα. Η ζωή είναι όμορφη, θα δεις πως παρά τις θλίψεις θα έχεις φίλους, θα έχεις αγάπη. Ένας άντρας μόνος, μια γυναίκα έτσι, ένας προς έναν είναι σαν σκόνη, δεν είναι τίποτα.

Όπως όλα τα πράγματα είναι γεμάτα με την ψυχή μου, έτσι και τα πράγματα, γεμάτα με την ψυχή μου.. Σκουπιάρα, μοιάζεις με την ψυχή μου, και μοιάζεις με τη λέξη μελαγχολία.. Μου αρέσεις όταν είσαι ήσυχος και είσαι σαν απομακρυσμένος.. Και είσαι σαν να παραπονιέσαι, πεταλούδα στο λούτρινο.. Και με ακούς από μακριά, και η φωνή μου δεν φτάνει σε σένα: Άσε με να σιωπήσω με τη σιωπή σου. Άσε με να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή σου, καθαρή σαν φανάρι, απλή σαν δαχτυλίδι.. Είσαι σαν τη νύχτα, ήσυχη και αστερισμένη.. Η σιωπή σου είναι σαν αστέρι, τόσο μακριά και απλή.

Θέλω να είμαι ο κλαίγοντας κηπουρός της γης που καταλαμβάνεις και κοπριάς, σύντροφος ψυχής, τόσο νωρίς. Τροφοδοτώντας βροχές, κοχύλια και όργανα με τον πόνο μου χωρίς όργανα, στις αποθαρρυμένες παπαρούνες θα δώσω την καρδιά σου για τροφή. Τόσος πόνος συγκεντρώνεται στην πλευρά μου, που από τον πόνο πονάει μέχρι την αναπνοή μου. Ένα σκληρό γροθί, ένα παγωμένο χτύπημα, ένα αόρατο και δολοφονικό τσεκούρι, μια βάναυση ώθηση σε έχει ρίξει κάτω.