CloeDavies

Πολύ κοντά στο τέλος μου, σε ευλογώ, ζωή, γιατί ποτέ δεν μου έδωσες ούτε αποτυχημένη ελπίδα, ούτε άδικο μόχθο, ούτε αδικαιολόγητη θλίψη. Γιατί βλέπω στο τέλος του σκληρού μου δρόμου ότι ήμουν ο αρχιτέκτονας της ίδιας μου της μοίρας. Ότι αν έβγαλα το μέλι ή τη χολή από τα πράγματα, ήταν επειδή έβαλα μέσα τους χολή ή μέλι. Όταν φύτευα τριανταφυλλιές, πάντα μάζευα τριαντάφυλλα. .Βέβαια, μετά τις δροσιές μου θα έρθει ο χειμώνας: αλλά δεν μου είπες ότι ο Μάιος θα είναι αιώνιος! Βρήκα τις νύχτες της θλίψης μου μακριές, αλλά δεν μου υποσχέθηκες μόνο καλές νύχτες, αλλά είχα και κάποιες αγία και ήρεμες... Αγάπησα, αγαπήθηκα, ο ήλιος χαϊδεύει το πρόσωπό μου. ¡Ζωή, δεν μου χρωστάς τίποτα! Ζωή, είμαστε ειρηνικοί!

¿Σε ποιο βασίλειο, σε ποιον αιώνα, κάτω από ποια σιωπηλή σύνοδο των άστρων, σε ποια μυστική μέρα που το μάρμαρο δεν έχει σώσει, γεννήθηκε η γενναία και μοναδική ιδέα να εφεύρουμε τη χαρά; Με χρυσά φθινόπωρα την επινόησαν. Το κρασί ρέει κόκκινο μέσα στις γενιές σαν το ποτάμι του χρόνου και στο δύσκολο δρόμο μας χαρίζει τη μουσική του, τη φωτιά του και τα λιοντάρια του. Στη νύχτα της χαράς ή στη δυσάρεστη ημέρα εξυψώνει τη χαρά ή μετριάζει τον τρόμο και το νέο ποίημα που τραγουδώ αυτή τη μέραΤο τραγούδησαν άλλοτε οι Άραβες και οι Πέρσες. Έλα, δίδαξέ μου την τέχνη να βλέπω την ιστορία μου σαν να είναι στάχτη στη μνήμη μου.

Έκανα το χειρότερο αμάρτημα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος.. Δεν ήμουν ευτυχισμένος.. Ας με σέρνουν οι παγετώνες της λήθης και να με χάσουν, αδίστακτοι.. Οι γονείς μου με γεννήθηκαν για το όμορφο και επικίνδυνο παιχνίδι της ζωής, για τη γη, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά.. Τους απογοήτευσα.. Δεν ήμουν ευτυχισμένη.. Η νεαρή του επιθυμία δεν εκπληρώθηκε.. Το μυαλό μου ασχολήθηκε με τα συμμετρικά πορφυία της τέχνης, που έμπλεκουν τα νάρθηρα.. Μου κληρονομήσατε το θάρρος.. Δεν ήμουν γενναίος.. Δεν με εγκαταλείπει.. Πάντα δίπλα μου είναι η σκιά του να είμαι άτυχος..

Αυτή τη φορά αφήστε με να είμαι ευτυχισμένος, τίποτα δεν συνέβη σε κανέναν, δεν είμαι πουθενά, συμβαίνει μόνο ότι είμαι ευτυχισμένος από τις τέσσερις πλευρές της καρδιάς, περπατώντας, κοιμώμενος ή γράφοντας. Τι θα κάνω γι' αυτόν, είμαι ευτυχισμένος. Είμαι πιο αμέτρητος από το χορτάρι στα λιβάδια, νιώθω το δέρμα σαν ένα τραχύ δέντρο και το νερό κάτω, τα πουλιά πάνω, τη θάλασσα σαν ένα δαχτυλίδι στη μέση μου, φτιαγμένο από ψωμί και πέτρα η γη ο αέρας τραγουδάει σαν κιθάρα. Εσύ δίπλα μου στην άμμο είσαι άμμος, τραγουδάς και τραγουδάς, ο κόσμος σήμερα είναι η ψυχή μου, το τραγούδι και η άμμος, ο κόσμος είναι το στόμα σου σήμερα, άσε με στο στόμα σου και στην άμμο να είμαι ευτυχισμένος, να είσαι ευτυχισμένος μόνο και μόνο επειδή, επειδή αναπνέω και επειδή αναπνέεις, να είσαι ευτυχισμένος επειδή αγγίζω το γόνατό σου και είναι σαν να αγγίζω το μπλε δέρμα του ουρανού και τη φρεσκάδα του. Σήμερα ας είμαι μόνος μου ευτυχισμένος, με όλους ή χωρίς όλους, να είμαι ευτυχισμένος με το χορτάρι και την άμμο, να είμαι ευτυχισμένος με τον αέρα και τη γη, να είμαι ευτυχισμένος, μαζί σας, με το στόμα σας, να είστε ευτυχισμένοι.

Στην κατοικία των ματιών σου,

Κρύβει την λάμψη του ήλιου,

Αντανακλώντας την αγνή ομορφιά,

που αιχμαλωτίζει την καρδιά μου. Το χαμόγελό σου, γλυκιά μελωδία,

που χαροποιεί την αυγή,

Ξυπνά τα κοιμισμένα όνειρα,

και κάνει να ξαναγεννιέται η αγάπη. Τα χείλη σου, ροζ φωτιά,

απαλό φιλί, πειρασμός,

Σε κάθε ψιθυρισμένο λόγο,

ξυπνά ένα πάθος. Το δέρμα σου, καμβάς τρυφερότητας,

Όπου τα χέρια μου θέλουν να χαθούν,

Χαϊδεύοντας κάθε εκατοστό,

Ανακαλύπτοντας μυστικά και στίχους.

Είσαι ένα ποίημα σε κίνηση,

μια συμφωνία συναισθημάτων,

Η παρουσία σου και μόνο φωτίζει,

Και ζωντανεύει το τραγούδι μου.

Το βλέμμα σου είναι η φωτιά που ανάβει την επιθυμία μου, Μια έντονη λάμψη που καίει στις φλέβες μου, Όταν τα μάτια σου με συναντούν, χάνομαι στις φλόγες σου, Είσαι ο φάρος που καθοδηγεί τις σκοτεινές νύχτες μου. Τα μάτια σου, δύο αστέρια που φωτίζουν το μονοπάτι μου, που με καλούν να χαθώ σε ένα άπειρο σύμπαν, Σε αυτά βλέπω την αντανάκλαση μιας βαθιάς αγάπης, Μια αγάπη που καταναλώνεται στο πάθος κάθε δευτερολέπτου. 

Το σώμα σου είναι ένα ποίημα που ζωγραφίζεται στα χέρια μου, ένας ναός από τέλειες καμπύλες που με οδηγεί βαθιά, κάθε εκατοστό σου ξυπνά την πιο αγνή επιθυμία μου, και με βυθίζει σε μια έκσταση ατελείωτης ευχαρίστησης. Οι απαλές καμπύλες σου είναι στίχοι που απαγγέλλω στα όνειρά μου, γοητευτικές γραμμές που με προσκαλούν να χαθούμε, στο χορό των δερμάτων μας, ο κόσμος εξαφανίζεται, και είμαστε μόνο εσύ και εγώ, χαίροντας κάθε άγρια χάιδα..