ZoeRedds

Je blik blijft hangen als zijde op de huid, Zacht, langzaam en onmogelijk te vergeten.

Tussen je woorden, hoor ik een fluistering, een belofte alleen mijn lichaam begrijpt.

Je raakt me niet aan, maar mijn adem verandert als je in de buurt bent.

Laat je stilte tegen de mijne drukken, waar het verlangen zonder geluid leeft.

De hitte tussen ons is geen vuur, het is een langzame brand die nooit vervaagt.

Je aanwezigheid is een aanraking die ik de hele dag draag, zacht, achtervolgend, onvergetelijk.

We hebben niet gekust, maar mijn lippen herinneren je al.

Er is poëzie in de manier waarop je naar me kijkt, geen woorden, alleen vuur achter je ogen.

In de pauze voor je aanraking, vind ik de zoetste pijn.

Mijn huid kent het geluid van je naam, zelfs in stilte.

Je adem dicht bij de mijne, een stille uitnodiging die mijn lichaam niet kan weerstaan.

Met slechts een blik ontkleed je mijn gedachten.

De tijd vertraagt als je dichtbij bent, alsof de wereld weet niet te onderbreken.

Je stem raakt me dieper dan handen ooit kunnen.

Ik verlang naar de pauze voor je lippen, meer dan de kus zelf.

In je stilte voel ik warmte, alsof je gedachten mijn huid traceren.

Eén aanraking van jou, en ik vergeet hoe ademen voelt.

Je nabijheid schrijft gedichten op mijn huid, zonder inkt, zonder woorden.

Uw aanraking, als fluweel in de nacht, Sets mijn huid en ziel in brand. Een fluister zacht, een adem zo diep, Je roert het vuur dat ik probeer te houden.

In verstrengelde lakens en stille kreten, Onze lichamen spreken in heilige tonen. Geen behoefte aan woorden, je lippen belijden Elke zondige gedachte in zachte streling.

Het maanlicht kust elke bocht, Uw blik de vonk, je stem de zenuw. Kleed me langzaam uit met je ogen, En zie mijn verlegenheid smelten als ijs.

Gewoon een fluistering van je naam Zendt mijn hart in een vlam. Een storm broeit laag onder mijn huid, Verlangend naar het vuur dat binnen ligt.

Je lippen spreken niet, maar ze doen vertellen Van dromen waar alleen passie woont. Een zachte hap, een gedurfde kus, Een taal gevormd uit brandende gelukzaligheid.

Onder de kant, een geheim ligt, Een wereld waar plezier nooit sterft. Een blik van jou, mijn adem ontsnapt, Verlangen druipt in koortsachtige vormen.

Er is een vlam die knippert laag, Waar je vingers durven te gaan. Eén slag en ik vergeet mijn naam, Je temt mijn vuur, dan voedt de vlam.

Adem me langzaam, zoals warme wijn, Laat je zintuigen traceren mijn ruggengraat. Geen haast, gewoon ritme, zacht en langzaam, Totdat onze harten beginnen te gloeien.

Ik hunker naar je stem, je slechte glimlach, Uw aanraking die blijft hangen de hele tijd. Kom dichterbij, laat me je voelen in de buurt, Mijn favoriete zonde is kristalhelder.

Uw woorden ontkleden me meer dan handen, Ze kruisen verboden, brandende landen. Je schrijft op mij met blik en adem, Een verhaal druipend zoet tot de dood.

Uw vingertoppen ontbranden mijn huid, Als vuur fluisteren van binnenuit. Elk spoor laat merken zo diep, Dat zelfs in dromen, ik nauwelijks slapen.

De stilte spreekt tussen onze zuchten, Een spel van lust onder zachte leugens. Je adem, een spreuk die ik niet ongedaan kan maken, Het bindt me strak en trekt me door.

Proef me langzaam, neem de tijd, Laat elke kus een rijm worden. Geniet van mij als je favoriete wijn, en schrijf je honger over de mijne.

Uw beet blijft hangen, een zoete zonde, Een blauwe plek die bloeit onder mijn huid. Het is geen pijn, het is iets meer, Een verlangen dat ik niet kan negeren.

Je kleedt me met een stare, Zoals je ogen strip elke laag. Geen behoefte aan handen, geen behoefte aan aanraking, Uw blik alleen is veel te veel.

Je kruipt onder mijn elke zucht, Een vuur laag, een gefluisterde schreeuw. Geen deel van mij is echt van mij, Je leeft in mij, als verwarmde wijn.