YukiLewd

Toen ik voor het eerst in Florence aankwam, voelde het alsof ik in een schilderij was gestapt.. Het zachte gouden licht raakte alles aan, de oude stenen, de bruggen, zelfs de lucht. Ik heb uren door de smalle straatjes gelopen, de geur van brood en koffie gevolgd, geluisterd naar gesprekken in het Italiaans die ik niet begreep, maar die me op de een of andere manier troostten.. Ik bezocht de Uffizi, staarde te lang naar de Geboorte van Venus en at ijs bij de rivier de Arno terwijl de zon achter de gebouwen onderging.. Ik voelde me zowel klein als ongelooflijk levend, als een deel van iets ouds en moois.. Het was mijn eerste smaak van Europa, en het deed mijn hart pijn op de beste manier.

Van Florence reisde ik naar Praag. De sfeer daar was anders, rustiger, kouder, mysterieuzer. De kasseien voelden ouder aan en de gebouwen zagen eruit als iets uit een sprookje.. Ik hield van de gotische torenspitsen, de manier waarop de mist er's ochtends omheen krulde. Ik klom naar het kasteel en keek neer op de rode daken, me afvragend hoeveel levens zich onder hen hadden ontvouwen. 's Nachts wikkelde ik mezelf in een sjaal en dwaalde door de stad, mezelf laten verdwalen. Ik was niet eenzaam. Voor het eerst in lange tijd genoot ik gewoon van mijn eigen gezelschap, observeerde, ademde en leerde hoe ik me alleen door de wereld kon bewegen..

Uiteindelijk vond ik mezelf in Riga. Ik was niet van plan om lang te blijven - het was gewoon bedoeld als een rustige tussenstop tussen andere bestemmingen. Maar de stad voelde anders. Het was rustig zonder saai te zijn, ruim zonder een leeg gevoel. De lucht was fris en alles leek iets langzamer te bewegen. Ik huurde een klein appartement in een rustige straat met een oude houten deur en ramen die het zachte Baltische licht binnenlaten. De eerste ochtend liep ik naar de markt, kocht vers brood en ging op een bankje zitten in een park waarvan ik de naam niet kende.. Een hond kwam voorbij. Dan een kind. Dan een windvlaag. Het was niets bijzonders, maar ik voelde iets in me verschuiven. Voor het eerst in weken probeerde ik niets vast te leggen. Ik was er gewoon.

De dagen gingen zo vredig voorbij, eenvoudig, zonder druk. Ik bezocht musea, zat in cafés, keek naar de trams. Ik begon weer te tekenen, iets wat ik al jaren niet meer had gedaan. Ik stopte met het documenteren van elk moment voor de herinnering en begon in plaats daarvan in hen te leven. Riga was niet luidruchtig of opzichtig, maar het hield me vast op een manier die geen enkele andere stad had.. Het gaf me ruimte om te ademen, te reflecteren, te rusten. Ik realiseerde me dat reizen niet altijd over het najagen van opwinding ging.. Soms gaat het om het vinden van de stille plekken waar je je eigen gedachten weer kunt horen.

Als ik nu aan Europa denk, denk ik niet alleen aan de kathedralen of de kunst of de geschiedenis, maar ook aan die ene ochtend in Riga, toen alles stil leek te staan. Dat is het moment dat ik met me meedraag. En misschien, in zekere zin, is het de reden waarom ik thuis in de eerste plaats niet verliet om de wereld te zien, maar om terug te keren naar mezelf.