YennyToamson

。・゚♡゚・。 ¡Hallo, ik ben Jenny! WELKOM IN DE WEBSHOP.。・゚♡゚・。

Reizen is een van mijn diepste passies. Elke reis is een kans om te verkennen, te ontdekken en te leren, wat mijn nieuwsgierigheid voedt en me verrijkt op manieren die weinig andere ervaringen kunnen evenaren. Hier deel ik met je waarom ik van reizen hou. Voor mij is het plezier van ontdekking een van de krachtigste redenen om te reizen.. Elke nieuwe bestemming is als een doos vol verrassingen die wacht om geopend te worden. Van de geplaveide straten van een oude stad tot de meest indrukwekkende natuurlijke landschappen, de wereld is vol wonderen die mijn nieuwsgierigheid wekken. Het verkennen van het onbekende brengt me naar plaatsen waar ik kan leren over nieuwe culturen, talen, gewoonten en levenswijzen. Elke reis is een kans om mijn horizon te verbreden en de wereld om me heen beter te begrijpen.

Gesprekken met lokale bewoners en andere reizigers geven me nieuwe en andere perspectieven, waardoor ik de wereld vanuit verschillende hoeken kan bekijken. Deze menselijke verbinding herinnert me voortdurend aan de diversiteit en rijkdom van de menselijke ervaring, waardoor mijn empathie en begrip voor anderen wordt versterkt.. Persoonlijke groei Reizen is ook een onuitputtelijke bron van persoonlijke groei. Door onbekende en soms uitdagende situaties te confronteren, ontwikkel ik vaardigheden zoals aanpassingsvermogen, probleemoplossing en geduld. Elke reis leert me iets nieuws over mezelf en mijn capaciteiten.

Ik hou van kunst omdat het een universele vorm van communicatie en expressie is die de barrières van taal, cultuur en tijd overstijgt. Kunst heeft het unieke vermogen om onze diepste emoties te raken, tot nadenken te brengen en verandering te inspireren. Door middel van kunst kan ik contact maken met mensen uit verschillende tijden en plaatsen, hun perspectieven en ervaringen begrijpen en een gevoel van gemeenschap en gedeelde menselijkheid vinden. Een van de krachtigste redenen waarom ik van kunst hou, is het vermogen om het onuitsprekelijke uit te drukken..

Er zijn emoties en ervaringen in het leven die moeilijk in woorden te vatten zijn, maar kunst kan ze vastleggen en communiceren op manieren die de beperkingen van taal overschrijden. Of het nu gaat om een schilderij, een beeldhouwwerk, een muziekstuk of een film, kunst heeft de kracht om complexe gevoelens en emotionele nuances op een onmiddellijke en viscerale manier over te brengen. Kunst is ook een onuitputtelijke bron van inspiratie en creativiteit. Wanneer ik een kunstwerk tegenkom, sta ik vaak versteld van de verbeelding en het vakmanschap van de kunstenaar. Het inspireert me om op nieuwe manieren te denken, ideeën te verkennen en te experimenteren met mijn eigen manieren van expressie.

Menselijke verbinding is een van de diepste en meest essentiële ervaringen die we als mensen kunnen hebben.. In een steeds sneller veranderende en gedigitaliseerde wereld is het onderhouden en voeden van deze verbindingen crucialer dan ooit.. Praten over menselijke verbinding is eigenlijk praten over wat het betekent om te leven, wat het betekent om volledig menselijk te zijn.. Ik wil je vertellen vanuit mijn eigen ervaring, want uiteindelijk, ook al zijn we omringd door technologie, is het de echte interactie met anderen die ons echt definieert en ons leven verrijkt.. *De Aangeboren Behoefte aan Verbinding* Vanaf de geboorte zijn we sociale wezens. Als baby's hebben we fysiek en emotioneel contact met onze verzorgers nodig om te overleven en te gedijen. Ik herinner me als kind het gevoel van veiligheid dat de omhelzing van mijn moeder me gaf, de manier waarop ik me volledig beschermd voelde in haar armen. Die vroege ervaringen zijn niet alleen plezierig, maar ook van vitaal belang voor onze ontwikkeling.

Het is niet alleen voedsel dat ons voedt, maar ook de liefde en aandacht van anderen. Naarmate we ouder worden, verdwijnt die behoefte aan verbinding niet. Het verandert.. In de adolescentie beginnen we verbindingen te zoeken buiten de familie, in vrienden en leeftijdsgenoten. Deze relaties helpen ons te definiëren wie we zijn, onze identiteit te verkennen. Ik denk aan de lange gesprekken met mijn vrienden in die tijd, het delen van dromen, angsten en gelach.. Het waren momenten waarop ik echt voelde dat iemand me begreep, dat ik begeleid werd op mijn weg naar volwassenheid.. *Verbinding in de Volwassenenleeftijd* Op volwassen leeftijd krijgt de menselijke verbinding nieuwe nuances. Het leven wordt ingewikkelder, met verantwoordelijkheden, werk, en het vinden van een doel.

Wonen in Colombia op mijn 21e is een levendige ervaring, vol contrasten en emoties. Als er iets is dat mijn land kenmerkt, is het de rijkdom van zijn diversiteit: van zijn landschappen tot zijn mensen, alles in Colombia is een mix van kleuren, smaken, geluiden en sensaties die niemand onverschillig laten. Als jonge vrouw kan het vinden van mijn plaats in deze omgeving zowel een uitdaging als een constant avontuur zijn. Elke dag is hier een uitnodiging om te verkennen en te ontdekken. Bogota, de hoofdstad, is mijn thuisbasis, een plek vol beweging, waar het leven nooit stopt. Ik hou ervan om te verdwalen in de straten vol graffiti die verhalen vertellen over weerstand, liefde en hoop. De cafés in Chapinero, de buurt waar ik meestal veel tijd doorbreng, zijn mijn favoriete toevluchtsoorden. Ik hou ervan om te zitten met een goede kop koffie, misschien een latte met amandelmelk, en aan mijn projecten te werken of gewoon mensen voorbij te zien komen.

¡Mijn kont! Het is als de zon in zijn volle glorie, straalt warmte en verlangen in elke bocht van mijn huid. Het is een monument voor plezier, een kunstwerk dat iedereen laat stoppen. Mijn billen zijn als twee ruwe diamanten, wachtend om ontdekt en gewaardeerd te worden door de dappere die de norm durven te trotseren. Dus ga je gang, laat je verleiden en duik in de heerlijke chaos die alleen mijn kont kan bieden!

Ik ben de verleiding belichaamd in elke hoek die door de camera wordt vastgelegd, de delicatesse van mijn bewegingen getransformeerd tot visuele kunst. In elke pose, in elk gebaar, suggereren ik de charme van het verboden en de schoonheid van het mysterieuze, omhullend met een aura van raadsel dat je uitnodigt om meer te ontdekken.

l    

Laat me in je borst slapen, voel je warme lichaam. Laat me het melodieuze geluid van je hart horen, dat kloppen dat synchroniseert met het mijne en ons medeplichtigen maakt, geliefden en vrienden, daar ben ik vol en rustig, je manlijke armen bieden me bescherming en omhelzen mijn gevoeligheid, ik kan bijna voelen hoe beide melodieën met elkaar in elkaar dansen Met elkaar en plezier bloeit op

daar in je borst, dat deel van je lichaam, dat voor mij een deel van de wereld is, van mijn wereld, een deel dat mij toebehoort en waar ik kan verdwijnen en ontsnappen voor een paar seconden, seconden van intens plezier, om van jou te voelen en van mij te voelen, om de aansluiting van onze zielen, van ons wezen, van onze De lichamen. Het is prachtig.

Gisteren ging hij naar de bibliotheek. Hij moet een paar boeken terugbrengen. Ik heb ze geleend. Ik was een beetje bang en ik pakte per ongeluk een haartje uit mijn hoofd om met hem te spelen. Ik glimlachte nerveus en hij glimlachte me een boeiende lach terug.

Ze scheerde haar haar haar, een mooie vrouw, helemaal tot aan haar navel gerold, met haar benen wijd open, en zat in een ruime stoel. Ze keek er heel blij naar, nadat ze al heel goed was geschoren, en ze was aan het spotten, onvoorzichtig, stak haar vinger in het ding. En toen hij zijn heupen schudde, toen hij de leugen gebruikte om te reageren, gaf hij een bepaalde smaak. Maar toen hij wist dat het niet waar was, zei hij: "Wee mij! Wat doe ik? Dat dit niet het hout is voor dit vuur».

Ik droomde van een meisje die met een vent sliep die ze lief had. Die alles in hem deed.. Maar zij, hoewel slecht, hield zich tot het einde toe in, zeggende: Wat zal de mensen van mij zeggen? , heeft inderdaad voldaan aan zijn ongeluk, het geven van beide veiling op zijn porfia. De galant kuste haar en omhelsde haar warmer dan een brandend hout; de zoetheid om te gieten begon niet, toen hij wakker werd, en zei tot de slaap: Blijf een beetje langer, wat kostte het je, want voor mij was het geen kleine smaak?”

Uw dijen, als de avond, gaan van licht naar schaduw. Verborgen asters verduisteren je magnolia's. Hier ben ik, Yenny. Ik kom om je mond te verteren en je bij je haar te slepen in de vroege ochtend van schelpen. Omdat ik wil en omdat ik kan. Rode zijde schaduw.

Vrouwenlichaam, witte heuvels, witte dijden, je lijkt op de wereld in je overgave houding. Mijn wilde boerenlichaam ondermijnt je en laat je kind van de bodem van de aarde springen. Ik was alleen als een tunnel. De vogels vluchtten van me en in mij kwam de nacht haar machtige invasie.. Om te overleven, smeedde ik je als een wapen, als een pijl in mijn boog, als een steen in mijn sling.. Maar de tijd van wraak komt, en ik hou van je. Geweven, van moos, van hard en hard melk. Ach, de borstvaten! Ah, de ogen van de afwezigheid! Oh, de puberroses! Ah, je trage stem. Mijn vrouwelijke lichaam, ik zal volharden in uw genade. Mijn dorst, mijn onbeperkte verlangen, mijn twijfelachtige weg! Donkere rivieren waar eeuwige dorst volgt, en vermoeidheid volgt, en eindeloze pijn.

Ik denk aan je geslacht. Mijn hart vereenvoudigend, denk ik aan je geslacht, vóór de volwassen hijar van de dag. Ik voel de knop van vreugde, het is rijp. En een oud gevoel dat ontaard is in een brein sterft. Ik denk aan uw geslacht, een groef die vruchtbaarder en harmonieuzer is dan de buik van de schaduw, hoewel de dood zwanger wordt en God zelf baart. O geweten, ik denk, ja, van de vrije bruut die geniet waar hij wil, waar hij kan. Oh honing schandaal van de schemering. Oh stom gerommel. Odumodneurtse!

En jij zegt dat je borsten verzwakt zijn van het wachten op me, dat je ogen pijn doen van het leeg hebben van mijn lichaam, dat je zelfs de aanraking van je handen hebt verloren van het voelen van deze afwezigheid door de lucht, dat je de warme grootte van mijn mond vergeet. En jij vertelt me dat je weet dat ik bloed kreeg in de woorden van het herhalen van je naam, van het kloppen van mijn lippen met de dorst om je te hebben, van het geven aan mijn geheugen, het blind registreren, een nieuwe manier om je te redden in kussen uit de afwezigheid waarin je schreeuwt dat je op me wacht. En jij zegt me dat je zo gemaakt bent voor deze onbewoonde vrije tijd van mijn vlees dat je schaduw nauwelijks te zien is, dat je nauwelijks zeker bent in deze duisternis die de afstand tussen jouw lichaam en het mijne veroorzaakt..

Want het is niet het ongeduld van de orgasmezoeker die mij uit het lichaam naar andere lichamen trekt om mogelijk jong te zijn: ik jaag ook de zoete liefde na, de tedere liefde om naast me te slapen en mijn bed te verrukken bij het ontwaken, dichtbij als een vogel. ¡Als ik mij nooit kan uitkleden, als ik nooit in een armen kan gaan zonder te voelen - al is het maar voor een ogenblik - dan is dat een even grote verblinding als op twintigjarige leeftijd! Om liefde te kennen, om haar te leren, is het nodig om alleen te zijn geweest. En het is nodig om in vierhonderd nachten – met vierhonderd verschillende lichamen – de liefde te hebben bedreven,. Dat zijn mysteries, zoals de dichter zei, van de ziel zijn, maar een lichaam is het boek waarin ze worden gelezen. En daarom ben ik blij dat ik me half aangekleed op het dikke zand heb gerold, terwijl ik die schouderpees zocht. Ik word ontroerd door de herinnering aan zoveel gelegenheden.

Het schrijven van een gedicht lijkt op een orgasme: het vlekt de inkt net zo als het sperma, soms zelfs meer. Er zijn echter avonden, dat ik met woorden speel, op hun borsten en hun beweeglijke benen bijt, hun rokken met mijn vingers optil, ze van onderaf bekijk, ze doe wat ik altijd doe en toch, zie je, er gebeurt niets! Cesar Vallejo zei het heel goed: “Ik zeg het en ik loop niet.” Maar hij verhulde

Je kent de rustige ik, de onschadelijke flirt, de dag en de muziek. Wie weet wanneer de boosaardige, viperige en wraakzuchtige zal opduiken. Maar ik weet dat jullie allebei seks willen. En ze stinken hun vingers..

Bewoon me, doordring me. Laat uw bloed één zijn met mijn bloed. Je mond tussen mijn mond. Jouw hart vergroot het mijne tot het barst. - Trek me los. Je valt helemaal in mijn ingewanden. Laat je handen in mijn handen lopen. Je voeten lopen op mijn voeten, je voeten. Het brandt, het brandt. Geef me je lief. Bad me met je speeksel in mijn gehemelte. Wees in mij zoals het hout in de stok is. Dat ik het niet meer kan, met deze dorst die me verbrandt. Met deze dorst die me verbrandt De eenzaamheid, haar kraaien, haar honden, haar stukken.

Ik wil mijn excuses aanbieden aan alle vrouwen die ik mooi heb genoemd... voordat ik ze slim of dapper heb genoemd. Het spijt me als ik heb laten klinken dat iets zo eenvoudigs als wat je geboren bent, is wat je het meest trots op moet zijn, wanneer het je geest is die bergen heeft verdrongen. Vanaf nu zeg ik dingen als je bent stoer of je bent buitengewoon, niet omdat ik denk dat je niet mooi bent, maar omdat je veel meer bent dan dat..

Wat heb je er aan om mij te achtervolgen, Wereld? Waarin beledig ik u, als ik alleen maar schoonheid in mijn verstand probeer te brengen en niet mijn verstand in schoonheid? Ik waardeer schatten noch rijkdom; en zo doet het mij altijd meer genoegen om rijkdom in mijn gedachten te plaatsen dan mijn gedachten aan rijkdom. Y no estimo hermosura que, vencida, es despojo civil de las edades, ni riqueza me agrada fementida, teniendo por mejor, en mis verdades, consumir vanidades de la vida que consumir la vida en vanidades.

Ik herinner me je gezicht dat in mijn dagen werd vastgesteld, vrouw met blauwe zijde en gebrand voorhoofd, dat in mijn jeugd en op mijn ambrosia-land de zwarte groef zag openen in een brandende april. Hij die u een kind aan de bloemenborst vastbondde, hief in de kroeg de onzuivere beker op, en onder die herinnering, die u brandde, viel het zaad van uw hand, rustig. Ik zag je in januari de tarwe van je zoon oogsten en zonder het te begrijpen had ik mijn ogen op je gericht, vergroot door zowel verwondering als tranen. En het modder van uw voeten zal nog kussen, want onder honderd wereldse heb ik uw gezicht niet gevonden, en ik volg u nog in de schaduwgroeven met mijn lied!

Hij maakte mij tot een vrouw, met lang haar, ogen, neus en mond van een vrouw. Met krommen en plooien en gladde holtes en hij graafde me van binnen, maakte me een atelier van mensen. Ze weefde mijn zenuwen zachtjes en balanceerde mijn hormoonspectrum zorgvuldig.. Hij maakte mijn bloed samen en injecteerde het in mijn lichaam, en zo werden de ideeën, de dromen, het instinct geboren.. Alles wat hij zachtjes heeft gecreëerd door hamerblazers en boren van liefde, de duizend en één dingen die me elke dag een vrouw maken, waar ik elke morgen trots op word en mijn geslacht zegene..

Je kookte de melk en volgde de aromatische gewoonten van koffie. Je zou het huis doorlopen met een afvalvrije maatregel. Elke kleinigheid een sacrament, als een offer aan het gewicht van de nacht. Al je uren zijn gerechtvaardigd door van de eetkamer naar de woonkamer te gaan, waar de portretten zijn die je van je opmerkingen houdt. Je stelt de wet van elke dag vast en de zondagsvogel gaat open met de kleuren van het vuur en het schuim van de pot. Als een glas breekt, is het jouw lach die klinkt. Het midden van het huis vliegt als de stip op de lijn. In je nachtmerries regent het eindeloos over de verzameling dwergstruiken en de ondergrondse flamboyant. Als je zou struikelen, zou het hemelgewelf in marmeren speren worden gebroken, het zou op ons vallen.

Mujer: gij de deugdzame, en gij de cynische, en gij de onverschillige of de goddeloze; Laten we elkaar zonder angst en in de ogen kijken: we kennen elkaar goed. Laten we de wiskunde doen. Onder wapenrusting lopen we: als we de ziel over hebben, snijden we haar af; als het niet vult, Door het harnas te verminderen, dan vullen we het: Met het harnas lopen we altijd op onze rug. Fel pantser! Maar bewaar het. Als je op een dag zou proberen het te vernietigen, Van de loutere inspanning om het weg te gooien, zou je blijven zoals ik, nou dood

Je naakt zien is herinneren aan de aarde. De Aarde glad, schoon van paarden. De aarde zonder een riet, zuivere vorm gesloten voor de toekomst: zilveren rand. Je naakt zien is het verlangen van de regen begrijpen die zwakke taille zoekt of de koorts van de zee van immens gezicht zonder het licht van je wang te vinden. Het bloed zal door de slaapkamers klinken en met een bliksemzwaard komen, maar je zult niet weten waar het paddenhart of het violet zich verstopt. Je buik is een strijd van wortels, je lippen zijn een contourloze dageraad, onder de warme rozen van het bed kreunen de doden op hun beurt.

Schattige vrouwen vragen zich af waar mijn geheim ligt. Ik ben niet mooi en ik ben niet geboren om modelmaten te dragen, maar als ik het begin te vertellen, denken ze dat ik lieg. Y digo: Het geheim zit in de lengte van mijn armen, in de breedte van mijn heupen, in de snelheid van mijn gang, in de kromming van mijn lippen. Ik ben een vrouw, fenomenaal. Fenomenale vrouw, dat ben ik. Ik benader overal zo rustig mogelijk, net als een man. Mannen staan op of vallen op hun knieën. Dan zweef je om me heen, alsof ik een bijenkorf ben. Y digo: Het is het vuur van mijn ogen, en de glans van mijn tanden, het bewegen van mijn heup, en de vreugde in mijn voeten. Ik ben een vrouw, fenomenaal. Fenomenale vrouw, dat ben ik. Zelfs mannen vragen zich af wat ze in mij zien. Ze proberen, maar ze kunnen mijn innerlijke mysterie niet raken. Als ik probeer het te laten zien, zeggen ze dat ze het niet kunnen zien. Y digo: Het is in de boog van mijn rug, de zon van mijn glimlach, het ritme van mijn borsten, de gratie van mijn stijl. Ik ben een fenomenale vrouw. Fenomenale vrouw, dat ben ik. Nu begrijp je waarom mijn hoofd niet buigt. Ik schreeuw niet en loop niet en hoef niet te hard te praten. Als je me voorbij ziet komen, zou je trots moeten zijn. Y digo: Het is in het klikken van mijn hakken, de golven van mijn haar, de palm van mijn hand, de behoefte aan mijn liefde, want ik ben een fenomenale vrouw. Fenomenale vrouw, dat ben ik.

Alle plots van mijn leven hebben iets van jou En dat is echt niets bijzonders. Je weet het net zo objectief als ik. Er is echter iets dat ik graag voor je wil verduidelijken, als ik zeg dat alle plots, ik verwijs niet alleen naar dit nu, om op je te wachten en hallelujah je te vinden, en verdomme je te verliezen, en je weer te vinden, en hopelijk niets meer. Ik bedoel niet dat je plotseling zegt, ik ga huilen. En ik met een discrete knobbel in mijn keel, nou huilen. En moge een mooie onzichtbare regenbui ons beschermen en misschien komt daarom de zon meteen naar buiten. Ik bedoel niet alleen dat ik dag na dag de voorraad van onze kleine en beslissende medeplichtigheden kan vergroten, of dat ik kan of geloof dat ik mijn tegenslagen in overwinningen kan veranderen, of dat ik me het tedere geschenk van je meest recente wanhoop kan geven.

Het is veel ernstiger.. Als ik alle plots zeg, wil ik zeggen dat naast die zoete cataclysm, U ook mijn jeugd herschrijft, die leeftijd waarin men volwassen en plechtige dingen zegt en de plechtige volwassenen ze vieren, en u, aan de andere kant, weet dat dat niet werkt. Je brengt mijn adolescentie weer bij elkaar, die tijd toen ik een oude man was vol twijfels, en je weet hoe je uit die woestijn mijn kiem van vreugde kunt halen en water geven door ernaar te kijken.. Ik bedoel, je schudt mijn jeugd, die kruik die niemand ooit in hun handen nam, die schaduw die niemand in de buurt van zijn schaduw bracht, en jij, aan de andere kant, weet hoe je het moet schudden totdat de droge bladeren beginnen te vallen, en het kader van mijn waarheid blijft zonder prestaties. Ik bedoel, je omarmt mijn volwassenheid, deze mix van verdoving en ervaring, deze vreemde grenzen van angst en sneeuw, deze kaars die de dood verlicht, deze afgrond van het arme leven. Zoals je ziet is het ernstiger, Veel ernstiger, Want met deze en andere woorden, ik bedoel dat je niet zo alleen bent, het lieve meisje dat je bent, maar ook de prachtige of voorzichtige vrouwen wat ik wilde of wil.

Want dankzij jou heb ik ontdekt, (je zult zeggen dat het tijd was en terecht zo), dat liefde is een mooie en genereuze baai, die oplicht en verduistert, Als het leven komt, een baai waar schepen komen en gaan, Ze komen met vogels en voortekenen, en ze vertrekken met sirenes en stormwolken. Een mooie en royale baai, Waar de schepen aankomen en vertrekken. Maar jij, alsjeblieft, ga niet

Ik hou van je om je wenkbrauwen, om je haar, ik debatteer met je in de gangjes heel wit waar de fonteinen van het licht spelen, ik redeneer met elke naam, ik scheur je zachtjes van het litteken, ik zet bliksemas in je haar en banden die in de regen sliepen. Ik wil niet dat je een vorm hebt, om precies te zijn wat achter je hand komt, want het water, denk aan het water, en de leeuwen als ze oplossen in de suiker van de fabel, en de gebaren, die architectuur van het niets, hun lampen aansteken in het midden van de lucifer. Elke ochtend is het bord waar ik je uitvind en teken, klaar om je uit te wissen, dat is niet wie je bent, noch met dat steile haar, die glimlach. Ik zoek naar uw som, de rand van het glas waar de wijn Het is ook de maan en de spiegel, ik zoek naar die lijn die een man een museumgalerij doet beven. Trouwens, ik hou van je, en het is weer en koud.

Ik zing wat je liefhad, mijn leven, voor het geval je dichterbij komt en luistert, mijn leven, voor het geval je je de wereld herinnert waarin je leefde, Bij schemering zing ik, mijn schaduw. Ik wil niet zwijgen, mijn leven. Hoe zou je me vinden zonder mijn trouwe roep? Welk teken, wat verklaart mij, mijn leven? Ik ben dezelfde die van jou was, mijn leven. Noch langzaam noch verstoord noch verloren. Kom bij avondvallen, mijn leven; kom herinneren een lied, mijn leven, Als je het lied herkent als geleerd en als je nog steeds herinneren mijn naam. Ik wacht op je zonder deadline of tijd. Vrees geen nacht, mist of regen. Kom met een trail of zonder een trail. Roep me waar je bent, mijn ziel, en marcheer recht naar mij toe, maatje.

Mijn tactiek is kijken naar je leren hoe je bent. Liefde je zoals je bent. Mijn tactiek is praten met je en luisteren naar je. Ik weet niet hoe en ik weet niet onder welk voorwendsel maar blijf in jou mijn tactiek is om eerlijk te zijn en weet dat je eerlijk bent en dat we onszelf niet verkopen drills so that between the two there is no curtain nor abysses mijn strategie is instead dieper and more simple mijn strategie is that any day Ik weet niet hoe, noch weet ik onder welk voorwendsel je me eindelijk nodig hebt..

Bewoon me, penetreer me. Laat uw bloed één zijn met mijn bloed. Jouw mond tussen mijn mond. Jouw hart vergroot het mijne tot het barst.. Scheur me uit elkaar. Je valt heel in mijn ingewanden. Laat je handen lopen in mijn handen. Jouw voeten lopen op mijn voeten, je voeten. Brand me, brand me. Vul me met je zoetheid. Laat je speeksel mijn gehemelte baden. Je bent in mij zoals het hout in de stok is. Ik kan het niet meer zo doen, met deze dorst die me verbrandt Met deze dorst die me verbrandt. Eenzaamheid, haar kraaien, haar honden, haar stukken. 💋 🌹

You know the calm me, to the harmless coquette, daytime and musical. Je weet de kalme me, naar de harmless coquette, dag en muziek. Wie weet wanneer het zal opduiken de kwaadaardige, viperine en wraakzuchtige. Maar ik weet dat ze elkaar seks geven. en ze ruiken hun vingers.. 💘

Writing a poem is like an orgasm: Inkt vlekken zoveel als sperma, het kost ook meer moeite soms. Er zijn echter middagen waarin ik de woorden manipuleer, ik bijt op haar borsten en haar beweeglijke benen, ik til hun rokken op met mijn vingers, ik kijk ze van onderen aan, ik doe wat ik altijd doe en, ondanks alles, zie: geen probleem! Cesar Vallejo heeft het heel goed verwoord: “Ik zeg het en ik ren niet. Maar hij verstopte zich 🎈

Want het is niet het ongeduld van de orgasmezoeker die mij van mijn lichaam naar andere lichamen trekt om eventueel jong te zijn: ik streef ook zoete liefde na, de tedere liefde om naast te slapen en hoe gelukkig mijn bed is als je wakker wordt, dicht als een vogel. Als ik me nooit kan uitkleden, als ik nooit in staat ben geweest om in armen te gaan zonder te voelen - zelfs al is het maar een moment dezelfde verblinding als op twintigjarige leeftijd! Om te weten over liefde, om erover te leren, alleen te zijn is noodzakelijk. En het is noodzakelijk in vierhonderd nachten -met vierhonderd verschillende lichamen- liefde te hebben gemaakt. Zoals de dichter zei, ze zijn van de ziel, maar een lichaam is het boek waarin ze worden gelezen. En daarom ben ik blij dat ik me half aangekleed op het dikke zand heb gewalst, terwijl ik op zoek was naar die schouderpees. Ik ben ontroerd door de herinnering aan zoveel gelegenheden. 🥵