ValeryeSanders

Ik doe alsof ik het niet opmerk, maar van binnen heb ik plezier. Ik hou van dit spel. Zijn blik kruisen, wegkijken en dan een glimlach laten ontstaan in de hoek van mijn lippen. Ik buig me voorover om mijn kopje koffie te pakken, bewust van de vloeiende beweging van mijn lichaam. Ik ben niet perfect, dat weet ik, maar er is iets in mij, een zachte zekerheid, een mix van elegantie en spontaniteit, dat de ogen trekt. Ik voel het, het is bijna elektrisch. Als ik de beker neerleg, kruis ik eindelijk zijn blik. Zijn ogen lichten op, alsof hij net een geheim heeft doorbroken. Ik staar hem nog een seconde aan, net genoeg om een vonk te zaaien, dan kijk ik weg, veinzend onverschilligheid. Ik hou van die lichtheid, die kracht om met emoties te spelen, terwijl je het mysterie laat hangen. Wie ben ik eigenlijk? Misschien zal hij ooit de moed hebben om het te ontdekken. Of misschien niet.. Sommige mysteries zijn immers het mooist als ze onverklaard blijven.