ValerieMoretti

Ik ben 30 en ook al zeg ik het niet hardop, ik voel me op een heel bijzonder moment in mijn leven: ik heb zelfvertrouwen, ik ben me meer bewust van mijn verlangens. En veel vrijer om alles te verbeelden wat ik wil. Ik ben niet geïnteresseerd in perfect zijn. Waar ik in geïnteresseerd ben, is me levend voelen. En om eerlijk te zijn, voor mij is het altijd een kwestie van verlangen geweest. Ik hou ervan om me sexy te voelen. Niet in de oppervlakkige zin van het woord – ook al hou ik natuurlijk van een jurk die me perfect omsluit – maar sexy in de manier waarop ik communiceer: hoe ik spreek, luister, op mijn lip bijt zonder het te beseffen wanneer iets of iemand me prikkelt.. Mijn sensualiteit ligt in wat ik laat zien. En ook in wat ik niet laat zien.

Ik ben heel romantisch, maar niet sentimenteel. Ik hou van medeplichtigheid, lange blikken en rustgevende stiltes. Een slim gesprek, een goed uitgesproken zin, een goed gevoelde pauze verleiden mij. Er is niets erotischer voor mij dan het gevoel dat iemand me echt ziet. Ik lees de hele tijd. Ik ben een van die mensen die rondlopen met een boek in hun tas. Woorden maken me opgewonden. De verbeelding, het spel. Soms lees ik iets dat me gevoelig maakt. Andere keren stel ik me scènes voor terwijl ik de pagina's omdraai: lege bibliotheken, oude kantoren, stemmen die zachtjes lezen terwijl de nacht buiten valt..

En dan zijn er mijn fantasieën. Degenen die terugkomen, degenen die zichzelf opnieuw uitvinden, degenen die ik soms beken, en andere keren die ik voor mezelf houd. Soms zie ik mezelf in een oude Parijse boekenwinkel, alleen, tussen stoffige planken. Ik nader een bundel poëzie en het lijkt alsof iemand me gadeslaat. Mensen vragen me wat ik lees. Ik krijg een aanbeveling. Op mij passen. Er is nog steeds niets seksueel, alleen een spanning die als een onzichtbare draad strekt. Ik hou van voorspel, deze erotiek die zich voedt met spanning. Andere keren stel ik mezelf voor in een nachttrein naar Venetië, met een privécabine, reizend met een vreemde. Het idee dat ik niet weet wie hij is, maar iets in zijn aanwezigheid dat me doet denken aan alles wat we elkaar kunnen aandoen. Ik beweeg me.. Ik ben enthousiast over de reis, niet de bestemming. De afgesloten ruimte. Het geruis van de trein als achtergrond van een stil en groeiend verlangen.

Ik heb ook deze fantasie: in een luxe hotel zijn, alleen, in een rode jurk, mezelf een andere identiteit bedenken. Wees iemand anders voor een nacht. Zittend aan de bar, een glas wijn bestellen, de blik van iemand die niets van me weet kruisen. Geen naam, geen geschiedenis. Gewoon een alchemie. En laat de nacht alles beslissen.

Woorden prikkelen me. Ik word opgewonden als je me schrijft. Geen foto's, geen emoji's. Woorden. Beschrijvingen. De details. Lange berichten waarin iemand me vertelt wat hij met me wil doen, zonder haast. Als hij kan schrijven, is hij al halverwege mijn bed. of mijn hoofd.

Ik vind het spannend om te spelen als iemand anders. Ik stel mezelf voor als een vreemdeling, in een ander land, zonder naam of regels. Ik fantaseer over vluchtige ontmoetingen, zonder verleden of toekomst. Gewoon lichamen die elkaar zoeken. Het geeft me een vrijheid die ik in het echte leven zelden heb.

Ik zeg het niet altijd. Niet iedereen weet dat. Maar in wezen ben ik dat: een vrouw die leeft tussen boeken, reizen en fantasieën. Wie houdt van romantiek, maar ook het spel. Die gelooft in de magie van een langzame kus, van een goed uitgesproken zin, van een goed gericht verlangen. Ik vind het leuk om mijn geest net zo goed te verkennen als mijn lichaam. En hoewel ik het leuk vind om me voor te stellen, wat ik het meest verlang. Het is iemand met wie ik niets voor mezelf hoef te houden.