ValeJaramilla

Als je naar een danseres kijkt die stil is, dan is haar lichaam de muziek.. Als je muziek opneemt, wordt dat lichaam een uitbreiding van wat je hoort.. je kunt alleen creatief zijn als je van het leven houdt genoeg om het mooi te willen maken, je wilt er een beetje meer muziek mee brengen, een beetje meer poëzie, een beetje meer dansen, elke dans die je doet is van jou.. Het is een deel van je collectie.. ¡Als je er zo over nadenkt, wil je dat je volgende routine de beste is die je ooit hebt gedaan!

Ik ben bang voor de nacht, zo lang zijn de uren en zo groot is mijn bed. Ik droom alleen van jou als ik me bewust ben, maar niet als ik slaap.. en als ik wakker word, dan ga ik ineens mijn hand naar je toe, en ik vind je niet.. Je komt terug in mijn gedachten, en je afwezigheid is angst, eenzaamheid, je stilte.. ¿Wat heb ik aan de hoek van de open dijen, wat heb ik aan de dubbele buigen van de heupen en borsten, als je alleen maar als een schaduw in de schaduw verschijnt, als je alleen maar gevangen wordt gehouden door mijn idee en mijn verlangen? Ik wil niet zelf doen wat jij zou moeten, mijn hand mist stem en adem, en de ritueel van de zijderige vreten, onvoorziene of nieuwe, het mist je zweet, je gekerm, het mysterie van wat je zo vaak hebt gecreëerd in mijn vlees, en dat altijd lijkt zo actueel, zo ongedateerd. Als ik wakker word en ik ben een wees en jij niet, als de honger naar seks me beeft en me verlangens roept, ben ik bang om het te doen, want het is nooit dieper, treurigder, pijnlijker, de eenzaamheid die me dan vasthoudt, me omhult, overstroomt in mijn nacht, alsof je slechts een beeld bent van een spiegel.