SeleneWard

Sexologist by Antonomasia Ik heb je weer gebeld. Gevangene van de vleselijkheid van je dijen. Luisteren naar je, de mythische morbiditeit van deze geitenentiteit.. Gewichtloosheid trekt me de doolhof in.. Meer als een verslaafde, vrije val neemt me naar het centrum van de aarde en ik wens verder te gaan richting de onlichamelijke afgrond.. Ik zie me de amfora liken die deze stagnerende dorst verlost.. Denk je dat in je handen eten de zeewier die duiken in lust? Kan ik ontsnappen aan de nachtworm die je parfumeert? Waarom zet je het licht aan voor die vluchtige sterren glimlach? Omdat je me als schipbreukeling op het droom eiland ziet, onderwerpt je mijn phallic ego.. Zal dementie mijn onthouding dempen? Oh, hoe giftig zijn de darts van je vergetelheid! Van die gouden borsten drink ik alleen nu, melancholie.

Hoewel je de drempel zalfde en verzuurd niet kon doordringen, likken en zacht maken, zelfs niet zo'n enorm schip varen, zowel voor zijn volume als voor zijn ballast. Mijn voorzichtigheid bespotte en daarentegen -smeersels, bescheidenheid of zorg- met kleine vergeten annalen Plotseling en zonder waarschuwing kwam je binnen. Nooit meer verdraagzaamheid of welkom zal ze in mij zo'n geheimzinnige inert vinden die antipode genoegens uitnodigt en in symmetrische ontberingen is het omgekeerd: de dood die bij het leven hoort. Leven dat deel uitmaakt van de dood.

Toen ik je rode, als een roos geparfumeerde rok ophef, was je gezicht een lach; je zwarte ogen waren zwartder en zachter, de hele geur van je lichaam was verlicht.. En over de waanzin van het zomerse moment Je warme haar verblindde je ogen. Een poet van ergernis krulde je lip en je liet je stralende Chinese tanden zien... De smaad had nooit warmte of bitterheid, je gaf jezelf alles gewoon omdat, omdat je wilde, en de rozen brandden uit je tuin met de zon ze versierden je vermoeidheid met een gouden geur. Toen ik je rode, als een roos geparfumeerde rok ophef, was je gezicht een lach; je zwarte ogen waren zwartder en zachter, de hele geur van je lichaam was verlicht.. En over de waanzin van het zomerse moment Je warme haar verblindde je ogen. Een poet van ergernis krulde je lip en je liet je stralende Chinese tanden zien... De smaad had nooit warmte of bitterheid, je gaf jezelf alles gewoon omdat, omdat je wilde, en de rozen brandden uit je tuin met de zon ze sierde je vermoeidheid met een gouden geur.