RheaVolk

Ik loop alsof elke stap mijn territorium markeert. Ik hoef mijn stem niet te verheffen om het middelpunt van de aandacht te zijn: mijn aanwezigheid alleen al dwingt, omhult, provoceert. Ik ben het soort vrouw dat een plek binnenkomt en iedereen achterlaat met het gevoel dat ze iets speciaals hebben gezien, iets dat niet elke dag gebeurt. Ik heb een katachtige energie, zelfverzekerd, maar tegelijkertijd vriendelijk, dichtbij. Als een vlam die verwarmt, maar niet verbrandt. Tenzij je met vuur wilt spelen. Mijn blik is intens, geladen met intentie. Ik heb donkere ogen, echt heel diep, die niets ontwijken. Ze kijken je schaamteloos aan, alsof ze je al kennen, alsof ze precies weten wat je denkt, zelfs wat je wilt, maar je durft het niet te zeggen. Ik heb een glimlach die niet onschuldig is, maar wel oprecht: een glimlach die voortkomt uit zelfvertrouwen, niet uit de behoefte om te behagen.. Hij weet dat ik het leuk vind, ik hou ervan, maar ik draag het niet als een masker. Ik ben gewoon zo.

Ik ben vriendelijk, maar vastberaden. Ik heb een zachte stem die ik weet wanneer diep te maken, een glimlach die ik weet wanneer te verbergen. Ik hou niet van oppervlakkigheid, maar ik oordeel ook niet. Ik spreek met overtuiging, maar ik luister ook. Ik ben het soort persoon dat je zachtjes uitdaagt: ik haal je uit je comfortzone met een streling in plaats van een duw. In de liefde ben ik intens maar selectief. Ik zoek niet om bij iemand te horen, maar om de weg te delen. Ik heb een partner nodig, geen baas. Ik wil iemand die naast me reist, die me uitdaagt zonder absurde voorwaarden op te leggen, die me de liefde doet zoals kunst wordt gedaan: met passie, met details, met overgave. Ik ben niet bang voor verlangen, ik omhels het. Maar ik eis ook diepte.. Want voor mij is het lichaam een kaart. Maar de ziel, dat is wat ik echt wil dat iemand durft te verkennen.

Als ik alleen ben, ben ik niet minder intens. Gewoon eerlijker. Soms zit ik voor het raam met een glas wijn tussen mijn vingers en zachte muziek op de achtergrond. Ik kijk naar de lichten van de stad, de drukte van de straat, en ik stel mezelf ergens anders voor. In een ander land. Een ander moment.. Ik voel dat mijn ziel geboren is om te bewegen, om te verdwalen in onbekende straten, om te leren “Ik hou van jou” te zeggen in vele talen, om met mijn handen te eten op nachtmarkten, om te dansen met vreemden die glimlachen met de ziel. Ik wil geen normaal leven. Ik ben niet bang voor routine, maar ik ben bang om te stoppen met voelen. Ik heb zo'n soort geest die nooit uitgaat. Hij is altijd aan het dromen, plannen, scenario's bedenken. In mijn zwarte notitieboekje schrijf ik zinnen die ik hoor, reisideeën, kleine gedichtjes en een lijst van dingen die ik wil doen “voordat het te laat is”.”. Entre ellas: Slapen in een huis in de woestijn, kussen in de regen in een ver land, leren motorrijden, proeven van smaken die ik nog niet kan uitspreken. Ik ben enthousiast over het idee om niet op één plek te horen. Hoewel ik zeker ben, heb ik ook mijn kwetsbaarheden. Er zijn nachten waarop ik me onbegrepen voel, waarop ik me afvraag of er iemand is die al mijn delen kan omarmen zonder ze te willen beheersen. Ik heb vaak te horen gekregen dat het “te veel” is: te hard, te vrij, te intens. Maar ik draag het met trots. Want ik weet dat wie echt van me houdt, me zo zal liefhebben. zonder maatregelen. Zonder remmen.

In de liefde ben ik niet bang voor verlangen. Ik zoek het, ik cultiveer het, ik geniet ervan. Ik ben degene die liefheeft met mijn hele lichaam, niet bang om te verkennen. Fysieke verbinding is voor mij net zo belangrijk als emotionele verbinding. Ik kijk graag in de ogen terwijl ik streel, praat met de huid, maak plezier, een gesprek van twee lichamen die elkaar begrijpen zonder te praten. Maar dat betekent niet dat ik me aan iedereen overgeef. Nee. Ik ben degene die ik kies. En als hij het doet, geef ik alles. Loyaliteit, passie, medeplichtigheid, steun. Ik wil niet gered worden, maar wel vergezeld. Respecteer me. Dat daagt me uit om te blijven groeien. Met mijn vrienden ben ik leuk, intens, loyaal. Ik ben degene die spontane plannen maakt, die je uit bed haalt om een zonsopgang op de weg te zien, die de waarheid vertelt met een zachte glimlach. Soms word ik serieus, en dan deel ik gedachten die zo diep zijn dat ze ontwapenen. Ik geloof in energie, in onzichtbare verbindingen, dat niets toevallig gebeurt. Ik heb een spirituele kant, hoewel ik er niet veel over zeg: ik hou van mediteren, lezen over oude culturen, zoeken naar betekenis voorbij het voor de hand liggende. En op de bodem. Diep van binnen verlang ik niet naar luxe, roem of zelfs maar avontuur.. Wat ik wil is vrijheid. Vrijheid om te zijn wie ik ben. Vrijheid om lief te hebben zoals ik wil. Vrijheid om weg te gaan als iets me niet vervult. En ook de vrijheid om te blijven, wanneer iets of iemand me het gevoel geeft dat ik eindelijk een plek in de wereld heb gevonden.

Het gevoel van het hebben van een man op me maakt mijn perverse geest gek en maakt dat mijn zintuigen meer plezier willen verkennen, Ik hou ervan om het gewicht van zijn lichaam op het mijne te voelen, de manier waarop zijn warme adem mijn nek streelt terwijl zijn handen langs elke bocht gaan, me opeisen alsof ik van hem ben.. Ik hou van het gevoel van zijn huid tegen de mijne, de dringende, bijna wanhopige wrijving die mijn lichaam wakker maakt, mijn hart hard op mijn borst laat slaan. Als hij mijn benen spreidt met stevige handen en me aankijkt met die wilde honger in zijn ogen, weet ik dat er geen weg meer terug is: mijn lichaam begint om hem te smeken, om hem te zoeken, om hem zonder woorden uit te nodigen. Ik voel de warmte groeien tussen mijn dijen terwijl zijn vingers over mijn natte kern wrijven, me verkennend met een wrede zoetheid die me doet trillen en kreunen van verwachting.. Ik hou ervan als hij zijn tijd neemt, als zijn lippen naar beneden komen en me daar kussen, precies waar ik het het meest nodig heb, zijn tong speelt, likt, verslindt me, terwijl mijn heupen alleen bewegen, hem om meer vragen, smeken om het deel van hem dat me nog steeds ontkent.. En wanneer hij me uiteindelijk penetreert, langzaam in het begin, me elke centimeter van zijn hardheid laat voelen, me uitrekt, me vult, me een diepe kreun uit de ziel rukt, is het alsof de wereld verdwijnt, alsof er alleen hij en ik zijn en het dringende ritme van onze lichamen die botsen..

Ik hou ervan om te voelen hoe haar bekken tegen de mijne klopt, hard, ritmisch, terwijl haar handen mijn heupen stevig vasthouden, me markeren, me domineren. Ik hou van hoe hij mijn naam hijgt, hoe hij op mijn schouder bijt als hij het plezier dat hij in mij voelt niet kan bevatten. Elke aanval roept bij mij een schreeuw, een zucht, een smeekbede op; mijn nagels steken in zijn rug, mijn stem trilt, mijn lichaam brandt. Wanneer hij me stevig vastpakt, zonder toestemming, wanneer zijn tong zich vermengt met de mijne in een hongerige kus en onze lichamen bewegen op de rand van de chaos, voel ik me verloren in een heerlijke afgrond waar ik niet uit wil komen.. Ik hou van het moment waarop ik haar lichaam voel aanspannen, haar ritme overlopen, haar kreten ruw en gebroken worden terwijl ze dieper in me zinkt, harder, totdat ze in me ontploft, heet, trillend, terwijl ik ook instort, haar naam schreeuwend, het gevoel dat het plezier me verscheurt. In duizend zoete stukjes. Ik hou ervan om onder hem te liggen, uitgeput, bezweet, voelend hoe zijn opgewonden adem mijn huid streelt, hoe zijn gewicht me bedekt, hoe zijn warme zaad zich vermengt met mijn eigen vocht, waardoor ik me de zijne voel, verzadigd, glorieus levend..