NamyTyniSla

De kamer is een heiligdom van schaduwen en vuur, waar het flikkerende licht van de kaarsen de rondingen van twee lichamen tekent die elkaar zoeken, die elkaar herkennen in de schemering. De lucht is verzadigd met een zoete geur, een bedwelmend gif dat zich vermengt met de warmte van de huid, met de essentie van het belichaamde verlangen. De vingers glijden met een ondraaglijke traagheid, trekken onzichtbare paden over de blote huid, trekken onderbroken zuchten en oncontroleerbare rillingen. De punt van de tong volgt dit spoor, tekent natte beloften op elke bocht, op elke hoek waar het plezier klopt, gespannen, ongeduldig. De lippen spelen, provoceren, raken nauwelijks met een brandende adem die de huid rimpelt en het bloed in vuur en vlam zet. Elke kus is een langzaam brandend vuur dat zich verspreidt, een vuur dat verbrandt bij elke beet die wordt tegengehouden, bij elke streling die onzichtbare sporen achterlaat van een overvloedige passie. De handen worden ongeduldig, verkennen met hebzucht, met de honger van degene die wil genieten van elk gekreun, elke paniekerige hartslag, elke rilling die wordt weggerukt in absolute overgave. Er is een heen en weer gaan van monden die elkaar vinden en verliezen, van tongen die met elkaar verstrengeld raken in een natte en wanhopige dans, van ademhalingen die zich vermengen in de brandende lucht, een melodie wevend die alleen het verlangen begrijpt.. De huiden wrijven tegen elkaar, glad van zweet, van hitte, van die onverzadigbare behoefte om het gebrek te vullen.. De ademhaling wordt onregelmatig, hijgend, opgehangen tussen plezier en anticipatie, tussen het wrijven van de heupen die proberen te passen in een verboden en subliem ritme.. De wereld wordt gereduceerd tot dit moment van oneindige wrijving, tot de vingers die in het vlees zakken, tot de druk die in de buik toeneemt, tot de urgentie van een diepere, snellere, wanhopiger beweging.. De monden openen zich in zwijgende zuchten, in verstikte kreten, in een roep die bij elke aanval, bij elke spasme de ultieme overgave aankondigt.. En dan de explosie. Een opgeschort moment waar het plezier uitbarst in golven die alles verslinden, in een verscheurde schreeuw die verdrinkt tussen hongerige lippen, in een laatste rilling die de lichamen uitgeput laat, ingestort, doorweekt van bevredigd verlangen.. De stilte volgt, nauwelijks verstoord door de ademhaling, onderbroken door nog schokkerige ademhalingen, door het wrijven van de vingers die luie cirkels tekenen op de vochtige huid.. Maar de blik brandt nog, de huid trilt nog, en het verlangen, onverzadigbaar, dreigt opnieuw te ontbranden.

B. Vervaardiging