MillyJohnson

Woonplaats. De thuisbezorger

een ruim huis, decoratie in metallic kleuren, een veeleisende eigenares, met donkere ogen, ogen die je verwelkomden zonder te vragen, in haar hand kon een goed boek niet ontbreken, een glimlach van een goed meisje was iets dat net als haar tas niet kon vergeten. Zelfs een mier in je handpalm zou zich geïntimideerd voelen, deze mier zou zich thuis kunnen voelen of het voelen als degene die zonder na te denken van een enkele stap, zijn korf zou drijven. Dit soort opwinding en spanning, het is opwindend, zoals dit gevoel om uit te barsten als een vulkaan, een totale uitbarsting.

7:00Klop, klop..

mmmm ahhh (zucht)

Ik opende mijn ogen, en het licht van mijn raam verlichtte mijn gezicht (weer in slaap gevallen) de zachtheid van mijn bed omhelsde me precies op de breedte van mijn heupen.

Klop, klop.

¡Wie de fuck durft te kloppen op mijn deur!

Wat als je je tong gebruikt, dan komt die smaak rechtstreeks naar je smaakpapillen.

Ze is verlangen vermomd als gevaar. Hij hoeft zijn stem niet te verheffen om op te vallen; zijn aanwezigheid alleen al. Zijn blik is een afgrond, diep en donker, alsof hij de ziel kan ontbloten door zijn ogen op je te laten rusten. En dat doet hij. Niet uit nieuwsgierigheid, maar uit pure controle. Ze zoekt geen gezelschap: ze kiest slachtoffers. Loop alsof de wereld van jou is en de anderen slechts acteurs op je toneel. Verleiding is haar wapen, dominantie haar spel. Haar stem is een zoet gif, elk woord vol van bedoeling, elke stilte vol van bedreigingen vermomd als beloften. Speelt met de grenzen van verlangen en angst, en doet dat met dodelijke elegantie. Weet wanneer aan te raken, wanneer weg te gaan, wanneer een glimlach te bieden die meer brandt dan elke streling. Niets daarin is toevallig; alles is berekend, gepland, nauwkeurig uitgevoerd. Het is een storm in het lichaam van een vrouw. Een eclips die het licht niet laat ontsnappen. Een koningin zonder troon, maar met iedereen aan haar voeten. Zelfs terwijl het ze zachtjes vernietigt.