MiaBernard

Ik ben 36 en hoewel mensen zeggen dat ik in de bloei van mijn leven ben, is de waarheid dat ik me niet altijd zo voel. Soms heb ik het gevoel dat ik iets mis. Ik heb lang genoeg geleefd om te weten dat het leven nooit is wat je verwacht en ik heb geleerd om het te accepteren. Ik was niet altijd duidelijk over wat ik wilde en ik raakte vaak verdwaald op paden die me nergens naartoe brachten. Ik herinner me toen ik 20 was en dacht dat ik op mijn 30e getrouwd zou zijn, met kinderen, gevestigd, gelukkig. Tegenwoordig, achteraf gezien, lijkt dit idee zo vreemd aan mijn realiteit dat het me doet glimlachen. Ik heb relaties gehad, sommige goed, andere minder, en ik heb geleerd om van vrijgezel te zijn, hoewel ik me soms ook een beetje eenzaam voel.. Mijn werk heeft me de afgelopen jaren veel opgeslokt. Ik ben een grafisch ontwerper en mijn leven draait om projecten, deadlines en vergaderingen. Ik heb een carrière opgebouwd waarop ik trots ben, maar die me ook weinig tijd voor mezelf heeft gelaten. Soms vraag ik me af of ik ooit een balans kan vinden tussen mijn passies en mijn persoonlijke verlangens.

Een paar weken geleden nodigde een vriendin me uit voor een etentje bij haar thuis. Ik dacht dat het een rustige nacht zou zijn, iets ontspannen, maar het bleek een van die nachten te zijn die je veranderen zonder dat je het weet. Ik ontmoette daar een man. Hij was niet wat ik normaal gesproken "mijn type" zou noemen, maar er was iets aan hem dat me deed willen praten meer. Hun gesprek was intrigerend, een perfecte balans tussen ernst en lichtheid, tussen diepte en humor. Ik kan niet zeggen dat ik geloofde in liefde, maar iets in me vertelde me dat ik naar mezelf moest luisteren. En dat heb ik gedaan.. Die nacht bleven we tot laat wakker om te praten. Er was geen belofte, geen datum in zicht, maar er was een verbinding die ik al lang niet meer had gekend. Ik heb er veel over nagedacht. Mijn leven was comfortabel in zijn eenzaamheid, maar ik realiseer me ook dat ik mezelf heb vermeden om me open te stellen voor nieuwe mogelijkheden. Waarom ben ik bang om mijn geluk te beproeven op iets dat geweldig zou kunnen zijn? Leeftijd, ervaringen uit het verleden, verwachtingen.. Dit alles leerde me om mezelf te beschermen, om voorzichtig te zijn. Maar nu ik naar de toekomst kijk, besef ik dat voorzichtig zijn ook betekent dat ik me voor veel dingen sluit.. En misschien iemand. Vandaag liep ik door de stad, zonder doel, maar met een glimlach. Ik ben klaar om mezelf een kans te geven. Ik weet niet hoe mijn leven er de komende jaren uit zal zien, of de beslissingen die ik vandaag neem me naar een betere of slechtere plek zullen brengen. Maar ik weet dat ik niet langer wil leven met het gevoel dat ik alles heb opgegeven vanwege angst of onzekerheid. Het leven heeft geen garanties, maar misschien is dat het geheim. Ik kan niet blijven wachten op het 'juiste moment', want dat moment komt nooit als je het niet durft te creëren. En vandaag, voor het eerst in een lange tijd, voel ik me klaar om te zien wat er voor me ligt.

Ik dacht altijd dat op 36 alles duidelijk zou zijn. Het leven, het werk, mijn relaties.. Alles zou op zijn plaats vallen als een perfect geassembleerde puzzel. Maar de realiteit is niet zo eenvoudig. Op die leeftijd leerde ik dat er geen rechte weg is en geen gemakkelijke antwoorden. Ik had mijn hoogtepunten en dieptepunten, mijn liefdes, mijn teleurstellingen. En hoewel mensen me vaak zien als een volwassen en zelfverzekerde vrouw, is de waarheid dat ik altijd worstel met mijn eigen angsten en verlangens. Vandaag, terwijl ik me voorbereid op een belangrijke vergadering op het werk, vertelt iets me dat er iets anders is. Iets in mij dat lang stil is gebleven. Ik denk vaak dat de routine me heeft opgegeten, dat ik ben vergeten wat het betekent om me levend te voelen. Ik heb het niet alleen over de adrenaline van het werk of de opwinding van een intens gesprek. Ik heb het over iets diepers, iets dat te maken heeft met verlangen, met die vonk die je onoverwinnelijk maakt, die je eraan herinnert wat het betekent om zonder angst in het heden te leven.. Een paar dagen geleden ontmoette ik iemand. Het was op een feestje dat ik bijwoonde, iets willekeurigs, ik had het niet eens verwacht. Hij was niet het soort man waar je zou denken dat er iets mis zou kunnen gaan. Maar toen hij naar me keek, voelde ik een onmiddellijke verbinding, een soort elektriciteit die door mijn lichaam liep. Iets in zijn blik ontwapende me en voor een seconde voelde het alsof ik op dit moment had gewacht, hoewel ik niet wist wat me te wachten stond.. Zijn naam is Lucas. Hij is 40, maar het is niet alleen zijn leeftijd die me aantrekt. Zo is hij, dat rustige vertrouwen dat hij moeiteloos uitstraalt. Toen we met elkaar spraken, voelde het alsof ik mezelf kon zijn, wat ik soms niet gemakkelijk doe. Au travail, dans les relations, même avec mes amis, j'ai toujours une longueur d'avance, je suis toujours celui qui doit tout garder sous contrôle. Maar met hem.. Het was anders.. Het was alsof ik voor het eerst in een lange tijd kon stoppen met die vrouw te zijn die altijd weet wat ze moet doen en mezelf kon overgeven aan het onbekende..

Wat begon als een informeel gesprek veranderde in iets intenser. De kleine gebaren, de medeplichtigen glimlachen, de blikken die meer zeiden dan woorden kunnen uitdrukken. Aan het eind van de nacht zaten we allebei in dezelfde hoek, weg van de drukte van het feest, rustig aan het praten. — Wil je naar een rustigere plek gaan? - vroeg hij me, zijn stem ernstig en vol vertrouwen, waardoor een golf van warmte in mijn nek opstijgt. Ik had geen duidelijk antwoord in mijn hoofd, ik had gewoon het gevoel dat dit was wat ik wilde. Soms biedt het leven je die momenten die je gewoon moet beleven, zonder er te veel over na te denken. Dus zonder te veel na te denken, heb ik het aangenomen. We gingen naar haar appartement. Ik weet niet of het was de alcohol of de alchemie tussen ons, maar toen we zijn ruimte binnenkwamen, veranderde alles. De plaats was donker, alleen verlicht door het zwakke straatlicht dat door het raam sijpelde. Er was geen haast, geen verwachting, alleen het gevoel van volledig aanwezig zijn voor elkaar. Hij nodigde me uit om op de bank te gaan zitten en terwijl hij dat deed, stond hij voor me en keek me aan met die blik die me leek te lezen. En toen, zonder een woord te zeggen, kwam hij dichterbij. Zijn aanraking was zacht, maar vastberaden. We hoefden niet te praten; de verlangens die we deelden waren al genoeg. De elektriciteit tussen ons groeide met elke kus, elke streling. En ik.. Ik stopte gewoon met vechten tegen wat ik voelde. Wat ik zo lang had onderdrukt, wat ik in mezelf had bewaard, kwam zonder controle naar buiten. Ik kon eindelijk loslaten. Met hem voelde ik niet de behoefte om de gecontroleerde vrouw te zijn, degene die altijd bang is om te verdwalen. Want met hem voelde ik me vrij om te zijn wie ik echt ben. Toen we eindelijk in stilte vielen, met mijn ademhaling moeizaam en mijn hart kloppend, realiseerde ik me dat ik niet alleen een fysieke verbinding had ervaren, maar iets veel diepers.. Ik had een deel van mezelf herontdekt dat in slaap was. Dat deel dat niet bang is om te verkennen, dat niet bang is om te verlangen en verlangd te worden. Die nacht veranderde alles voor mij. Ik wist niet of het gewoon een vergissing was of dat er echt iets meer tussen ons was. Maar voor het eerst in jaren realiseerde ik me dat ik niet alles hoefde te begrijpen. Ik hoefde niet te plannen voor de toekomst, ik hoefde niet te leven volgens de verwachtingen van anderen. Ik moest gewoon in het heden leven, genieten van wat het heden me te bieden had.