MelodyRosen

Vernietig mijn taille op de achterkant van je berg Breek mijn rug, met een schone kus Neem me weg en laat me nooit gaan, zodat je gag al mijn stiltes Vul me met je, vul elke porie met de aandrang van je tong Draai mijn eenzaamheid ondersteboven, breek het in je vingers, die nu al mijn ruimtes bezetten. Geef me onderdak tegen honger in de holte van je armen die ik van mezelf wil afkomen, vandaag, in hen.

Jij bent het deel van jou in mij, in het gat dat onze lichamen niet kunnen bedekken, als ze verstrengeld zijn, leven ze samen in een massa knuffels De oneindige rimpel gevormd in het vel van onze huid, het verspreide gordijn dat zweeft dwalend tussen het gekreun van een gewond dier Het licht van de wekker die knippert knipogend naar de amoureuze dood, een druppel zweet op blote voeten die op de vloer stampt, zich op mijn voeten nestelt en verdampt Hetzelfde hout gesmeed in gekonfijt albast met de geur van kaneel en munt, de roestige klink van oude trucs, het stofje dat rafelt tot duizenden zwevende lichten, roerloos in de zwaartekracht van een zwakke reflectie Het schilderij dat aan het hoofdeinde hangt; Kronkelig en reptielachtig ophangen van tulpen omarmd De hoek in de spleet van het glas-in-loodraam dat fluctuerende lichtschommelingen laat zien: witte opalen die tegen de muur botsen De smalle matras die zijn onstabiele bestaan uitschreeuwt, de elektrische lamp die Chinese schaduwen en espartogras projecteert Jij bent de kamer waar, gecondenseerd met je

De alchemie van ons lichaam vindt plaats

Ik verlang naar je lichaam, je zachte huid die op de mijne glijdt. Greed that tongue throb in my protrusion Pumping leg inside: ritueel-awakening van onze instincten, shared saliva, unison effluvia Gierigheid, je eenvoudige naaktheid, de verval van adem, onze verloren blikken die elkaar zoeken, je open nek voor mij, de broosheid van die momentane opklimming die ons vervoert naar het lichaam van de ander waar we sterven, weer, in het leven, waar we leven voor een ogenblik, in de dood