MaeveBorch

Jij die het skelet intact bewaart, ik weet nog niet door welke wonderen, je doet alsof ik wit ben (God vergeve het je), je doet alsof ik kuis ben (God vergeve het je), je doet alsof ik dagbreek ben!

Ik vertrouw de papieren roos niet, zo vaak dat ik het met mijn handen heb gemaakt. Ik vertrouw de andere ware roos niet, dochter van de zon en het seizoen, de beloofde van de wind. Van jou die ik nooit heb gemaakt, van jou die nooit gemaakt is, van jou die ik vertrouw, rond veilig toeval.

Een halve eeuw lang was poëzie het paradijs van de plechtige dwaas. Tot ik kwam en ik ging zitten met mijn achtbaan. Kom maar op, als je wilt. Natuurlijk antwoord ik niet als ze naar beneden komen Bloed uit mijn mond en neus.

¿Wat moet ik meenemen? Zal ik niets achterlaten op aarde? Hoe moet mijn hart handelen? Zijn wij tevergeefs gekomen om te leven, om op de aarde te ontkiemen? Laten we tenminste bloemen laten Laten we tenminste liederen laten

Omdat ik koningin ben en vroeger bedelaar, leef ik nu in de angst dat je me verlaat en ik vraag je, bleke, elk uur: "Ben je nog bij mij? Ach, ga niet weg! Ik zou graag de tocht willen maken, glimlachend en vol vertrouwen, nu gij gekomen zijt; maar zelfs in mijn slaap ben ik bang en vraag ik tussen de dromen door: "Bent gij niet weggegaan??»

Ik heb nog bijna al mijn tanden bijna al mijn haar en heel weinig grijze haren ik kan liefde maken en ongedaan maken klim een trap twee voor twee en ren veertig meter achter de bus dus ik zou me niet oud moeten voelen maar het grote probleem is dat ik me niet eerder op deze details had geconcentreerd.

Je verdient een kroon; Je bent de koningin van mijn hart; Je bent de koningin van mijn koninkrijk.

Sommigen denken dat ik de mysteries van het lichaam en de huid en de fruitige geur te veel heb gevierd.

Dus onthoud altijd wat ik ooit schreef, terwijl ik aan jou dacht zoals ik nu denk.

Je kunt niet teruggaan want het leven duwt je al als een eindeloos gehuil.

Weten dat God zich onder de zweetdoeken verstopt, je menstruatiebloed heiligt en de beker van je buik opheft.

Voor een blik, een wereld, voor een glimlach, een hemel, voor een kus. Ik weet niet wat ik je zou geven voor een kus!

De laatste schaduw die mij de witte dag zal brengen, kan mijn ogen sluiten, en kan deze ziel van mij ontbinden, het uur, aan zijn angstige vleiende verlangen.

Ik ben niet meer dan ik voor eeuwig en jij zult niet meer voor mij zijn dan jij. Je bent weg in een toekomstige dag Ik zal niet weten waar je woont met wie of of je je herinnert.

Het zal niet meer zijn nee nee we zullen niet samenwonen Ik zal je zoon niet opvoeden Ik zal je kleren niet naaien Ik zal je 's nachts niet hebben Ik zal je niet kussen als ik wegga Je zult nooit weten wie ik was Waarom anderen van me hielden

Ik wil dat de nacht zonder ogen blijft en mijn hart zonder de bloem van goud. Laat de ossen praten met de grote bladeren en laat de worm sterven van schaduw.

In mijn handen hef ik een storm van stenen, bliksem en haakjes, die hongert naar rampen..