MaddySimons

Onder de streling van de schaduwen wordt het een geheim vuur, een zachte koorts die verbrandt, een adem die de huid raakt als een verboden gebed. Elke stilte wordt een hap, elke blik, een belofte waar de nacht een tempel wordt en het verlangen.

Haar lippen zijn donkere rozen, klaar om te openen in de regen van zuchten. Zijn handen tekenen onzichtbare kaarten op de aangeboden huid, alsof elk gebaar de macht heeft om de eeuwigheid uit te vinden. In dit labyrint van vlees dwaalt de ziel vrijwillig, gevangen in een heerlijke duizeligheid.

Ze ligt in stilte en haar lichaam wordt een onstuimige zee. De golven van zijn adem doen alle rede omvallen. Een geur van geheimzinnigheid zweeft nog, en de nacht, medeplichtigen, verbergt zijn vlammen onder de sluier van de sterren.

De zijde van haar huid roept, als een nooit gelezen boek. Elke pagina is een brandwond, elk woord een streling. Het verlangen heeft geen naam nodig, het schrijft zich met de tong, het drukt zich met de vingers, en verslindt zich in de schittering van het ogenblik.

Het is de verleiding van de dageraad, een fragiele schittering die de bescheidenheid van de dag uitdaagt. Wanneer zijn gebaren langzaam worden, worden ze onzichtbare kettingen, die de adem inhouden in afwachting van een brand.

Onder zijn gesloten oogleden ontbrandt een wereld van koorts. Gefluister wordt vlammen, en elke rilling is een geheime taal. Ze geeft zich over aan de nacht als een stille eed, waar plezier en pijn dezelfde dans dansen.

Haar lichaam is een raadsel, een eindeloos gedicht waar de lippen verzen zijn en de zuchten rijmpjes. Wie het durft te lezen kan er niet meer aan ontsnappen, want de woorden branden, en het vlees eist zijn recht.

Het ontvouwt zich als een nachtelijke bloem, fragiel en gevaarlijk tegelijk. Haar gebaren schilderen onweersbuien, haar stiltes, bliksemschichten. Men zou willen vluchten, maar zijn geur bindt, en men verliest zich in deze afgrond met de vreugde van de schipbreukelingen.

De nacht kleedt haar in een mysterie, in een sluier die brandender is dan vuur. Elke zucht is een wapen, elke beweging een val. Het is de grens van de droom, de duizeligheid van het verboden, de schittering die langzaam degenen vernietigt die het te lang durven te beschouwen.