LunaTtorres

De nacht ademt langzaam, alsof hij je voetstappen voelt naderen. De duisternis wordt een medeplichtige, en mijn huid wacht op uw aanwezigheid zoals de aarde wacht op de regen. Je nabijheid roert de lucht; je stem, laag en dichtbij, versmelt met mijn gedachten, vermengd met het ritme dat me naar je toe trekt. Hier zijn er geen klokken – alleen de gedeelde polsslag, de stille muziek van onze ademhaling, en dat opgeschorte moment waarop verleiding ophoudt een belofte te zijn en waarheid wordt..

De wijn in je glas trilt als je me zo aankijkt, alsof mijn lippen een geheim zijn en jij de perfecte vertrouweling. We praten over van alles, we lachen over van alles, maar onder de oppervlakte begint zich een andere taal te vormen. Je neemt een slok, het rood van de wijn weerkaatst de warmte van je mond, en de afstand tussen ons langzaam oplost, totdat de lucht te dun voelt voor woorden

Je nadert, en de lucht verschuift. Het is geen parfum - het is de warmte die je omringt, het spoor dat in de lucht blijft lang nadat je weg bent. Jouw hand streelt toevallig de mijne, en de wereld wordt kleiner, gereduceerd tot dat moment van herkenning. Het gesprek gaat verder, maar ik hoor alleen de zachte trilling van je stem, het geluid dat elke knoop in mij losmaakt. Als je weggaat, brandt de lucht nog zacht, en ik zoek je in elke schaduw, in elke hoek van mijn gedachten.

Onze ogen spelen een stil spel, bewegen onzichtbare stukken die ons dichterbij trekken zonder te ontsnappen. Je lach doorbreekt mijn verdediging, je nabijheid voelt als een fluistering op de rand van de aanraking. Er is nog geen kus, alleen die opkomende warmte, die puls tussen hartslagen, die urgentie die de wereld tot achtergrondgeluid maakt. En wanneer uiteindelijk jouw lippen de mijne ontmoeten, is het geen kus – het is het laatste zegel van een verbond dat vanaf de eerste blik is geschreven..

De zon is verdwenen, maar je schaduw blijft hangen, als een onzichtbare herinnering. Ik herinner me de manier waarop je aanwezigheid zichzelf in kaart bracht door mijn gedachten, hoe je blik stille vonken achterliet onder mijn huid. Ik sluit mijn ogen en keer daarheen terug, niet door lawaai, maar door de brandende stilte die je tussen mijn ribben hebt achtergelaten. In de spiegel zie ik mezelf niet, maar de echo van je ogen, die lijn die me eraan herinnert dat ik van jou was - en weer zal zijn.