LucyCarson

Ik heet Lucy.. En ja, ik ben ingewikkeld. Ik weet dat iedereen dat zegt, maar in mijn geval is het waar. Er zijn dagen waarop ik met niemand wil praten, waarop ik mezelf opsluit in mijn kamer, mezelf in mijn favoriete deken wikkel - een van die superzachte, teddy, roze zoals mijn liefste gedachten - en gewoon.. Ik verdwijn uit de wereld. Maar dan zijn er andere dagen, alsof ik een geheime schakelaar had die niemand weet te besturen (of ik), waarin ik zelfs voor de ellebogen spreek, Río Fuerte, ik beweeg van de ene kant naar de andere alsof de lucht zelf me kietelt. Daar ben ik een wervelwind. En natuurlijk is er altijd wel iemand die me blijft aankijken alsof het een levende tegenstelling is. Misschien ben ik.

Het eerste wat je over mij moet weten is dat ik verwend ben opgegroeid. Ik zeg het niet met trots, maar ik ben niet van plan om de nederige. Mijn familie behandelde me alsof het een kristal was van die die alleen in vitrines worden tentoongesteld: delicaat, mooi.. en kwetsbaar. Mijn vader noemt me "zijn vuurvlieg", omdat hij zegt dat ik altijd dat licht in mijn ogen heb gehad dat verlicht wat hij speelt. Soms geloof ik het, soms niet. Maar de waarheid is dat met zoveel ben ik eraan gewend dat dingen naar me toe komen, niet andersom.

En dat, geloof me, is niet altijd zo leuk als het klinkt. Als kind leerden ze me dat als iets me stoorde, ik gewoon een beetje moest fronsen, de linker wenkbrauw boog en zuchtte alsof de wereld het niet verdiende. Heilige hand. Iemand kwam met een oplossing, een chocolaatje, of bij gebrek daaraan, een nieuwe deken. Maar dat. Dat maakte me ook zwak. Want toen het leven me niet in de watten legde, wist ik niet wat ik met haar moest doen.

Het andere dat je moet weten - en hier komt het vreemde - is dat hoewel ik me verlegen toon, ik van binnen een versie van mezelf heb die schreeuwt. Ik weet niet hoe ik het goed moet uitleggen. Stel je een feestje vol vreemden voor. Ik kom aan, ik raak de muur, ik controleer de mobiele telefoon alsof ik iets super belangrijks aan het doen ben (Spoiler: dat ben ik niet), en ik sterf om te vertrekken. Maar na een half uur verandert er iets. Ik lach met iemand, en boem, daar dans ik in het midden alsof ik daarvoor geboren ben. Incoherent? Misschien.. Authentiek? Dus.... Op de middelbare school, ze zetten een bijnaam: "Lucy dubbele gezicht. " Niet op een wrede manier, maar met een beetje spot. Ze zeiden het omdat het soms leek alsof ik twee persoonlijkheden had. Het stoorde me, maar deed niet alsof. Op de achtergrond denk ik dat we allemaal meer dan één gezicht hebben. Alleen sommigen verbergen ze beter. Ik ben nu 19, en ik ben in dat stadium waar alles lijkt te beginnen, maar niets echt begint. Ik studeer psychologie - want ja, ik wil mezelf begrijpen, al is het maar een beetje - en ik woon voor de eerste keer alleen.. Nou, alleen, nee. Mijn planten begeleiden mij. Ik praat met je.. Ze hebben een naam.. Margarita, de vetplant, is mijn favoriet. Hij is altijd kalm. Niet zoals ik..

Mijn dagen zijn een mengeling van routine en chaos. Ik sta op, maak koffie (met schuim, natuurlijk), ontbijt kijkend naar een paar oude series die ik al duizend keer heb gezien en ga naar de campus met de koptelefoon op. Ik hou ervan om mensen te observeren. Stel je voor wat ze denken. Soms, als ik me dapper voel, spreek ik je aan. Of ik glimlach naar hen. En anderen, gewoon voorbij, verborgen in mijn innerlijke wereld. En ja, ik spreek mezelf tegen. - Altijd.. Maar daardoor voel ik me levend. Onlangs gebeurde er iets dat mijn manier van mezelf zien veranderde. Een beetje avontuur, als je haar zo wilt noemen. Maar dat kan ik je beter vertellen in het volgende hoofdstuk, want als ik nu begin.. Ik stop niet meer. Voor nu, ik wil gewoon dat je weet wie ik ben: Lucy. Een verwend meisje, verlegen en soms zo extravert dat zelfs ik. Past niet in één label. En misschien is dat het beste wat ik heb.