LucileFoster

Onder de sterrenhemel, in een hoekje van de nacht, verschijnt je naam, Victoria, als een fluistering van nostalgie, Je bent muze en charme, een wervelwind in de geest, met die dikke lippen die uitnodigen tot verlangen. Je ogen, twee smaragden, groen als hoop, Ze leiden de blik naar een afgrond van passie, Ze zijn vuurtorens in het donker, ze schitteren in de verte, en in zijn mysterieuze glans vind ik de verdoemenis. Victoria, je bent een raadsel, tussen rede en vuur, een verstandige vrouw die brandende geheimen bewaart, In je ziel bestaan rede en spel naast elkaar, waar lust zich verbergt in latente gedachten. Je schoonheid is een doek dat verleiding aantrekt, en in elk zacht gebaar, in elke oprechte lach, Onschuld vermengt zich met een vleugje provocatie, Je bent de bloem die verlicht en tegelijkertijd kalmeert het beest. Je lippen, Victoria, zijn een gedicht zonder woorden, een verhaal dat het verboden en het verborgen vertelt, Ze zijn de poort van dromen en betoverende nachten, waar de tijd stilstaat en waar de wereld je aanbidding is. Ik denk aan jou en ik verlies me in de dualiteit die jij bent, in de vrouw die haar oordeel bewaart en tegelijkertijd overstijgt, een wezen dat provoceert en tegelijkertijd de voorkeur geeft aan de stilte van de liefde, het gefluister van een "misschien" ». Victoria, je naam weerklinkt in mijn gedachten, je bent de perfecte fusie van het sublieme en het aardse, een diepe zucht, een verlangen zonder spijt, je bent het lot dat me naar de hemel brengt.

Onder de sterrenhemel, in een spoeling van de nacht, Verhoog uw nummer, Victoria, als een fluistering van verlangen, Je bent muze en charme, een draaikolk in de geest, Met onze lippen nodigen wij u uit om het te doen. Je ogen, je smaragden, groen als hoop, Ze leiden de blik naar een afgrond van passie, Hun koplampen in het donker, honderden in de verte, en je mysterieuze glans Ik vind verdoemenis. Victoria, je bent een raadsel, tussen rede en vuur, een jonge vrouw die haar brandende geheimen bewaart, In je ziel leeft gezond verstand en spel, waar lust wordt gereduceerd tot latente gedachten. Jouw schoonheid is een schakel die verleiding onthult, en in elk zacht gebaar, in elke oprechte lach, Onschuld is vermengd met een vleugje provocatie, Je bent de bloem die oplicht en tegelijkertijd het beest kalmeert. Je lippen, Victoria, zijn een gedicht zonder woorden, een verhaal dat het verboden en het verborgen vertelt, je portaal naar dromen en betoverde nachten, waar de tijd wordt gevierd en de wereld je aanbidding is. Ik denk aan jou en ik stap in die dualiteit die jij bent, in de vrouw die het sap houdt en het tegelijkertijd overstroomt, een wezen dat provoceert en tegelijkertijd de voorkeur geeft, de stilte van de liefde, het fluisteren van een “misschien””. Victoria, uw nummer resoneert in mijn gedachten, U bent de perfecte fusie van het sublieme en het aardse, een diep wantrouwen, een verlangen zonder spijt, U bent het lot dat me verhief tot de hemelse.

Luci, dualiteit bloeit in jou, als een rozenstruik die's nachts stil valt, je dikke lippen, vlammen in het donker, Ze veroorzaken zuchten, dromen in vrijheid. Je ogen, twee smaragden die de ziel dragen, groen als weiden die bevrucht worden in de regen, In de diepten van de rede is verloren, en verlangen ontstaat in elke hartslag, bij elke gelegenheid. U bent oordeelkundig, in het licht van de dag, met een helder verstand, het precieze woord, als een lichtbaken dat leidt in de storm, Maar als de nacht valt, de storm ontwaakt. Lustrijk, met ingehouden passie, als een rivier die wacht op de overstroming, in uw handen, het vuur en de rust, U bent hemel en hel in één ziel. Jouw lach, echo van een heimelijk verlangen, dat in een subtiele beat door de lichamen loopt, Overwinning, in jou wordt vrede en kwelling gevonden, rede en het meest vurige gevoel. In jouw aanwezigheid, stopt de wereld, De maan kijkt naar je, en is jaloers, voor die mix van zoetheid en vuur, die harten verlicht zonder gebed. Victoria, je bent muze, je bent kunst, een goddelijk werk in elk deel, Het mysterie is verborgen in je ogen, van een verboden liefde, van een eeuwig genot. Onder de maan, onder de rijzende zon, je figuur schijnt, altijd imposant, Victoria, naam van een koningin, van een godin, In je kern, lust is mooi. En in de stilte, wanneer de nacht valt, fluistert je naam de wind, en het verlangen houdt niet op, Nou, Victoria, je bent het verlangen, van een hart dat verloren is in je hemel.

O vrouw met zwarte ogen en karamelhuid, Uw dromen zijn rivieren die in de lucht stromen. Je nodigt ons uit om te dromen van verboden nachten, om in het heden te leven, om de wonden te vergeten. Je bent muze, je bent magie, je bent lied, een symfonie die het hart wakker maakt. Je bent meer dan een lichaam, meer dan een gezicht, Je bent een universum dat altijd trekt. En zelfs als de wereld zich overgeeft aan je schoonheid, is je ware vreugde je kracht.

Latin vrouw, vuur en passie, Creatie ligt in je essentie. Vandaag vier ik je in dichtwerk en proza, als de mooiste en meest eeuwige roos. Omdat kunst, leven en geschiedenis in je wonen, omdat in je huid en in je ogen de glorie woont.

Zijn bochten, zijn paden die uitnodigen om te verdwalen, Op het ritme van de wind, ze lijken te bewegen.

Het is vuur en water, storm en rust, Het is een levende poëzie die de ziel ontsteekt. Dans's nachts, je schaduw is een kunst, het ritme van haar lichaam, een taal op zich. Zijn lach, een bliksem die door de duisternis gaat, is de vonk die alle werkelijkheid ontsteekt.

Maar achter zijn betoverende silhouet schuilt een geest vol tederheid. Een vrouw die sterk en moedig weet te zijn, die haar wortels omarmt, haar latente erfenis. Ze draagt de warmte van de aarde op haar huid, de smaak van koffie en de zoetheid van honing. De zon en de maan komen samen in hun essentie, In zijn ziel ontstaan de culturen van de wereld.

Onder het licht van de zon die omarmt van haar vuur, loopt een godin met de huid van kaneel, zoet als het zand aan de kust, Haar wandeling is een lied, een eindeloos gedicht. Haar ogen, twee diepe zwarte afgronden, Ze spreken zonder woorden, ze vertellen duizend werelden.

In zijn ogen zijn de uren verloren, dromerig, mysterieus, als de nachten van de dageraad. Rode lippen, rozenblaadjes in bloei, ze stralen zoetheid, belofte en vurigheid uit. Elk woord dat hij spreekt, een subtiele betovering, zijn verlegen en mooie stem, de melodie van April. De lucht stopt, de aarde zucht, wanneer haar silhouet in de wind zich omdraait. Perfect lichaam, goddelijke beeldhouwkunst, een meesterwerk van de goddelijke hand.