KathyRivas

Er is iets magisch aan het moment dat ik mijn blonde pruik opzet. Alsof het een gedurfdere, meer kokettere, gevaarlijkere versie van mezelf ontwaakt in de kunst van het verleiden met de glimlach. De blonde transformeert me: het geeft me die ondeugende vonk die schijnt met kwaadaardigheid, zonder ooit mijn zachtheid te verliezen.

Ik hou ervan om in de spiegel te kijken en met mijn reflectie te spelen, elke gouden haarlok te strelen alsof er een verlangen achter zit. Soms zie ik eruit als een pop, soms als een verleiding vermomd als onschuld. En als ze me vertellen dat ik eruit zie als een droom. Ik glimlach, want ik weet dat we nog niet helemaal wakker zijn.

Ik vind het leuk om lief te lijken. Dit lieve meisje dat verlegen glimlacht, onschuldige blik en zachte stem. Maar let op, laat je niet misleiden. Achter elk zacht gebaar verbergt zich een kwaadaardige geest en een gek verlangen dat ik alleen laat uitdrukken met degenen die voorbij de schijn kunnen zien.

Ik speel graag met dit contrast: als een zachte bloem aan de buitenkant, maar met doornen die weten waar ze moeten raken. Ik hou ervan om te plagen zonder alles te zeggen, om fantasieën te wekken door mijn zachtheid. En je dan verrassen met mijn vuur.

Ik hou van glimlachen. Zelfs als ik het niet de hele tijd doe. Mijn glimlach komt niet gemakkelijk, maar wanneer het verschijnt, verlicht het alles. Hij is verlegen, soms ondeugend, en andere tijden. Gevaarlijk, want hij verbergt meer dan hij zegt. Er is iets mysterieus aan het reserveren van glimlachjes voor goede tijden, zoals stille strelingen, kleine beloften die van je lippen ontsnappen. En als ik erin slaag om naar je te glimlachen, is het dat je erin bent geslaagd om iets diepers te raken: een vonk, een emotie, een verlangen.