KarlaKonnor

Je hebt een gepassioneerde blik, alsof je bij elke knipper het vuur van duizend sterren bevatte dat ooit brandde. In deze intensiteit branden je dromen, je verlangens, je angsten, en een vlam die nooit uitdooft. Maar tegelijkertijd is er een tederheid, een verwarrende zachtheid in je, alsof de liefde zelf verborgen is in je verlegen en zachte glimlach. Je bent niet groot, maar wie moet dat zijn? Wanneer elke stap die je zet een merkteken achterlaat dat de wereld zich herinnert, dat de ziel viert? In je kleinheid ligt grootheid, In de delicatesse van je gebaren is er kracht. U bent het soort persoon dat niet probeert zichzelf op te dringen, maar toch kan niemand u vergeten.. Je verheft je stem niet, maar je lach is de echo van een waterval, je stilte is het gefluister van een bloem die zich opent in de eerste gloed van de dageraad. Je bent klein, ja, maar je delicate handen bevatten werelden, je aanwezigheid is als de geur van een roos die alles op zijn pad doordringt. Als je loopt, is het alsof de wind om je heen danst, alsof de lucht zachter wordt door je wandeling. Je bent de poëzie in beweging, een stil rijm dat wordt opgenomen in het geheugen van degenen die je aanschouwen, zonder woorden nodig te hebben, zonder grote gebaren nodig te hebben.

Jij bent de echo van de ochtendwind, een fluisterend geluid dat door de bladeren heen stroomt, die zoete melodie die niemand zingt, maar die het hart hoort en koestert. Klein van gestalte, maar immens van ziel, je silhouet is dat van een maanstraal die glijdt, bijna danst, in het duister, waar dromen zich verbergen.

Tes cheveux, noirs comme la nuit, Ils se déploient en sombres cascades, des vagues d'ombre qui caressent ton dos comme si le ciel lui-même t'embrassait. Ce sont des soies tissées par les ténèbres, liens de mystère et étoiles éteintes qui cachent des secrets qui ne sont jamais révélés, mais qu'à tes yeux, immenses, on les devine. 

Ah, je ogen. Twee universums zonder grenzen, reuzen in hun diepte en hun glans. De dag is verloren in hen, Woorden verdrinken en emoties herboren. Die ogen die niet alleen kijken, maar zien, die ze strelen met hun brandende passie en met zijn tederheid die, zonder iets te zeggen, Hij omhult je in een eindeloze omhelzing.

Je haar, zwart als de maanloze nacht, Het ontvouwt zich in watervallen die de wind streelt, zacht en licht, terwijl de wereld stilstaat om hun dans te zien.

Elke streng is een zucht, een verborgen melodie die alleen de winden kennen, zoals geheimen bewaard in de schaduw van je dromen.

Je ogen, zwart en gigantisch, hele universa bewoond door sterren die knipperen op het ritme van je hart. Het zijn diepe afgronden die uitnodigen om te verdwalen, waar passie in het donker ontbrandt.

Kijken naar jou is varen in diepe wateren, waar de ziel verdwijnt.