IsabellaByrne

zijn persoonlijkheid is als een zonneschijn die alle positieve energie verlicht.. Met een glimlach altijd stralend op zijn gezicht, coral geeft een natuurlijke charme die zijn entourage trekt. zijn esprit amusant et ludique fait d'elle de vie de tout rassemblement. Elle est toujours prête pour une nouvelle aventure ou pour remonter le moral de ses amis avec une boutade amusante Ze is altijd klaar voor een nieuwe avontuur of om de moraal van haar vrienden op te wekken met een leuke boutade. zijn creativiteit lijkt geen grenzen te hebben als het gaat om het vinden van manieren om zich te amuseren en anderen te lachen.. coral is een vriendelijke en sociabele persoon, capable de se faire facilement des amis. Haar echte empathie en haar wil om te luisteren, stellen haar kenners in staat zich op hun gemak en gewaardeerd te voelen in haar gezelschap.. Zij is altijd bereid steun en aanmoediging te bieden aan degenen die het nodig hebben.. Naast zijn amusant esprit, heeft Coral ook een bewonderenswaardige determinatie.. Als je iets besluit, dan is het beter om te komen, zonder ooit je vreugde te verliezen.. zijn attitude positive et sa capacité à trouver le bon côté des choses font d'elle een ware rayon de lumière dans de levens van degenen die het voorrecht hebben haar te kennen

Ik wil niet sterven zonder te horen wat je zegt. Ik wil niet sterven met een verwarde ziel die weet dat ze anders is, verloren op andere stranden. Ik wil niet sterven met dit verdriet door de oneindige ark van deze trieste koepel waar je dromen leven onder de middagzon. Ik wil niet sterven zonder je de gouden bollen van mijn lichaam te hebben gegeven, de huid die me bedekt, de beven die me overspoelt. Ik wil niet sterven zonder dat je van me houdt Als de smaragd zou vervagen, als het goud zijn kleur zou verliezen, dan zou onze liefde voorbij zijn. Als de zon niet opwarmde, als de maan niet bestond, dan had ik geen zin om te leven zonder mijn leven, de vrouw van mijn dromen, die mij vreugde geeft... Als de wereld niet draait of de tijd niet bestaat, dan sterf ik nooit, jij nooit, onze liefde ook niet... Maar le temps n'est pas nécessaire Notre amour est éternel We hebben geen behoefte aan de zon van de maan of de sterren.. Als het leven anders was en de dood was gekomen dan zou ik je vandaag en morgen liefhebben... voor altijd.. altijd

Ik wil huilen omdat ik te veel van je hou, ik wil sterven omdat je me het leven hebt gegeven, oh, mon amour, n'aurai-je jamais la paix? Est-ce que tout ce qui est en moi Cela signifie juste saudade Het betekent gewoon verlangen.. En ik weet niet wat er met me gebeurt, alles zegt me dat het liefhebben mijn einde is... Comme l'amour désespéré apporte, Je wist niet wat l'amour was, Maintenant, je le sais parce que je ne suis pas content. Kom dichter bij mijn borst, duik in mijn hemd, doorboor mijn huid, mijn sieraden en vernietig me van binnen met je lippen en je overstromingen. Verplaats in mijn aderen, naar mijn woedende bloed, en verhoog mijn arteriële rivières en de mousse die passe sur mon front quand je pense aux hôpitaux. Word mijn stof, mijn speeksel, mijn tranen, en laat je meedragen door deze wateren en door het tegenwicht van de vonken die van mijn smeden springen.. Nog meer, ga bij mijn lot, aan mijn trillende paard, en bedien mijn voeten in de tralies, met je schouders van duiven en van levende messen.. Que'une seule personne, un seul geste, Que nos deux corps soient liés, et si je t'embrasse ou si tu m'embrasses, ressentons les deux goûts du poppycock et des fraises goring. Dat we elkaar mogen zien, en dat we elkaar kunnen zien.. Compagnon si uni, dat zelfs de dood ons niet kan scheiden, en ça sur sont deux, dans la tombe, tu te souviens de compléter ma présence et je suis immuable dans ta silhouette

Jij hebt me en ik ben bij jou. Als jullie elkaar zo naast elkaar komen, zoals van het vlees met de botten.. Zo dicht bij elkaar en vaak zo ver weg!. Je zegt me soms dat je me gesloten vindt, Als van harde steen, als gehuld in geheimen, onverschillig, afstandelijk.. En jij wilt hem de sleutel van het mysterie geven... Als iemand het heeft.. Er is geen sleutel.. Zelfs ik niet, ik heb het niet eens zelf! Ik wilde gewoon leven om van je te houden in het snelle land. Hier, naast u, na de vlucht van deze roterende bol achter een te verre zon. Wat de tijd ook is die de goden of het toeval ons hebben gegeven, al het licht dat in onze onzekere lamp overblijft, mijn wens is hier, niet in een andere wereld, naast je handen, je ogen en je lach, naast de bomen en de wind die je door de wereld begeleiden. Hij die de sterren neerhaalt en ons doet geboren worden of niet, Hij die onze lichamen samenbrengt, zelfs als die bliksem helemaal niet duurt en de snelle aarde onze dromen uitwist

Oh, wie ik liefheb! met de licht van de dag roep ik je naam op met passie en verdriet, en wanneer de hemel bedekt is met schaduwen, mijn ziel roept je altijd op.. Jij bent de tijd die mijn uren leidt, jij bent het idee dat me in het geest komt, omdat alles wat bestaat is geconcentreerd in jou, mijn passie, mijn hoop, mijn poëzie.. Er is geen lied dat je accent kan evenaren of wanneer je me vertelt over je liefde en je delirium dat het geloof van je tevredenheid onthult; Ik sidder voor je stem en ik tril als je naar me kijkt, en ik zou graag mijn laatste verbrande adem uitblazen in de lucht die je inademt vWe hebben elkaar niet ontmoet, we hebben elkaar niet gezocht in de boomgaarden met een appel tussen het gefluister van zijde in de beuken van kerken We waren altijd in elkaar in het goddelijke dubbelzijdige lichaam, in de middeleeuwse schilderijen in de kelders van musea en verder de foto's van onze ouders onschuldig als papier Wij, meesters van de oversteek, stonden recht tegenover elkaar en in de spiegels van de huid weerspiegelen we heel De wereld is in stilte en met onze vingers op onze lippen weggegaan, de bossen hebben wortel geschoten in de grond, steden geleid door geur, plaatsen gevonden waar mensen ze eindeloos hebben gebouwd, Rivieren kwamen de zeeën binnen als treinen in de stations, de ongrijpbare bergen, bevroren in de grotten, Als ik een berg ben, ben jij een grot in mij, een plek in de bergen waar geen berg is, een plek in mij waar ik niet ben, we hebben elkaar niet ontmoet, we hebben elkaar niet gezocht in de boomgaarden, met een appel tussen het gefluister van zijde, in de beuken van kerken, We waren altijd in elkaar, in de Goddelijk lichaam met twee gezichten in de middeleeuwse schilderijen, in de kelders van musea en op de foto's van onze ouders, onschuldig als papier Wij -meesters van de oversteek- we stonden gewoon voor elkaar en in de spiegels van de huid weerspiegelen we heel De wereld is weggegaan in stilte en met vingers op de lippen hebben de bossen wortel geschoten in de grond, steden geleid door de reukzin, plaatsen gevonden waar mannen De rivieren stroomden de zee in als treinen in de stations, de ongrijpbare bergen bevroren in de grotten Als ik een berg ben, ben jij een grot in mij, een plek in de bergen waar geen berg is, een plek in mij waar ik niet ben

Het was een bliksemslag.. Ze zijn er allebei van overtuigd dat een plotseling gevoel hen dichter bij elkaar heeft gebracht. Deze zekerheid is mooi, maar onzekerheid is mooier.. Ze denken dat omdat ze elkaar niet eerder hebben gekend er niets tussen hen is gebeurd. Maar hoe zit het met de straten, trappen, gangen waar ze elkaar lang geleden hadden kunnen kruisen? Ik zou je willen vragen of je je niet herinnert - misschien een persoonlijke ontmoeting altijd in een draaideur, of een "sorry" of het geluid van "je hebt een fout gemaakt" aan de telefoon - maar ik ken je antwoord. Ze herinneren zich het niet. Ze zouden verrast zijn om te weten dat het toeval al zo lang met hen speelt, een toeval dat niet helemaal voorbereid was om je lot te worden, dat hen dichter en verder bij elkaar bracht, dat je in de weg stond en dat je de lach inhield, hij ging weg. Er waren tekenen, signalen, maar wat als ze niet begrijpelijk waren. Heeft hij niet drie jaar geleden of zelfs afgelopen dinsdag een blad van schouder tot schouder gevlogen? Er was iets verloren en gevonden. Wie weet of een bal in het struikgewas van de kindertijd. Er waren deurkrukken en bellen waarbij een toets hij overwon een andere aanraking. Koffers naast elkaar, in een slogan. Misschien op een bepaalde nacht, dezelfde droom verdwenen onmiddellijk na het ontwaken. Elk principe Het is niets anders dan een voortzetting, en het boek van gebeurtenissen Het is altijd halverwege open

Alleen als je van me houdt Ik laat dit gepolijste masker vallen en mijn glimlach is van mij en de maan de maan en diezelfde bomen van nu deze hemel dit licht van aanwezigheden die openen tot duizelingwekkend en ze zijn net geboren en ze zijn eeuwig en je ogen zijn ook geboren met hen je blik je lippen Die mij ontdekken door mij te noemen. Alleen als ik van je hou Ik weet dat het niet stopt in mij Wat is de levensovergang? En dat de dood een transit is en een brandende miltvuur timing zonder gisteren verleden geen toekomst De klokken rinkelen, de sirenes huilen Ik laat de teugels los terwijl ik galop lachen Ik heb de muren uit het spel de dijken vallen in stukken groene sprong ik hoop dat de blauwe hemel geluidshorizons die de winden openen om me door te laten: " Plaats voor de vrouw die niet bang was voor de getijden van de liefde of de orkanen van minachting" De oude wijn won het rood het wit Druiven komen met hun zachte schil naar buiten. Rondheid van je vingers je liet het op me regenen je spoelde verdriet weg je bouwde de bibliotheken van de vuurtorens opnieuw op van oude boeken met mooie beelden Geef me de grappige kat Alice het konijn de gekke hoed de dwergen wit als sneeuw de modder tussen de vingers de adem van de kindertijd je bent in de vonk in het raam waar de spinboom werd geboren, kleine kopjes, ik hou van je, ik raak je aan Ik ontdek je paard kat luciole pipilacha naakte man, diaphane drum, trompet ik maak muziek Ik dans, ik klik op mijn hakken, ik kleed me uit, ik omhul je, je omhult me, kusjes, kusjes, stille droom

Mijn zoete stukje amandel alfajor mijn gevederde slang kolibrie piek pikken mijn bloem drinken mijn honing nippen mijn suiker aanraken van de aarde de Anthurium de grot het landhuis van zonsondergangen zeilboot donder van de zeeën legioen van grazende vogels meeuw zoete nevel stranden van bevalling van palmbomen op mijn benen grote bevende kokosnoot obelisk van mijn lot totem van mijn taboes laurier wilg huilend schuim tegen mijn huid, lenteregen stroomt in mijn ketting jaloezie van mijn wandelingen het licht van je ogen waait op mijn borsten speels hert van mijn jungle van geitenkaas en mos Wachtpost van mijn lach, bewaker van de hartslag kastanjes bel vreugde van mijn roze lucht van vrouwelijk vlees, mijn man, jij bent de enige talisman uit mijn bloemblaadjes van de woestijn, ik ben terug gevuld, sla me tegen je haven van hees golven Vul me met je witte tederheid, maak mijn kreten stil, laat me een verstrooide vrouw

Ik wil in je leven zijn Meer dan een moment, Iets meer dan een schaduw En iets meer dan een verlangen. Je wilt in jou zijn, een onuitwisbaar teken, een constant souvenir en een enige waarheid.. Palpitez dans vos prières Avec peur de l'abandon (Palm in je gebeden met angst voor verlatenheid). Wees, in alles en voor alles, Complement van jou. Een eindeloze dorst naar liefdes en kussen, maar dat is geen gewoonte om bij me te zijn.. Je wilt in je leven zijn, een straf van afwezigheid, een pijnlijke pijn en een eeuwige angst.. Meer dan een beeld, en iets meer dan een droom, dat de veroverende routes, Ça vient, ça passe et ça repart. Le cri dans tes yeux, Et tu es du rire op je lippen. Wees het einde en het begin, de duisternis en het licht, en op aarde en in de hemel, en in het leven en de dood.. Je bent, zoals in mijn leven, je bent jezelf geworden.

Ik hou van je, onder de schaduwen van valse illusies.. Je t'aime assez pour te lire tous les soirs, comme mon livre préféré, je veux te lire, ligne après ligne, lettre par lettre, ruimte voor ruimte. Je meins je niet meer in de hemel en je laat zien hoezeer ik je verstopt onder de sterren hou.. Je t'aime sur les feuilles d'automne, praat van rien mais en même temps de tout et dans un accès de folie, drinkend je tranen terwijl je m'évanouis op je lippen. Je wilt dat je je zoekt onder de phrases non dites, onder de gedachten enfouies, onder de ingewikkelde paden.. Ik wil je vinden en niet meer verlaten. Je t'aime assez pour t'emmener dans mes endroits préférés en te te dire que c'est là que je me sens je te cherche dans le brouillard des regards qui ne sont pas les tiens, mais je te cherche quand même Je t'aime assez pour t'emmener dans mes endroits préférés en te te dire dat dat is waar ik me voel je te cherche dans le brouillard des regards qui ne sont pas les tiens, maar je te cherche quand même. Ik hou van je, zodat we gek kunnen worden van het lachen, dronken kunnen worden van niets en rustig door de straten kunnen lopen, ja, hand in hand, of liever handjes vasthoudend. Je t'aime assez pour te guérir, et guérir moi, et guérissons ensemble, pour remplacer les blessures par des sourires et des larmes pour les regards, où l'on peut dire plus qu'avec des mots Je t'aime assez pour te genezen, en mij genezen, en samen genezen, om de wonden te vervangen door glimlachjes en tranen voor de blikken, waar men meer kan zeggen dan woorden. Ik hou van je voor de nachten waar je me mist, ik hou van je genoeg om te luisteren naar je lachen de hele nacht en te slapen op je borst, zonder schaduwen of spoken, ik hou van je genoeg om nooit te laten vallen. Je t'aime comme tu aimes certains amours, à l'ancienne, avec mon âme et sans regarder en arrière Je t'aime zoals jij bepaalde liefdes liefhebt, à l'ancienne, met mijn ziel en zonder achteruitkijken

Mijn liefde is in een lichte outfit Onder de appelbomen, Waar de levendige bries het langst duurt. Waar de vrolijke briessen wonen om te hofmaken bij de eerste bladeren op zijn passage, gaat mijn liefde langzaam, neigend naar zijn schaduw die rust in het gras. En waar de lucht een kopje lichtblauw is Op de lachende aarde, Mijn liefste loopt langzaam, haar mantel opheffend in de sierlijke hand Omdat ik jou heb en niet mij omdat ik aan je denk omdat de nacht open is omdat de nacht voorbijgaat en ik zeg liefde omdat je bent gekomen om je imago te herstellen en je bent beter dan al je beelden omdat je dat bent Mooi van de voeten tot de ziel Omdat je goed bent van de ziel voor mij Omdat je je zachtjes verbergt in trots Kleine en zoete schil van hart Want je bent van mij omdat je niet van mij bent omdat ik naar je kijk en ik sterf en erger dan mijn dood als ik niet naar je kijk, mijn liefste, als ik niet naar je kijk, want je bestaat nog steeds overal, maar je bestaat beter waar ik van je hou omdat je mond bloed is en je het koud hebt Ik moet van je houden, mijn liefste, ik moet van je houden, zelfs als deze wond als twee is, zelfs als ik je zoek en je niet kan vinden en ook al gaat de nacht voorbij en heb ik je en niet

Bedek me, mijn lief, het gehemelte van mijn mond met dat extreme en extreme schuim, dat de jasmijn is van hen die weten en degenen die branden, ontkiemd op de punt van het rotskoraal. Maak me gek, mijn liefde, uw zout, gek Uw opperste kloppende en scherpe bloem, Buigt zijn woede in de tiara van de bijtende anjer die wordt ontketend. Oh strakke stroom, liefde, oh prachtige warme sneeuw die door een grot zo smal en ruw bruist, om te zien hoe je mooie nek je glijdt, mijn lief, en het regent jasmijn en speekselsterren! We worden zo naakt totdat je seks onder het bed verliest, we worden zo naakt dat vliegen zwoeren dat we dood waren. Ik heb je van binnen uitgekleed, Ik heb je zo diep gestoord dat mijn orgasme verloren was. We zijn zo naakt dat we het branden voelen, het wast het honderd keer af Hij is terug om ons te verbergen. Kunnen mijn ogen de laatste keer sluiten Schaduw die me meeneemt op de witte dag, En ik kan mijn ziel bevrijden Hora, aan zijn gretig angstig vleiende; Maar niet van dat andere deel van de kust Zal de herinnering verlaten waar het verbrandde: Zwemmen kent mijn vlam, koud water, en verlies van respect voor strenge wetten. Alma, voor wie God een gevangenis was, Aderen, wat een humor gaven ze aan zoveel vuur, Mergs die heerlijk brandden, Zijn lichaam zal vertrekken, niet zijn zorg; Het zal as zijn, maar het zal betekenis hebben; Ze zullen stof zijn, nog meer stof in liefde

Twee lichamen tegenover elkaar soms zijn er twee golven en de nacht is oceaan. Twee lichamen, oog in oog, soms zijn het twee stenen en de nacht van de woestijn.. Twee lichamen, oog in oog, soms zijn ze geworteld in de nacht.. Twee lichamen, oog in oog, soms zijn het messen en de nacht is flitsend.. Twee lichamen face à face zijn twee sterren die vallen in een leeg hemel. De vrouw die mooie voeten heeft kan nooit lelijk zijn de zachtheid verhoogt meestal haar schoonheid tot totillos kuiten en dijen blijven hangen in het schaambeen dit is altijd buiten elke kanon omringt de navel als een van die klokken die als ze onder druk staan, ze spelen voor Elisa claim de glijdende tepels in afwachting spreid je lippen zonder speeksel uit te spreken en laat je beminnen door de ogen van de spiegel de vrouw met mooie voeten weet te dwalen in verdriet. Je weet niet hoezeer ik je stem nodig heb, je blik, die woorden die me altijd vullen, je innerlijke vrede, je lippenschijn. Ik ben een man. Ik kan niet zo doorgaan! - Ik ben niet bang. Je kunt niet meer denken. Je kunt niet meer denken.. Ik heb behoefte aan de bloem van je handen, deze geduld van al je acties met deze gerechtigheid die me inspireert voor wat altijd mijn spijn was, mijn bron van leven is vervaagd met de kracht van het vergeten... Je brûle; wat ik nodig heb, ik heb het al gevonden, maar rest! - Ik ben niet bang. - Ik ben niet bang. Ik mis je nog eens! - Ik ben niet bang. - Ik ben niet bang.

Fletri de jonge bloemen, trouble le soleil de mon espérance, heure après heure je compte et mon agonie Ze groeien en mijn angst en mijn pijn. Op rijke kleuren van glad glas misschien dat mijn fantasie gelukkig lijkt, wanneer de trieste en donkere realiteit Het vlekt het glas en vervaagt de glans. Je tourne les yeux dans leur désir incessant, en le monde tourne indifféremment, en le ciel tourne indifféremment Ik draai de ogen in hun verlangen, en de wereld draait onverschillig, en de hemel draait onverschillig.. Aan u de klachten van mijn diepe kwaal, mooie zonder geluk, ik stuur je: mijn verzen zijn jouw hart en de mijne Mijn liefde is in een lichte outfit Onder de appelbomen, Waar de levendige bries het langst duurt Running in gezelschap. Waar de vrolijke briessen wonen om te hofmaken bij de eerste bladeren op zijn passage, gaat mijn liefde langzaam, neigend naar zijn schaduw die rust in het gras. En waar de hemel een lichtblauwe beker is Op de glimlachende aarde loopt mijn liefde langzaam, Zijn kleed optillen met een gracieuze hand. Je zult naakt komen met open armen Ik zal mijn hoofd op je borsten leggen Je zult de woorden zeggen Ik hoop dat ik lieve begrafenisliederen zal zingen Je belooft zeeën, valleien en bergtoppen Ik zal de vader van je kinderen zijn Je zult schitteren als de bliksem Ik zal een ster worden Je zult mijn vriendin zijn, mooier dan alle vriendinnen Ik zal liedjes van Jorge zingen Nou, je zult lang haar hebben, ik zal De mijne vlechten Je wilt een huis op het platteland Ik ga een hut bouwen bij de rivier Je zult je soms verkleden in alle kleuren van de Iris Ik zal altijd van je houden Je wilt bloemen Ik heb een paard, een gitaar En we zullen nooit, maar dan ook nooit werken

Als U mij hebt geroepen, ja, als U mij hebt geroepen! Ik zou alles laten, Ik zou alles weggooien: prijzen, catalogi, het blauw van de oceaan op kaarten, dagen en nachten, oude telegrammen en een liefde. Gij, die niet mijn Liefste zijt, zo gij mij maar riep! En ik wacht nog steeds op je stem: telescopen naar beneden, van de ster, door spiegels, door tunnels, voor de schrikkeljaren kan het komen. Ik weet niet waar.. Wonder, altijd. Want als je mij roept — als je mij zou roepen, ja, als je mij zou roepen! “Het zal een wonder zijn, incognito, zonder hem te zien.”. Nooit lippen die je kussen, nooit de stem die zegt: "Ga niet weg. » Hoe zal het zijn om jou te zijn? Het is het raadsel, de overweldigende aantrekkingskracht van weten, de onweerstaanbare drang om het anker in je te werpen, om je te bezitten. Wat een verwarring zal het zijn om jij te zijn. Wat, het mysterie, de pijn van jou zijn en weten. Wat, de verbazing om jij te zijn, echt jij en met je ogen zie me. Hoe zal het zijn om te beseffen dat ik van je hou? Hoe zal het voelen, als jij het bent, om me dat te horen zeggen? Wat dan voelen wat je zou voelen. JOLI, als in een verse steen van de bron, het water opent een brede flits van schuim, Het is de glimlach op je gezicht, mooi. Mooi, met mooie handen en dunne voeten als een zilveren paard, lopen, bloem van de wereld, zo zie ik je, mooi. Mooi, met een koperen nest verstrikt in je hoofd, een donker honingkleurig nest waar mijn hart brandt en rust, mooi. Je ogen passen niet in je gezicht, Je ogen passen niet in de aarde. Er zijn landen, er zijn rivieren in uw ogen, mijn land is in uw ogen, Ik loop voor hen, ze verlichten de wereld waar ik loop, mooi. Mooi, je borsten zijn als twee broden van aardappelen en gouden maan, mooi. Mooi, je taille, mijn arm maakte het als een rivier toen Hij duizend jaar door je lieve lichaam ging, mooi. Mooi, Er is niets zoals je heupen, misschien heeft de aarde op een verborgen plek de curve en het aroma van je lichaam, misschien ergens mooi. Mooi, mijn mooie, je stem, je huid, je nagels mooi, mijn mooie, je wezen, je licht, je schaduw, mooi, Het is allemaal van mij, mooi, het is allemaal van mij, van mij, wanneer je loopt of rust, wanneer je zingt of slaapt, wanneer je lijdt of droomt, altijd, wanneer je dichtbij of ver weg bent, altijd, je bent van mij, mijn schoonheid, altijd