HotyBarbarha

De kunst van Hello

Ik heb altijd geloofd dat ieder mens een verhaal draagt dat het horen waard is. Misschien ben ik daarom nooit verlegen geweest om hallo te zeggen. Op eenentwintigjarige leeftijd heb ik geleerd dat de mooiste dingen in het leven vaak beginnen met een enkel woord, aangeboden met een open glimlach. Het begon toen ik klein was.

Mijn moeder lachte toen ik naar vreemden zwaaide vanuit het autoruit en ze ‘nieuwe vrienden’ noemde nog voordat we hadden geparkeerd.. Ik begreep niet waarom volwassenen aarzelden om met elkaar te praten. Waarom wachten op toestemming om aardig te zijn? Als ik nu door de campus, een café of een straat loop, volgt diezelfde nieuwsgierigheid me als zonlicht.. Ik zie de details: een oudere man met een mosterdkleurige sjaal en ogen als zachte stormen, een meisje in de bus dat ritmisch op haar telefoonhoesje tikt alsof ze een geheim liedje componeert, de barista wiens tatoeages hele verhalen vertellen in inkt.. Elk voelt als een ongeopend boek. Soms verzamel ik verhalen zonder dat ik het bedoel..

Er was de reiziger uit Portugal die ik ontmoette in de rij voor koffie, die me vertelde dat hij zonsopgangen achtervolgde over de continenten, omdat hij ooit zijn moeder had beloofd dat hij nooit zou stoppen met het zoeken naar schoonheid. Er was de vrouw op de bank in het park die, met tranen in haar ogen, bekende dat ze hetzelfde boek las dat haar overleden echtgenoot geliefd had, alleen om zich weer dicht bij hem te voelen.. En daar was het kind op de boerenmarkt die me een madeliefje overhandigde en me uitriep tot “de koningin van de bloemen” voordat ze lachend wegliep. Mensen zeggen dat ik geluk heb - dat ik de beste soorten zielen ontmoet. Maar ik denk dat ze gewoon zijn vergeten hoe te luisteren. De meeste mensen willen niet echt onzichtbaar zijn; ze wachten gewoon op iemand om ze op te merken. Ik hou ervan om die iemand te zijn. Het is echter niet altijd gemakkelijk. Soms ontmoet ik mensen die afgesloten zijn, bewaakt door onzichtbare muren. Ik heb geleerd om het niet persoonlijk te nemen.

Iedereen heeft zijn redenen. Toch geloof ik graag dat zelfs een kleine daad van warmte - een oprecht compliment, een nieuwsgierige vraag - een rustig stempel kan achterlaten. De waarheid is dat het ontmoeten van nieuwe mensen niet alleen over hen gaat. Het gaat ook over mij. Elke ontmoeting vormt me op kleine, onverwachte manieren. Ik ben dapperder, zachter, geduldiger geworden. Ik heb geleerd dat lachen in elke taal anders klinkt, maar het voelt altijd hetzelfde. Dat vriendelijkheid elke stilte kan overbruggen. Dat zelfs een vluchtige verbinding kan echo lang na afscheid. Soms,'s nachts, lig ik in bed en speel ik de ontmoetingen van de dag na als scènes in een film.

Gezichten vervagen in de herinnering, maar de gevoelens blijven – het gezoem van gedeelde lach, de vonk van begrip, de warmte van het deel uitmaken van iets menselijks en levends. Morgen stap ik weer naar buiten met mijn gebruikelijke rustige opwinding. Een nieuwe dag, een nieuwe kans om een ander verhaal in beweging te ontmoeten. Misschien zeg ik hallo. Misschien zal iemand het eerst zeggen. Hoe dan ook, ik zal luisteren.

Dat is waar liefde begint.