GraceTurnner

Ik ben altijd een lichtgevende aanwezigheid geweest, of tenminste zeggen ze. In een stad waar de grijze routine emoties opsloeg en gezichten verloren gingen tussen de menigte, stond ik op als een vuurtoren in het midden van de mist. Mijn lach was besmettelijk, mijn blik direct en open, en mijn stem, een mengeling tussen melodie en vertrouwen.. Ik werk als public relations bij een evenementenbureau, maar ik ben veel meer dan dat: ik ben de reden waarom klanten terugkomen, de vonk die elk evenement van goed tot onvergetelijk maakt. Mijn appartement in het centrum heeft altijd open ramen, overal planten en een frisse koffiegeur die zich vermengt met het zachte parfum dat ik meestal draag. Ik ben het type persoon dat de namen van de buren onthoudt en weet hoe ik iemands dag kan opfleuren met een eenvoudig woord of een warm gebaar. Echter, zeer weinigen weten dat dit heldere licht werd gesmeed in het midden van de duisternis.

Ik ben geboren in een klein stadje in het zuiden, waar de verwachtingen waren zo smal als de geplaveide straten. Mijn moeder, een lieve maar kwetsbare vrouw, was mijn anker en mijn belangrijkste leraar in empathie. Mijn vader, aan de andere kant, was een afstandelijk, streng en veeleisend figuur, wiens liefde kwam met voorwaarden. Als kind ontdekte ik dat mijn glimlach de geesten kon kalmeren, dat mijn woorden de kracht hadden om de stemming van een hele kamer te veranderen.. Ik leerde mensen te lezen, te anticiperen op hun emoties en verlangens. Na verloop van tijd werd dat vermogen een soort superkracht die me overal mee naartoe nam.

Toen ik achttien werd, wist ik dat ik moest vertrekken. Ik kon niet fit blijven in mallen die nooit van mij waren geweest. Ik pakte mijn spullen in met een hard kloppend hart, kuste mijn moeder op het voorhoofd met ingehouden tranen en ging naar een bus naar de stad, met geen ander plan dan te overleven en mezelf een plek te maken.. De eerste maanden waren moeilijk. Ik deelde een appartement met twee vreemden, ik werkte in cafés en bars terwijl ik's nachts studeerde. Maar zelfs toen, iets in mij weigerde om naar buiten te gaan. My energy opened doors: Ik kreeg tips beter dan wie dan ook, klanten die terugkwamen om met me te praten, bazen die me aanraden zonder dat ik er om vroeg.

Carolina leerde me de handel vanaf nul, maar ik begon al snel op te vallen. Niet alleen goede smaak, maar ik wist precies wat de klant wilde, zelfs voordat hij het zei. Hij had dat vermogen om iedereen belangrijk te laten voelen, gehoord, gezien. I remember my first important event: Een benefietgala in het Museum voor Hedendaagse Kunst. Carolina gaf mij de opdracht om de vrijwilligers te coördineren en ervoor te zorgen dat de VIP-gasten alles hadden wat nodig was. Uiteindelijk deed ik veel meer. Toen een van de sprekers op het laatste moment afzegde, was ik degene die een vervanger voorstelde, de veranderingen op het laatste moment organiseerde en ervoor zorgde dat niemand de ramp opmerkte die we vermijden. Die avond, toen ik thuis kwam met gebroken voeten en de make-up run, keek ik in de spiegel en glimlachte. Er was iets diep bevredigends in het weten dat ik alles kon, dat mijn intuïtie, mijn empathie en mijn energie echte, krachtige hulpmiddelen waren..

Succes is verslavend. Het gevoel van erkenning, weten dat iedereen je vertrouwt, dat je mening ertoe doet.. Kan een subtiele drug worden. Ik werd onmisbaar in het agentschap. Carolina begon meer en meer verantwoordelijkheden in mij te delegeren. Ze raadpleegden me over alles, van welke bloemen te kiezen tot hoe speeches voor politici of beroemdheden te structureren.. En ik heb ervan genoten. Het gaf me een waardevol gevoel. Maar diezelfde afbetaling werd me in rekening gebracht. Ik had geen tijd voor mezelf. Mijn vrienden begonnen één voor één te verdwijnen, moe van mijn last-minute annuleringen. Mijn moeder belde me elke week en liet vaak haar stem in de brievenbus, omdat ik "in een vergadering" was. De warme en empathische Grace die iedereen kende begon zich van binnen leeg te voelen, alsof verspreid licht dat hij niet meer had. Op een avond, na een bijzonder vermoeiende gebeurtenis, ging ik naar het terras van de plaats waar het werd gevierd. Ik trok mijn hakken uit, haalde diep adem en voor het eerst in lange tijd huilde ik.. I cried for everything: Voor wat ik had verloren, vanwege de druk, vanwege het niet weten of ik nog midden in die wervelwind zat. Het was daar toen Tomás verscheen. Hij had het niet eerder opgemerkt, maar hij was een van de muzikanten die voor het evenement waren ingehuurd.. Hij benaderde me met een glas witte wijn en een stille glimlach. Hij vertelde me niet dat alles goed zou komen, noch probeerde hij me op te vrolijken. Hij zat alleen naast me, alsof hij precies begreep wat hij op dat moment nodig had: iemand die. "Ik weet niet wie je bent, maar je hebt de droevigste ogen die ik vandaag heb gezien," zei hij, zonder ironie. En dat was het begin van iets.