EvelynJob

Verstrik me in je lakens en ik zal me kleden in kant. Ik zal je mijn donkere hoekjes geven. We gaan deze trieste kamer met kleuren schilderen. Kleed me uit zonder toestemming te vragen, ik zal je slapeloos maken. Roer mijn verlangen tot de dageraad en ik zal je kwellingen genezen.

Mijn lippen rood. Reds mijn angst. Red uw wensen. Rood om je ziel te kleden. Rood bij dageraad verstrikt in je lichaam. Rood met verborgen strelingen. Red mijn zuchten rood je kreunen. Rood in de aanraking van mijn huid. Rood in onze ogen. Rode rillingen. Rood om eenzaamheid weg te jagen. Rood op de rand van de dageraad. Gekke rode. Rood van overvloedige passie. Rodes van het leven.

Zijn handen vielen mijn ruimtes binnen, bevrijdden zichzelf van het verlangen om me te strelen en mij van de marteling van het inhouden van mezelf. Onze tongen smeltten met onze ogen dicht, twee lotsbestemmingen in één leven kwamen samen. Tussen liefde en verlangen voelde ik de naaktheid van haar huid. Ik inhaleerde haar parfum in een bijna eeuwige knuffel. Er waren geen woorden, alleen blikken vol beloften. Verpakt in zuchten en kreunen, ik hou van je ontsnapt uit twee monden die nu één zijn. Hij beschermde me met zijn naakte lichaam, ik werd bedwelmd door zijn geur van de zee, onzichtbare golven vielen me aan die me naar de diepten van de afgrond namen. Ik voegde me bij hem, gaf hem mijn lichaam en mijn ziel. Het was mijn mooiste liefdesverhaal.