EvelinRoshe

Je blik, kleintje, is een diepe zucht, je ogen die niet schreeuwen maar alles zien. Onder de schaduw van je korte haar, zijn gedachten verborgen die de wereld niet kent. Verlegenheid is je kleding, maar daarin is een stille kracht verborgen, zoals de rivier die zonder lawaai stroomt, zoals de maan die schijnt zonder gezien te worden. Je witte huid is het doek van verhalen, van momenten die alleen jij begrijpt. Elke tatoeage op je lichaam, Het is een gedicht dat je ziel schrijft in stilte. De piercing, die flits op je gezicht, Het geeft je een rebelse, subtiele uitstraling, maar in je gebaren blijf je kalm, een geheim toevluchtsoord, zo kwetsbaar, zo gemeen. Misschien ziet de wereld niet wat er in je zit, wat je handen houden, wat je borst fluistert, maar ik zie je, zo immens in je stilte, zo vol van leven, zo vol van schoonheid. Je hoeft niet te spreken om gehoord te worden, Je hoeft niet te schreeuwen om sterk te zijn. Je aanwezigheid is een zacht gefluister, maar het is de echo van een dappere ziel.

Je blik, schatje, is een diepe zucht, je ogen die niet schreeuwen maar alles zien. In de schaduw van je korte haar zijn gedachten verborgen die de wereld niet kent. Verlegenheid is je kleding, maar er zit een stille kracht in, zoals de rivier die zonder geluid stroomt, zoals de maan die schijnt zonder gezien te worden.. Je witte huid is het doek van verhalen, momenten die alleen jij begrijpt. Elke tatoeage op je lichaam, het is een gedicht dat je ziel in stilte schrijft. De piercing, die bliksem op je gezicht, Het geeft je een rebelse en subtiele uitstraling, maar in je gebaren blijf je kalm, een geheim toevluchtsoord, zo fragiel, zo laag. Misschien ziet de wereld niet wat er in jou is, wat je handen bewaken, wat je borst fluistert, maar ik zie je, zo immens in je stilte, zo vol leven, zo vol schoonheid. Je hoeft niet te praten om gehoord te worden, Je hoeft niet te schreeuwen om sterk te zijn. Je aanwezigheid is een zacht gefluister, maar het is de echo van een moedige ziel.

Je blik, kleintje, is een diepe zucht, je ogen die niet schreeuwen maar alles zien. Onder de schaduw van je korte haar, zijn gedachten verborgen die de wereld niet kent. Verlegenheid is je kleding, maar daarin schuilt een stille kracht, zoals de rivier die zonder geluid stroomt, zoals de maan die schijnt zonder dat iemand naar haar kijkt.. Je witte huid is het doek van verhalen, van momenten die alleen jij begrijpt. Elke tatoeage op je lichaam is een gedicht dat je ziel in stilte schrijft. De piercing, die glinstering in je gezicht, geeft je een rebelse, subtiele uitstraling, maar in je gebaren houd je de kalmte, een geheim toevluchtsoord, zo kwetsbaar, zo verachtelijk. Misschien ziet de wereld niet wat er in je zit, wat je handen houden, wat je borst fluistert, maar ik zie je, zo immens in je stilte, zo vol leven, zo vol schoonheid.. Je hoeft niet te praten om gehoord te worden, je hoeft niet te schreeuwen om sterk te zijn. Je aanwezigheid is een zacht gefluister, maar het is de echo van een dappere ziel.

Je ogen, klein in hun blik, houden een wereld van stille geheimen, een weerspiegeling van de diepten, van de stille ziel, en van dromen, nog niet verteld. Je pupillen, als twee verre sterren, kijken naar de wereld met een nieuwsgierige kalmte, verbergen in hun hoek het licht dat ervan uitgaat, de verlegenheid die zich in je ziel verbergt. Kort haar, als een fluistering in de wind, past zich aan je wezen aan zonder een geluid te maken, maar er woont een enorm gevoel in, zoals een kalme, maar vastberaden rivier.

Je ogen, klein in hun blik, bewaren een wereld van stille geheimen, een weerspiegeling van de diepten, de stille ziel, en de dromen, nog niet uitgesproken. Je pupillen, als twee verre sterren, kijken naar de wereld met een vreemde kalmte, verbergen in hun hoek het licht dat ervan uitstraalt, de verlegenheid die in je ziel verborgen is. Het korte haar, als een fluistering in de wind, past zich aan je wezen aan zonder geluid uit te zenden, maar er ligt een uitgestrekt gevoel in, als een rustige, maar vastberaden rivier.

Je ogen, klein in hun blik, Ze houden een wereld van stille geheimen, een weerspiegeling van de diepten, de stille ziel, en dromen, nog niet gesproken. Je pupillen, als twee verre sterren, kijken naar de wereld met een nieuwsgierige kalmte, verbergen in hun hoek het licht dat eruit schijnt, de verlegenheid die in je ziel schuilt. Kort haar, als een fluistering in de wind, Het past zich aan je wezen aan zonder lawaai te maken, maar een uitgestrekt gevoel ligt in hem, als een kalme maar vastberaden rivier.