BrunetteLopez

Welkom in mijn persoonlijke ruimte.

Ik wil in je borst roeien

om in je borst te wortelen, met elk kloppen in je armen te zaden, vol van strelen een zoete liefde te koeien, in je mond te zuigen om met mijn handen je stam te water, alleen mijns om elke nacht in je geboren te worden in takken, bladeren en vruchtbare aarde: een hoop vlees als een gekrimpte, takvormige maagdeloes om voor jou te ontkiemen in elk van mijn ochtendgloren. Om me te omhullen met je droevige groene glimlach, tot hij verdwijnt en de bemanningsmest is van een liefdesverhaal, ons, gemaakt van zon, licht en aardse bloed.

Bent

Jij bent het deel van jou in mij, in het gat dat onze lichamen niet kunnen bedekken, als ze verstrengeld zijn, leven ze samen in een massa omhelzingen De oneindige rimpel gevormd in het laken van onze huid, het verspreide gordijn dat zweeft dwalend tussen het gekreun van een gewond dier Het licht van de wekker die flikkert knipogend naar de liefdevolle dood, een druppel zweet op blote voeten die op de grond slaat, zich op mijn voeten nestelt en verdampt Hetzelfde hout gesmeed in albast gekonfijt met de geur van kaneel en munt, de roestige klink van oude trucs, de stofsplinter die rafelt in duizenden zwevende lichten, roerloos in de zwaartekracht van een vage reflectie Het schilderij dat aan het hoofdeinde hangt; Kronkelig en reptielachtig hangend aan knuffelende tulpen De hoek van het glas-in-loodraam barst die fluctuerende lichtschommelingen doorlaat: witte opalen die tegen de muur botsen De smalle matras die zijn onstabiele bestaan uitschreeuwt, de elektrische lamp die Chinese schaduwen werpt en espartogras Jij bent de kamer waar, verstoken van jouw deeltjes, de alchemie van ons lichaam plaatsvindt

hebzucht

Ik heb hebst naar je lichaam, je zachte huid die op de mijne glijdt. Je huid: kaart opgeslagen in zout hebzucht dat taalkloppende in mijn uitsprong pompende been binnen: ritueel-ontwaker van onze instincten, gedeelde speeksel, unison effluviums Gierigheid, je eenvoudige naaktheid, het verval van de adem, onze verloren blikken die zich zoeken, je nek open voor mij, de broosheid van die momentane opklimming die ons naar het lichaam van de ander verplaatst waar we sterven, opnieuw, in het leven, waar we leven een ogenblik, in de dood