BondageGirlKs

de zon koelde zijn tong af waar de lava's van het hart zich wassen gisteren was zo mooi als een eeuwig geurende en onuitwisbare kus van morgen mijn geur past bij jouw geur jouw geur van wilde mango je napper suave ik liep op de lippen van de dag van de sterrenstelsels je scharlaken glimlach spat me en De klei maakt elke dag een spleet in mijn hart als je zwarte gat Ik word wakker en duik in onze eenvoudige en bloemrijke toekomst waar ik bang voor ben

Angst voor de wegen van de menigte van liefde van de smaken steriliseerd in je haar en de ochtend naar de zoetheid van jou al mijn nacht is gebouwd op twee lippen die je lijken mijn nacht maat van jou en mijn verlangens om te vliegen onder de kelder van je buik ik ben gemaakt van ijzer staal en zure metalen, maar ook van eend die zichzelf transformeert in een zacht reptiel zacht de benen van de liefde de dijen uitgestrekt op de liefde die op je armen drijft waar ik aan je denk als we de vruchten van de nacht plukken en tuinen van eeuwige kussen er zijn nachten stilder dan vreugde

de nacht komt langzaam en grijs een virus in de lucht de blik probeert zijn invasie te voelen een rook drie huizen een sneeuwvlokje hoe de penetratie van het beeld te zien zijn terugvloeiing wanneer de woorden het eruit gooien maar niets en niets en niets een lichtring enkele vormen die nauwelijks in de snelheid worden gezien taal Veegd door de wind van de tijd het donker heeft al doordrenkt de hele ruimte elk ding zo gereduceerd tot zijn rook de eenzaamheid strekt zich uit over het raam

« En dan, een ivoren toren, een mystieke bloem, een ster waar je verliefd op wordt. Het is voorbij, ik zag het als iemand die een dageraad zag, vluchtig, snel, onverbiddelijk. Het was een oud beeld met een ziel die uit zijn ogen kwam, engelenogen, alle tederheid, alle blauwe lucht, alle raadsel. Ze voelde dat ik haar kuste met haar blik en ze strafte me met de majesteit van haar schoonheid, en ze zag me als een koningin en als een duif. Maar het gebeurde op een boeiende, triomfantelijke manier, als een oogverblindend visioen. En ik, de arme natuurschilder en Psyche, schepper van ritmes en luchtkastelen, zag de lichtgevende jurk van de fee, de ster op haar diadeem, en dacht aan de langverwachte belofte van de mooie liefde. Maar van die hoogste en fatale straal bleef alleen een vrouwengezicht, een blauwe droom, diep in mijn hersenen."

Van de donkere kant van je huid verlicht je me, laat me de wolf zijn —schaduw van dorst, hond en honger— die de nacht van je lichaam binnengaat met natte treden, aarzelend, door je onzekere bos —je geur van de zee leidt me naar je golven— om binnenin de maansikkel van je lichaam aan te raken. glimlach laat me weten -met de tong zelf- de duisternis Dieper, de meest stille, en roepen met herhaalde bewegingen, rituelen zoals huilen, de volle maan van je lichaam, die me naar je toe brengt alsof het mij was, in je handen, water dat je verandert in getij verlicht