AvienLume

Soms vraag ik me af of er iemand is die me echt ziet. Ik bedoel niet de beleefde begroetingen of de hoffelijke blikken als ik een kamer binnenkom. Dat is genoeg.. Ik bedoel om mezelf te zien. Merk de scheuren onder het oppervlak, de gebaren die ontsnappen als ik denk dat niemand kijkt. Nee, de meesten zien niets meer dan een onberispelijk kapsel, een kalme stem, een gestreken overhemd en een serene uitdrukking. Ze zeggen dat ik elegant ben, vastberaden, gereserveerd. Ik heb het op kantoor gehoord, tijdens zakendiners, zelfs op familiefeesten. “Zo professioneel, zo in controle”. Soms glimlach ik van binnen als ik het hoor. - Ja, ik weet het..

Want ja, ik ben serieus. Ik ben netjes, punctueel, efficiënt. Maar dat is slechts een deel van mij. Die ik heb geleerd om te laten zien. Degene die me beschermt. Die ik zorgvuldig bouwde. Het andere deel. Die leeft heet. Er is geen nauwkeuriger woord. Heet, brandend, klaar. Altijd. Voortdurend. Soms is een vluchtige blik, een lage stem, een toevallige aanraking genoeg om iets in mij te doen ontwaken. Iets dat niet helemaal slaapt. Leven op de loer, onder lagen van zijde, discipline en rode lippenstift. Zoals vandaag. Ik stond laat op vandaag. Niet omdat ik lui was, maar omdat hij me drie keer had aangeraakt in de vroege ochtend. Ik was in slaap gevallen, met natte dijen, uitgeput, naakt, de lakens nog warm van het wrijven.. A las 7:30 Ik had al moeten vertrekken, en er was geen tijd voor meer. Dus kleedde ik me snel aan: witte blouse zonder beha, een van mijn meest subtiele wapens, rok, buisje, zwart, dunne kousen, en mijn favoriete hakken, die me doen lopen alsof de wereld van mij is.. En daaronder. Niets anders.. Niets in de weg. Niets om de lucht tegen te houden.

Al op kantoor, ik gedraag me zoals altijd. Koud, precies. Niemand zou merken dat elke keer dat ik mijn been oversteek, ik de natte wrijving tussen mijn lippen voel. Dat het leer van de stoel mijn spieren doet samentrekken als ik zit. Dat ik zo opgewonden ben dat ik soms mijn adem moet inhouden om geen zucht te laten ontsnappen. Soms, in het midden van een vergadering, fantaseer ik dat iemand me zegt dat ik het merk. Die het geroken heeft. Dat je de warmte op mijn wangen kunt zien, de manier waarop ik mijn tong vaker over mijn lippen beweeg. Wat weet jij?. Die wil. En dan zie ik mezelf op mijn knieën, in diezelfde vergaderruimte, zijn verlangen slikkend, met de gepolariseerde glazen die ons afschermen van de rest van de wereld. Vandaag, terwijl ik deed alsof ik een rapport aan het doornemen was, voelde ik dat iemand naar me keek. De nieuweling in de IT-wereld. Hij praat niet veel, maar hij heeft die grote handen en die blik die alles in stilte lijkt te meten. Ik deed alsof ik het niet merkte, maar ik leunde een beetje verder over het bureau, alsof per ongeluk. Ik wilde zien of ik zou vallen. En dat deed hij.. Ik zag haar naar beneden kijken. Mijn tepels werden meteen hard. Ik kon het trillen van zijn ademhaling niet ontgaan toen ik hem een banale vraag stelde, bijna fluisterend. Mijn stem klinkt misschien serieus. Maar ik weet hoe ik het moet gebruiken.

Ik ging naar de badkamer minuten later. Ik sloot de deur van de cubicle, trok mijn rok omhoog, en stak mijn vingers tussen mijn benen zonder na te denken. Ik was al nat. Druppelen. Ik hoefde mezelf nauwelijks aan te raken om die elektriciteit door mijn ruggengraat te voelen lopen. Ik stelde me zijn gezicht tussen mijn dijen voor, zijn lange hongerige tong. Ik kwam in stilte, met mijn tanden samengedrukt en een hand op mijn mond. Ik maakte mezelf schoon, pakte mijn kleren en ging terug naar mijn bureau.. Niemand merkte iets. Maar van binnen bleef mijn lichaam trillen. Ik heb dit vaker gedaan dan ik kan tellen. Ik masturbeerde in taxi’s, in liften, in wachtkamers, zelfs op het terras van het gebouw tijdens een lunch, toen de wind me zo naakt maakte dat ik het niet kon helpen. Ik zorg er altijd voor dat ik alleen ben, of in ieder geval eenzaam lijk. Wat me het meest opwindt, is niet de seks zelf. Dat is de limiet.. Aan de rand. Het risico om ontdekt te worden en niet te stoppen.

Het grappige is dat ik met iemand kan zijn en me nog steeds onbevredigd voel. Niet omdat ik het niet leuk vind. Als niet omdat het verlangen in mij vraatzuchtig is. Ik hou van de controle, yeah. Maar wat me echt opwindt is het geven. Laat het allemaal.. Draai me behoefte, vlees, mond, schreeuw. Om die vrouw te zijn die zichzelf onthult als de deuren dichtgaan. Als de kleren op de grond vallen. Als je vingers in mijn nek knijpen terwijl ik gebogen ben, met mijn ziel overgegeven. En toch loop ik nog steeds door de wereld met een stevige stap, gemake-upt, serieus, alsof niets. Want het is mijn spel. Want het geeft me kracht. Want ik weet dat ik op elk moment, met de juiste persoon, alles kan worden wat ik verberg. En ze hebben geen idee. Maar ik wel. Ik weet altijd. Ik ben klaar.. Altijd.

Er is iets bijna hypnotiserend aan het gewicht van mijn borsten. Het is niet alleen een kwestie van grootte, hoewel ja, ze zijn enorm, rebels, moeilijk te verbergen en nog moeilijker te negeren, het is de manier waarop ze voelen een fundamenteel onderdeel van mijn plezier, van mijn vrouwelijkheid, van mijn verlangen. Ze hebben hun eigen aanwezigheid, alsof ze spreken, een taal die alleen het lichaam begrijpt. Ik heb lang geleden geleerd om er niet van te genieten als een accessoire, maar als een krachtcentrum, een bron van spel, van verbinding met mezelf.. Ze zijn er niet alleen om gezien of gewild te worden door anderen; ze zijn eerst van mij. En als ik alleen ben, wil ik eraan herinnerd worden. Ik vind het leuk om ze opnieuw te ontdekken alsof ze een geheim zijn dat het altijd waard is om opnieuw te openen. Ik hou ervan om langzaam uit te kleden, zonder haast, en laat de lucht ze strelen voordat mijn handen. Het is zo’n intiem gevoel, zo delicaat. Alsof de wereld even stopt om naar me te kijken. En dan beginnen mijn vingers over hen heen te gaan, eerst zachtjes, dan met meer intentie.

Het maakt niet uit hoe vaak ik het heb gedaan, er is altijd een nieuwe manier om ze te knijpen, om ze te strelen, om die golf van warmte te veroorzaken die in mijn tepels begint en zich als een vuur door mijn hele lichaam verspreidt.. Ik pak ze met beide handen op, knijp ze samen en kijk voor de spiegel hoe ze stuiteren, ontsnappen, aandacht vragen.. Mijn tepels zijn een hoofdstuk apart. Ze zijn gevoelig, wispelturig, verslavend. Alleen al het aanraken ervan maakt mijn ademhaling korter. Ik hou ervan om met ze te spelen, ze met mijn vingertoppen te omringen, ze te knijpen met dat punt tussen pijn en plezier waardoor ik zachtjes kreun, alleen voor mezelf.

Soms gebruik ik olie of een warme crème die ze glanzend, glad laat. Kijk hoe mijn handen over haar heen gaan, terwijl mijn vingers spelen en mijn huid reageert. Het is een show die ik geniet zonder schuldgevoel, zonder haast. Mijn tieten zijn het podium en de ster, en ik ben mijn favoriete toeschouwer. Ik heb niet altijd iemand anders nodig om me op te winden. Mijn eigen lichaam is genoeg voor mij. In feite is er iets diep bekrachtigends aan het opwinden van mezelf met mijn eigen strelingen, om me te laten kreunen met mijn eigen handen, om mijn eigen beste minnaar te worden..

Maar natuurlijk weet ik het en ik ben gefascineerd om te weten wanneer iemand anders naar ze kijkt, wanneer iemand ze wil aanraken, zuigen, aanbidden. Alles wordt intenser.. Ik word opgewonden door hun verlangen, hun honger, hun manier om ze te aanbidden alsof ze heilig zijn. En ik geniet ervan ze te geven, ze aan te bieden, ze overgegeven te voelen in een andere mond, in andere handen. Mijn tieten zijn provocatie en belofte. Ze zijn zacht en zwaar, ja, maar ze zijn ook krachtig, expressief, speels. Ze zijn deel van mijn erotische taal, deel van mijn identiteit. Ik hou ervan om ze te dragen, ermee te pronken, er zonder schaamte van te genieten. En ik heb geleerd om ze te vieren. Door ermee te spelen herken ik mezelf, word ik opgewonden, bevestig ik mezelf. Ze zijn van mij. Ze geven me plezier, ze geven me kracht, ze brengen me terug naar het heden. En in dat spel dat ik alleen begin, maar soms deel, word ik nooit moe van het verkennen van alles wat ik ben.