AntonellaPrescott

Biografie van Antonela – De muze van verlangen en elegantie

Antonella werd niet geboren. Ze verscheen. Op een vochtige late middag, terwijl de lucht zwaarder werd van oker en herinneringen, kwam ze als een lang ingehouden zucht. Vanaf het begin droeg ze op haar huid de warmte van een zuiden dat zich niet verontschuldigt. Bruin, met donkere amberkleurige reflecties op de huid, leek ze gesmeed uit dicht licht en bewoonde stilte. Haar schoonheid was niet wijs. Ze was vleselijk, organisch, bijna ondraaglijk. Niet uit overdreven provocatie — ze probeerde nooit te verleiden — maar omdat ze volledig. En het stoorde me.. De vrouwen keken haar voorzichtig aan, de man

Met een angst die ze niet altijd begrepen. Ze ging er allemaal doorheen, zonder ooit gepakt te worden. Ze begreep op jonge leeftijd dat de wereld van vrouwen verwachtte dat ze met gratie zouden zwijgen.. Zij, zij gaf de voorkeur aan volledige stiltes, diegenen die kijken, diegenen die zich uitkleden. Antonella sprak nooit om te vullen. Ze liet de woorden rijpen in haar mond, bood ze aan zoals men een vreemde huid aanraakt — langzaam, moedig.. Haar eerste liefde was een oudere, getrouwde man, die de hele stad respecteerde. Ze hield van hem met een stille koorts, tussen de gekreukelde lakens van een appartement boven een boekwinkel. Hij leerde haar de gedichten en de beloften die niet gehouden worden, zij leerde haar te beven, te smeken zonder een woord te zeggen. Het was een kort, intens, bijna mythisch verhaal. Ze sprak er nooit over, maar ze droeg het in haar nieren.

De jaren gingen voorbij. Ze werd lerares, vertaalster en serveerster in een cabaret in Lissabon, waar ze zich soms uitkleedde in poëzie, Baudelaire naakt reciterend onder een open kimono. Ze geloofde niet in lineaire vooruitgang. Ze vond het leuk om zichzelf opnieuw uit te vinden, zoals je je huid verandert na een stormachtige nacht. Antonella behoorde tot niemand. Niet aan een man, niet aan een stad, niet aan een zaak. Toch gaf ze zichzelf helemaal aan degenen die ze koos. Ze hield niet van voorzichtigheid. Ze wilde de smaak, de geur, de fout. Ze zocht de bevende blikken, de te lange kussen, de eindeloze nachten waar twee lichamen leren door zich te verliezen. Ze was niet bang om te komen, noch om te huilen na.

Ze hield ook van vrouwen. Eentje in het bijzonder, Isabella, die lange sigaretten rookte terwijl ze Marguerite Duras voorlas.. Met haar kende Antonella de gevaarlijke zachtheid: zij die niets vraagt maar alles neemt. Ze werden verliefd in een te klein appartement in Madrid, tussen de muren met zwart-witfoto's en de lakens die naar muskus ruiken.. Op een dag vertrok Isabella. Antonella hield haar niet tegen. Ze hield nooit iemand tegen. Ze had liever dat mensen haar elke dag kozen, of dat ze weggingen. Ze schreef, altijd. Fragmenten, bekentenissen, lichamen in zinnen. Er werd gezegd dat haar dagboek vol stond met liefdesscènes die ze had beleefd of gedroomd, maar ze liet ze aan niemand zien.. « Sommige genoegens bestaan alleen in het geheim", zei ze.

Ze was nooit een moeder, althans niet in de biologische zin. Maar ze leidde, troostte, wekte. Vele jonge zielen hebben zich bij haar opgebouwd, niet omdat ze lessen gaf, maar omdat ze langzaam brandde, en dat gaf zin om beter te leven.. Ze had rimpels rond haar ogen, diep, getekend door de zon en het lachen. Haar handen droegen de sporen van wijn, boeken en te lang strelen. Ze werd ouder zonder schaamte, met een schoonheid die niets te bewijzen had. Niemand vond haar lichaam leuk meer — en dat kon haar niet schelen. Elle disait: « Degenen die het vuur onder mijn huid niet zien, hoeven het niet te proeven. » Tegen het einde vestigde ze zich in de buurt van de zee, in een wit huis open voor de wind. Ze leefde er meestal naakt, met stille katten en voorbijgaande geliefden. Ze vroeg niets, bood alles aan. Ze kookte weinig, dronk rood, las veel. We kwamen haar soms tegen op het strand, haar haar in de war, haar borsten bloot, haar blik elders. Kinderen lachten hem toe zonder het te begrijpen, mannen mijden zijn ogen, vrouwen benijden hem zonder het toe te geven. Ze stierf zoals ze had geleefd: zonder geluid, maar niet zonder sporen. Op de dag dat ze verdween, brak er een storm los aan de kust, bruut, prachtig. In zijn kamer, een laatste notitieboekje, geopend op een zin gekrabbeld met bruine inkt: "Het is niet het lichaam dat men betreurt. Dit is het branden. »