AnnyGiralldo

Welkom in mijn kamer.

Ik ben Annygiraldo.

Ik ben een vrouw die echt van muziek geniet, nieuwe plaatsen kent waar ik me uniek kan voelen, mensen ontmoet is interessant, weten dat hun fantasieën en fetisjen dit gesprek nog beter maken dan ik had verwacht.

Ik geniet van een romantisch diner in de open lucht met een man die me een koningin maakt. Ik ben op een strand waar het zand me bedekt terwijl mijn man me met stressen vult. Ik ben een hartstochtelijke vrouw.

Ik voel me graag sexy, maar als ik glimlach, voel ik me perfect mooi. Ik ben het soort vrouw dat me graag beschermd voelt. Ik voel me graag als een godin geliefd. Ik ben een waardevolle vrouw..

Als ik in de spiegel kijk, ben ik trots op wie ik ben en wie ik ben. Ik ben het aan het veranderen voor mij. Schoonheid begint op het moment dat je besluit jezelf te zijn.

Bij elke kus wordt passie ontwaakt, bij elke streling wordt de verleiding aangewakkerd. Mijn handen verkennen je beeldend beeld, terwijl je strelen de sensueel lucht vullen.

Ik wil dat je de gedichten ziet die ik het meest leuk vind, dit is een ruimte zodat ik met jullie kan delen waar ik het meest in geïnteresseerd wil zijn en we gaan het in de secties doen en dit gaat over gedichten ​

Ik hou ervan als je stil bent omdat je als afwezig bent, en je me van ver hoort, en mijn stem raakt je niet aan.. Het lijkt alsof je ogen zijn weggevlogen en het lijkt alsof een kus je mond zou sluiten.. Als alle dingen vol zijn met mijn ziel. Droom vlinder, je ziet eruit als mijn ziel, en je ziet eruit als het woord melancholie. Ik hou van je als je stil en afstandelijk bent. En je bent net een klaagzang, een lulling vlinder.. En je hoort me van ver, en mijn stem bereikt je niet: laat me mezelf met je stilte te hush. Laat me ook tot u spreken met uw stilte helder als een lamp, eenvoudig als een ring.. Je bent als de nacht, stil en met sterren.. Je stilte is van de sterren, zo ver en eenvoudig.. Ik hou van je als je stil bent omdat je als of afwezig bent.. Ver weg en pijnlijk alsof je dood was.. Een woord dan, een glimlach is genoeg. En ik ben blij, blij dat het niet waar is..

Elegy, by Miguel Hernández (In Orihuela, his and my town, Ramón Sijé has killed me like lightning, with whom he loved so much.) Ik wil de tuinier zijn die huilt van het land dat je bezet en mest, soul mate, zo vroeg.. Feeding rains, snails and organs mijn pijn zonder instrument, to the discouraged poppies Ik zal je hart geven voor voedsel. Zoveel pijn poolen in mijn zijde, omdat het pijn doet, zelfs mijn adem doet pijn.. Een harde klap, een koude klap, een onzichtbare en moordzuchtige bijl, een brute duw heeft je neergeschoten.. Er is geen uitbreiding groter dan mijn wond, ik huil mijn ongeluk en zijn sets en ik voel je dood meer dan mijn leven.. Ik loop op het stoppel van de doden, en zonder warmte van iemand en zonder troost ga ik van mijn hart naar mijn zaken.. Early death took flight, early morning rose early, early you're rolling on the ground. Vroege dood nam vlucht, vroege morgen rose early, vroeg je rol je op de grond.. Ik vergeef de dood niet in liefde, ik vergeef het onoplettende leven niet, ik vergeef de aarde niet of wat dan ook. In mijn handen hef ik een storm van stenen, bliksem en strident assen dorstig voor catastrophes en hongerig. Ik wil de aarde met mijn tanden graven, ik wil de aarde deel voor deel scheiden om droge en hete beetjes te krijgen..

Ik wil de aarde mijnen tot ik je vind en je nobele schedel kus en je ontkoppelen en terugkeren naar je.. Je zult terugkeren naar mijn tuin en mijn vijgenboom: door de hoge steiger van bloemen zal je bijenkorf ziel vogel van engelenwassen en werk. Je zult terugkeren naar het slaaplied van de bars van de liefdevolle boeren. Je zal de schaduw van mijn wenkbrauwen verlichten, en je bloed zal naar elke kant gaan disputeren over je vriendin en de bijen.. Je hart, al geworn fluweel, roept naar een veld van sparkling amandelen mijn gretige minnaarsstem. Ik vraag je van de room amandelboom, dat we over veel dingen moeten praten, soul mate, mate..

Gazelle van de verschrikkelijke aanwezigheid, door Federico García Lorca Ik wil dat het water uit kanalen loopt. Ik wil dat de wind blijft zonder valleien. Ik wil dat de nacht zonder ogen en mijn hart zonder de bloem van goud wordt gelaten.. Laat de ossen spreken met de grote bladeren en dat de worm van schaduw sterft. Laat de tanden van de schedel schijnen en de gele vloeden de zijde. Ik kan het rouw van de gewonde nacht zien, gevecht met de middag.. Ik weerstaan een zonsondergang van groen gif en de gebroken bogen waar tijd lijdt.. Maar laat me niet zien hoe schoon je naakt bent als een zwarte cactus open in de rietjes.. Laat me in een verlangen naar donkere planeten, maar laat me niet je frisse taille zien!