AlinaXGlamours

Mijn naam is Katia, en mijn kantoor is alles wat boven de grond is.. Mijn bureau staat niet vol met papieren, maar met kaarten met tracks erop, en het meest voorkomende geluid in mijn hoofdtelefoon is niet een chatmelding, maar het geluid van de wind op de rotsen.. Want mijn echte leven begint met een rugzak op mijn rug en een pad omhoog onder mijn voeten.. Het begon allemaal toen ik op 18-jarige leeftijd geen nieuwe telefoon kreeg, maar de eerste wandelstokken in mijn leven en een tocht naar de bergen van de Krim. Sindsdien ben ik ziek. Maar geen ziekte in de slechte zin, maar dorst. Dorst naar hoogte, snelheid, overwinning.

Mijn appartement is gewoon een plek om mijn gadgets op te laden en mijn spullen te drogen. Op het balkon hangt een klimtouw in plaats van bloemen, op de plank staan potjes met sublimatie in plaats van cosmetica, en het meest waardevolle item in de kast is geen jurk, maar een membraanjas die met me door de regen is gegaan. Elke vrijdag staat mijn rugzak voor de deur.. Terwijl anderen plannen maken naar welke bar ze gaan, beslissen ik en mijn gelijkgestemde vrienden welke bergtop we bij zonsopgang gaan beklimmen.. Onze chat barst niet van de memes, maar van de berichten: “Kijk eens naar het weerbericht voor de Pass! "Wie gaat er zaterdag met mij raften? » of "Ik koop een geweer, dringend! » Ik leef van uitgang tot uitgang. Een ingewikkeld project op kantoor? Niets, ik breek het gewoon in fasen, zoals een moeilijke klim.. We moeten het uithouden tot donderdag en dan is het vrijheid. Ik zit al in de bus die ons naar de voet brengt, buiten het raam glinsteren bossen en velden en in mijn handen draai ik een thermoskan met warme thee. Mijn mooiste herinneringen zijn niet de feesten, maar de momenten waarop je door de laatste mist naar de top van de berg klimt.. Je benen zoemen, je longen branden en dan ben je gewoon stil. En jij bent de eerste die de stralen van de zonsopgang aanraakt.

Duizenden meters onder je en de hele wereld is bevroren in stilte en schoonheid. Op zulke momenten lijken alle problemen, alle zorgen zo klein, meegevoerd door de wind die je in je gezicht slaat. En dan is er de spanning van snelheid.. Ik hou van fietsen. Als je een steile helling afdaalt en je beslissing van een seconde vooruit alles bepaalt. De knieën springen op de hobbels, de ogen grijpen het enige juiste traject en de adrenaline schreeuwt in het bloed luider dan alle muziek. En daarna: zoete vermoeidheid in de spieren, lachen met vrienden en verhalen over wie bijna in de struiken vloog. Mensen vragen me soms: "Is het niet eng? Niet moe worden?». Natuurlijk is het eng.. Soms word je nat, verdwaal je op het pad en droom je van een warm bad. Maar het is de vermoeidheid waarna je als een dode slaapt en wakker wordt als een compleet nieuw persoon.. Gezuiverd. Sterk.

Voor mij is actie meer dan een hobby.. Het is mijn manier om me levend te voelen. Voel elke spier, elke ademhaling, elke regendruppel op je gezicht. Het is mijn taal, waarmee ik met de wereld spreek. En zolang mijn voeten kunnen lopen en mijn hart kan kloppen van verlangen, zal ik er zijn: op het pad, op de rots, op het water.. Want mijn thuis is niet vier muren, maar deze hele enorme, wilde en ongelooflijk mooie wereld.