AliceHeart

👅👅👄👄💋💋💥💥Alice.💥💥💋💋👄👄👅👅

Alice, het licht van verre landen

In een bruisend hoekje van Latijns-Amerika, waar de zon zachtjes over de huid streelt en de bergen eeuwenoude ballades zingen, leefde Alice, een vrouw wiens schoonheid door de goden zelf lijkt te zijn gebeeldhouwd. Ze bleef nooit onopgemerkt. Zodra ze een kamer binnenkwam, leek de lucht te veranderen, alsof de natuur zelf haar adem inhield voor haar aanwezigheid..

Alice had blond haar, zoals de stralen van de zon in haar hoogste punt, lang, glanzend en ontembaar.. Ze golven in de wind als een gouden rivier en lijken elke lichtstraal op te vangen en om te zetten in schittering.. Maar het was niet alleen haar haar dat de aandacht trok. Zijn diepgroene ogen deden denken aan regenwouden na de regen: mysterieus, levend, ondoordringbaar.. In zijn ogen brandde een zacht vuur, een gloed van uitdaging, van droom, van vrijheid. En zijn wenkbrauwen, zwart en dik, tekende met moed de trekken van zijn gezicht als de assertieve penseelstreken van een schilder zeker van zijn kunst.

Alice was geen gewone vrouw. Ze was de belichaming van avontuur. Niets maakte hem bang, niets hield hem tegen. Terwijl anderen gewoon hun leven droomden, leefde Alice haar dromen. Ze beklom steile bergen met het gemak van een wilde geit, doorkruiste onverkende jungles, trotseerde woeste rivieren met een peddel en een vonk in haar ogen. Haar hart klopt op de trommels van het onbekende. Ze vond het heerlijk om de adrenaline door haar aderen te voelen stromen, de spanning van het onverwachte op haar huid, het opwindende gevoel van nooit weten wat morgen haar zou brengen..

Maar onder die aura van ontembare avonturierin zat ook een tedere, dromerige, diep menselijke ziel. Alice droeg de warmte van de zuidelijke volkeren in zich, de Latijnse passie die danst op het ritme van het hart. Ze zong vergeten liedjes voor de sterren, ze sprak met de bomen als met oude vrienden, ze lachte met een zuivere, kristalheldere lach die verwelkte harten deed bloeien..

Ze was een van die vrouwen die niet bang zijn om te vallen, omdat ze weten dat ze sterker zullen opstaan. Van diegenen die onvoorwaardelijk liefhebben, zonder net, met alle vurigheid van een vrij hart. Elk litteken op haar huid vertelde een verhaal, elke blik die ze tegenkwam herinnerde zich haar lang na haar vertrek. Alice was een warme bries in een soms te koude wereld. Ze bracht de chaos van het avontuur, ja, maar ook het licht van de hoop.

Toen we haar zagen vertrekken, tas op de rug en een glimlach op haar gezicht, wisten we dat ze op weg was naar een nieuwe wereld. En toch had ze niets anders nodig dan haar onverzadigbare nieuwsgierigheid, haar vurige moed en die bijna onwerkelijke schoonheid die misschien voortkwam uit haar absolute vrijheid..

In het hart van Latijns-Amerika, waar de groene heuvels verdwijnen in de horizon, waar de bloemen een bedwelmende geur verspreiden en waar oude tradities nog steeds weerklinken in de ochtendliederen, leefde een vrouw wiens naam door de wind leek te worden gefluisterd: Alice..

Alice werd geboren in een klein dorpje, omringd door koffiebomen en zingende rivieren.Als kind had ze die vonk die je alleen ziet bij mensen die voorbestemd zijn voor een buitengewoon leven. Zijn schoonheid, hoewel duidelijk, was niet die van een eenvoudig harmonieus gezicht of een sierlijk silhouet. Nee, de schoonheid van Alice was de schoonheid die zich niet laat meten, die zich opdringt, die opschrikt, die in het geheugen blijft als een onvergetelijke geur..

Haar blonde haar, stralend als de middagzon, leek de gouden stralen te vangen en terug te sturen naar de wereld.. Ze vielen als een waterval over haar zonovergoten schouders en vormden een scherp contrast met haar warme, zachte huid.. Dit blondje was niet gebruikelijk in zijn streek — het was een mysterie, een geschenk van de sterren, misschien.. Maar wat het meest betoverde, was zijn blik: twee diepe groene ogen, stralend als smaragden in licht gebaad.. Ogen die voorbij de schijn zagen, die zielen lazen en die brandden van een eindeloze dorst naar leven.

Haar dikke, zwarte en perfect gebogen wenkbrauwen omlijsten deze blik met karakter. Ze gaven zijn gezicht een woeste intensiteit, een wilde gloed die de aandacht trok.. Ze was niet iemand die zich liet temmen. Alice was een leeuwin, een bosbrand, een belofte van storm en licht. Maar achter de schitterende buitenkant droeg Alice de geest van de grote reizigers, van de vergeten dichters, van de wakkere dromers.. Ze wilde geen gewoon leven, geregeld, geketend. Ze had altijd geweigerd de grenzen op te leggen aan vrouwen, jongeren en dromers.. Ze pakte haar rugzak op een ochtend, zonder waarschuwing, en vertrok — niet om te vluchten, maar om te leven..

De roep van onbekende wegen

De eerste jaren van zijn zwerftocht waren moeilijk, soms eenzaam. Ze sliep onder de sterren, in verlaten stations, in grotten aan de rand van kliffen. Maar ze was nooit bang. Ze voedde zich met wat de natuur haar bood, gevallen vruchten, wortels, vis die ze zelf leerde vangen.. Ze luisterde naar de ouderen in de afgelegen dorpen, leerde hun talen, hun liederen, hun verhalen. Overal waar ze kwam, liet ze een spoor achter. Niet fysiek, maar geestelijk. Kinderen bewonderden hem, vrouwen voelden zich sterker bij zijn aanraking, mannen. Soms vreesden ze het, vaak verlangden ze ernaar, maar ze wisten nooit hoe ze het moesten benaderen. Op een dag in de Andes beklom ze alleen de berg Illimani. De lucht was dun, de kou beet zijn vingers, en de sneeuw zakte in zijn versleten schoenen. Maar ze ging omhoog, omhoog en omhoog, alsof ze door een innerlijk vuur werd aangedreven. Op de top schreeuwde ze zo hard dat de echo zich tien keer herhaalde. Daarboven zwoer ze trouw aan de vrijheid. Ze zou zichzelf nooit in ketenen laten leggen, nooit haar ziel opofferen voor comfort of veiligheid.