AlexaViera

🦋 Welkom op Alexa's dagboek 🦋

🌟Meer over mij🌟

⚡Mijn naam is Alexa en als er iets is dat mij kenmerkt, dan is het de dualiteit die ik in me draag.. Mijn uiterlijk trekt vaak de aandacht; ik heb een schoonheid die, zeggen ze, moeilijk te negeren is. Mijn ogen schitteren alsof ze de laatste glimp van de zonsondergang vangen, en mijn glimlach heeft het vermogen om zelfs de grijze dagen op te lichten. Vaak wordt mijn aanwezigheid ervaren als een frisse wind, een zacht briesje in het midden van de dagelijkse routine. Ik streef ernaar vriendelijk en begripvol te zijn en behandel mensen om me heen met het respect en de warmte die ze verdienen. Er is echter een facet van mij dat niet altijd zo zichtbaar is met het blote oog. Hoewel mijn zoetheid echt is, heb ik ook een sensuele kant, een aangeboren elegantie die zich manifesteert in de manier waarop ik beweeg en met de wereld omga.. Ik doe het niet om te verleiden, maar het is een uitbreiding van mijn zelfvertrouwen en hoe ik me over mezelf voel. Het is een integraal onderdeel van wie ik ben, een weerspiegeling van mijn zelfbegrip en mijn vermogen om op diepere en complexere manieren met anderen in contact te komen.. Maar laat je niet misleiden door mijn schijnbare sereniteit. Mijn vriendelijkheid is iets dat ik zeer waardeer, maar het is niet oneindig of onwrikbaar. Als iemand me laat vallen of teleurstelt, kan ik een hardere en vastberadener kant laten zien. Mijn respect en vertrouwen zijn schatten die verdiend en gewaardeerd moeten worden. Als ze breken, verandert mijn houding en ik word iemand veel strenger. Ik ben niet bang om mezelf te verdedigen of duidelijke grenzen te stellen, en die vastberadenheid is net zo belangrijk voor mij als mijn vriendelijkheid.. Kortom, ik ben een verzameling van contrasten: een mix van zoetheid en sensualiteit, van vriendelijkheid en vastberadenheid. Deze kwaliteiten vormen een geheel dat mij definieert en dat hopelijk een volledig beeld geeft van wie ik werkelijk ben.. Mijn leven is een dans tussen tederheid en kracht, en elk van deze aspecten draagt bij aan de persoon die je voor je ziet.⚡

⚡Mijn naam is Alexa, en als er één ding is dat mij kenmerkt, dan is het de dualiteit die ik in mij draag.. Mijn uiterlijk valt vaak op; ik heb een schoonheid die, zeggen ze, moeilijk te negeren is. Mijn ogen stralen alsof ze de laatste glimp van de zonsondergang vangen, en mijn glimlach heeft het vermogen om zelfs de grijsste dagen op te fleuren. Mijn aanwezigheid wordt vaak ervaren als een frisse wind, een zacht briesje midden in de dagelijkse routine. Ik streef ernaar vriendelijk en begripvol te zijn, en behandel de mensen om me heen met het respect en de warmte die ze naar mijn mening verdienen. Er is echter een kant aan mij die niet altijd zo zichtbaar is voor het blote oog. Hoewel mijn zoetheid oprecht is, heb ik ook een meer sensuele kant, een aangeboren elegantie die zich manifesteert in de manier waarop ik beweeg en met de wereld omga. Ik doe dit niet met de bedoeling om te verleiden, maar het is een uitbreiding van mijn zelfvertrouwen en hoe ik me over mezelf voel. Het is een integraal onderdeel van wie ik ben, een weerspiegeling van mijn zelfbegrip en mijn vermogen om op diepere en complexere manieren met anderen in contact te komen.. Maar laat je niet misleiden door mijn schijnbare sereniteit. Mijn vriendelijkheid is iets dat ik diep waardeer, maar het is niet oneindig of onwankelbaar. Als iemand faalt of me teleurstelt, kan ik een hardere, meer vastberaden kant laten zien. Mijn respect en vertrouwen zijn schatten die verdiend en gekoesterd moeten worden. Als ze gebroken zijn, verandert mijn houding en word ik iemand die veel strenger is. Ik ben niet bang om voor mezelf op te komen of duidelijke grenzen te stellen, en die vastberadenheid is net zoveel een deel van mij als mijn zachtheid. Kortom, ik ben een set van contrasten: een mix van zoetheid en sensualiteit, vriendelijkheid en stevigheid. Deze kwaliteiten vormen een geheel dat mij definieert en dat, naar ik hoop, een compleet beeld biedt van wie ik werkelijk ben.. Mijn leven is een dans tussen tederheid en kracht, en elk van die aspecten draagt bij aan de persoon die je voor je ziet.⚡

⚡Mijn naam is Alexa en als er iets is dat mij kenmerkt, is het de dualiteit die ik in me draag. Mijn uiterlijk trekt meestal de aandacht; Ik heb een schoonheid die, zeggen ze, moeilijk te negeren is. Mijn ogen schitteren alsof ze de laatste glimp van de zonsondergang vastleggen, en mijn glimlach heeft het vermogen om zelfs de meest grimmige dagen op te fleuren. Vaak wordt mijn aanwezigheid ervaren als een frisse wind, een zacht briesje in het dagelijkse leven. Ik streef ernaar vriendelijk en begripvol te zijn, en behandel degenen om me heen met het respect en de warmte waarvan ik denk dat ze het verdienen. Er is echter een facet van mij dat niet altijd zo zichtbaar is voor het blote oog. Hoewel mijn zachtheid authentiek is, heb ik ook een meer sensuele kant, een aangeboren elegantie die zich manifesteert in de manier waarop ik beweeg en met de wereld omga. Ik doe het niet met de bedoeling om te verleiden, maar het is een uitbreiding van mijn zelfvertrouwen en wat ik voel over mezelf. Het is een integraal onderdeel van wie ik ben, een weerspiegeling van mijn begrip van mezelf en mijn vermogen om me op diepere en complexere manieren met anderen te verbinden.. Maar laat je niet misleiden door mijn schijnbare sereniteit. Mijn vriendelijkheid is iets dat ik diep waardeer, maar het is noch oneindig noch onwrikbaar. Als iemand me in de steek laat of teleurstelt, kan ik een hardere en meer vastberaden kant laten zien. Mijn respect en vertrouwen zijn schatten die verdiend en gewaardeerd moeten worden. Als ze breken, verandert mijn houding en word ik veel strenger. Ik ben niet bang om mezelf te verdedigen of duidelijke grenzen te stellen, en die vastberadenheid is net zo deel van mij als mijn zachtheid. Kortom, ik ben een verzameling contrasten: een mix van zachtheid en sensualiteit, vriendelijkheid en stevigheid. Deze kwaliteiten vormen een geheel dat mij definieert en dat, naar ik hoop, een volledig beeld geeft van wie ik werkelijk ben. Mijn leven is een dans tussen tederheid en kracht, en elk van deze aspecten draagt bij aan de persoon die je voor je ziet.⚡

 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 

🌵Regels van mijn kamer 🌵

1. Wees vriendelijk en respectvol
2. Vraag niet gratis in ruil voor niets
3. Ik hou van een aangename sfeer in mijn woonkamer, ik verander het niet
4. Ik geef geen persoonlijke informatie.

🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁

🌴Mijn favoriete plaatsen🌴

🌊Zolang ik me kan herinneren, is de zee mijn toevluchtsoord, mijn inspiratie en mijn constante bron van sereniteit. Elke golf die tegen de kust slaat lijkt zijn eigen gefluister te hebben, een unieke melodie die alleen ik kan interpreteren. De zee is meer dan een plek voor mij; het is een verlengstuk van mijn wezen, een ruimte waar ik me in volledige harmonie met de wereld voel. Ik herinner me de eerste keer dat ik het zand onder mijn blote voeten voelde. Het was een gouden zonsondergang, en de lucht smeltte in oranje en roze tinten terwijl de golven het strand teder kusten. Het gevoel van het warme zand tegen mijn huid en het constante gemurmel van de zee omhulden me in een onbeschrijflijke kalmte. Op die momenten verdween de stress van het dagelijks leven en besefte ik dat ik mijn plek had gevonden. Elk bezoek aan de zee is een vernieuwende ervaring. De zeebries streelt mijn gezicht met een frisheid die nergens anders te vinden is. Ik verdwaal in het deinen van de golven en kijk hoe de horizon verdwijnt in een eindeloze mix van water en lucht. De meeuwen met hun vrolijke kreten lijken de bewakers van dit waterrijk te zijn, en ik voel me gelukkig dat ik een bevoorrechte toeschouwer ben van hun vrije en ongehinderde dans.. Op zee vind ik een vrede die moeilijk te beschrijven is. De immensiteit van de oceaan, haar eindeloze uitgestrektheid, herinnert me eraan hoe klein ik ben in het grote schema van de dingen, maar niet op een manier die me onbeduidend doet voelen.. Integendeel, het geeft me het gevoel verbonden te zijn met iets veel groters, met een oerkracht die al sinds mensenheugenis bestaat.. Elke golf die nadert en vervolgens wegtrekt, herinnert ons voortdurend aan de vergankelijkheid van het leven en de schoonheid die in de eenvoud van de dingen ligt.. De rust van de zee geeft me ook ruimte voor reflectie en introspectie. Ik loop langs de kust, mijn stappen markeren een vluchtig pad in het zand, en ik laat mijn gedachten vrij stromen. Soms zit ik op het strand met een boek in mijn hand, ondergedompeld in verhalen die me naar verre plaatsen brengen terwijl ik luister naar het onophoudelijke geluid van het water. Andere keren sluit ik gewoon mijn ogen en laat ik het geluid van de golven me omhullen in een diepe meditatie.🌊

🌊Zolang ik me kan herinneren, is de zee mijn toevluchtsoord, mijn inspiratie en mijn constante bron van sereniteit. Elke golf die tegen de kust lijkt te botsen heeft zijn eigen fluistering, een unieke melodie die alleen ik kan interpreteren. De zee is voor mij meer dan een plek; het is een verlengstuk van mijn wezen, een ruimte waar ik me in volledige harmonie met de wereld voel.. Ik herinner me de eerste keer dat ik het zand onder mijn blote voeten voelde. Het was een gouden zonsondergang, en de lucht smeltte in oranje en roze tinten als de golven teder kusten het strand. Het gevoel van het warme zand tegen mijn huid en het constante geruis van de zee omhulden me in een onbeschrijfelijke kalmte. In die momenten verdween de stress van het dagelijks leven en realiseerde ik me dat ik mijn plek had gevonden. Elk bezoek aan de zee is een vernieuwende ervaring. De zeebries streelt mijn gezicht met een frisheid die nergens anders te vinden is. Ik verlies mezelf in het heen en weer trekken van de golven, kijkend hoe de horizon verdwijnt in een eindeloze mix van water en lucht. De meeuwen, met hun vrolijke kreten, lijken de bewakers van dit waterrijk te zijn, en ik voel me gelukkig een bevoorrechte toeschouwer van hun vrije en onbeperkte dans te zijn. Op zee vind ik een vrede die moeilijk te beschrijven is. De uitgestrektheid van de oceaan, haar eindeloze uitgestrektheid, herinnert me eraan hoe klein ik ben in het grote schema van dingen, maar niet op een manier dat ik me onbelangrijk voel. Integendeel, het geeft me het gevoel verbonden te zijn met iets veel groters, met een oerkracht die al sinds mensenheugenis bestaat.. Elke golf die nadert en zich vervolgens terugtrekt, herinnert ons voortdurend aan de vergankelijkheid van het leven en de schoonheid die in de eenvoud van de dingen wordt gevonden.. De rust van de zee biedt mij ook een ruimte voor reflectie en introspectie. Ik loop langs de kust, mijn stappen markeren een kortstondig pad in het zand, en laat mijn gedachten vrij stromen. Soms zit ik met een boek in de hand op het strand en dompel ik me onder in verhalen die me naar verre oorden brengen terwijl ik luister naar het onophoudelijke geluid van het water.. Andere keren sluit ik gewoon mijn ogen en laat ik het geluid van de golven me omhullen in een diepe meditatie..🌊

🌊Zolang ik me kan herinneren, is de zee mijn toevluchtsoord, mijn inspiratie en mijn constante bron van sereniteit. Elke golf die op de kust lijkt te slaan heeft zijn eigen gefluister, een unieke melodie die alleen ik kan interpreteren. De zee is meer dan een plek voor mij; het is een uitbreiding van mijn wezen, een ruimte waar ik me in totale harmonie met de wereld voel. Ik herinner me de eerste keer dat ik het zand onder mijn blote voeten voelde. Het was een gouden zonsondergang en de lucht smeltte in tinten oranje en roze terwijl de golven het strand teder omhelsden. Het gevoel van het warme zand tegen mijn huid en het constante geluid van de zee omhulden me in een onbeschrijflijke rust. Op die momenten verdween de stress van het dagelijks leven en realiseerde ik me dat ik mijn plek had gevonden. Elk bezoek aan de zee is een nieuwe ervaring. De zeebries streelt mijn gezicht met een frisheid die nergens anders te vinden is. Ik verdwaal in het schommelen van de golven, kijkend naar de horizon verdwijnen in een oneindige mix van water en lucht. De meeuwen, met hun vrolijke kreten, lijken de bewakers van dit waterrijk te zijn, en ik heb het geluk een bevoorrechte toeschouwer te zijn van hun vrije en onbeperkte dans.. In de zee vind ik een vrede die moeilijk te beschrijven is. De immensiteit van de oceaan, de oneindige immensiteit, herinnert me eraan hoe klein ik ben in het grote geheel van dingen, maar niet op een manier die me het gevoel geeft dat ik onbeduidend ben. Integendeel, het geeft me het gevoel verbonden te zijn met iets veel groters, met een oerkracht die al sinds mensenheugenis bestaat.. Elke golf die nadert en vervolgens terugkeert, is een constante herinnering aan de vergankelijkheid van het leven en de schoonheid die wordt gevonden in de eenvoud van de dingen. De rust van de zee biedt me ook een ruimte voor reflectie en introspectie. Ik loop langs de kust, mijn voetstappen markeren een vluchtig pad in het zand, en ik laat mijn gedachten vrij stromen. Soms zit ik op het strand met een boek in mijn hand, dompel me onder in verhalen die me naar verre plaatsen brengen terwijl ik luister naar het onophoudelijke geluid van het water. Andere keren sluit ik gewoon mijn ogen en laat ik het geluid van de golven me omhullen in een diepe meditatie.🌊

🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈

Tot nu toe hoor ik dit lied, ik vind het zo leuk:

Mijn beste vijand

Jij bent het beste wat me ooit is overkomen

Maar ook het ergste dat me is overkomen

De dag dat ik je ontmoette, had ik misschien liever

Dat deze dag nooit komt (komt))

De ergste van alle zegeningen

De mooiste vloek

Van jou zou ik weg moeten gaan

Maar zoals het gezegde luidt: Liever alleen dan slecht begeleid

Je weet wat ze zeggen, blijf dicht bij je beste vrienden

Nog dichter bij je tegenstanders

Maar mijn grootste vijand ben jij

Ontsnap van mij, het ergste is jij en ik Maar als je nog steeds op zoek bent naar mijn stem Vergeet me, het ergste ben jij en ik

Waarom doet je naam me pijn Als het gewoon daar in de ruimte verstopt?

Het is wat een emotie, haat of zoetheid

Wanneer ik je naam hoor? Ik zei je: kijk niet terug

Het verleden dat je volgt voert oorlog tegen je Maar mijn grootste vijand ben jij Ontsnap van mij, het ergste ben jij en ik Maar als je nog steeds op zoek bent naar mijn stem Vergeet me, het ergste ben jij en ik

💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕

De eeuwige reis

Onder de hemel, zo breed en diep, fluistert de aarde geheimen die ze verlangt te bewaren. Bergen staan in stille gratie, terwijl rivieren hun eindeloze spoor graveren. De zon, die opkomt, schildert de dag, en in haar licht spelen de schaduwen. De sterren, ze wachten, in stilte hoog, Als oude dromen die nooit sterven. Door dichte bossen en woestijnen wijd, De winden, ze reizen, zij aan zij. Ze dragen verhalen van verre landen, Van veranderende zeeën en gouden zand. Ze spreken over liefde, over verlies, over tijd, Over momenten gevangen in het rijm van de rede. Van harten die breken, en harten die genezen, Van dingen die ooit verloren gingen, nu echt gemaakt. Toch zullen de winden altijd zwerven, Een reis die nooit zal eindigen, Want het leven is maar een vluchtig lied, Een verhaal geschreven in de wind. En hoewel we onder de hemel lopen, Onze paden, onze hoop, kunnen we niet ontkennen, De wind zal ons dragen door conflict, Een leidende hand in dit leven. Dus laten we luisteren, met open oren, naar de fluistergeluiden die we dierbaar vinden. Want in de wind, kunnen we gewoon vinden De antwoorden die we achtergelaten hebben.

🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈 

De reis van een droom

Onder de sterren, voorbij de zee, Een droom werd geboren zo wild en vrij. Het fladderde eerst als een vlindervleugel, Een fluistering van hoop, een lied om te zingen. Het reisde door de nachten zo koud, Een verhaal nog volledig te worden verteld. Het danste op de rand van angst, en kuste de wolken, zowel ver als dichtbij. De droom werd sterk, hoewel klein het leek, Het dwaalde ver, alsof het droomde Van bergen hoog en valleien breed, Van plaatsen waar de verlorenen zich konden verbergen. Het ontmoette de zon, het kuste de regen, Het leerde dat vreugde komt na pijn. Het zag de maan in al haar pracht, en voelde de wind op zijn gezicht. De droom werd wijs, maar wist nog steeds Dat elke weg iets nieuws was. Het leerde te vertrouwen, het leerde te vallen, Het leerde dat angst niet zo hoog is. Door donkere bossen en brede oceanen, Het hield zijn hart, het verborg zich niet. Het ontmoette verdriet, ontmoette verlies, Maar hield zijn geloof en droeg de kosten. Want in de verte kon het zien, De plaats waar het moest zijn. En hoewel de weg lang en steil was, kon de droom het zich niet veroorloven om te slapen. Het struikelde een keer, het wankelde twee keer, Maar gaf nooit toe aan het ijs. Het reikte naar de sterren en raakte de hemel aan, Een brandend vuur, het vroeg niet waarom. De reis lang, het pad onbekend, Toch groeide het, het scheen, het was gegroeid. En tenslotte, op een stille nacht, De droom kwam, zijn doel helder. Want elke reis, hoewel het lijkt Een pad onbekend, is nog steeds een droom. En als het eenmaal eindigt, of zo lijkt het, begint er een nieuwe – voor altijd straalt.

🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈 

De Echo's van de Tijd

De tijd strekt zich uit als eindeloze luchten, Een rivier stroomt, maar het vliegt. Elk moment gaat voorbij, zacht en stil, Een fluistering gevangen op de heuvel. Onder de zon, onder de sterren, We reizen ver, we dragen onze littekens. Door het lachen luid en tranen die vallen, We staan samen, of alleen, door het allemaal. De handen van de tijd zullen nooit rusten, Het beweegt, het trekt, het stelt ons op de proef. Elk tikken een hartslag, een stap die we nemen, Elk naar onze eigen, onze paden die we maken. Toch in de stilte, in de diepte, De herinneringen die we proberen te houden, Ze echo zachtjes in onze harten, Een lied van dagen, van liefde, van delen. We houden vast aan vluchtige dagen, aan heldere momenten, aan liefdes die blijven. Maar de tijd, meedogenloos, glijdt weg, En hoewel we achtervolgen, zal het niet blijven. We zoeken de antwoorden, zoeken de waarheid, We jagen de wijsheid van onze jeugd. Maar de tijd, die met haar hand leert, Dat het leven maar een drijvend zand is. En toch reizen we, zoals we moeten, Door vreugde en verdriet, liefde en vertrouwen. De echo van de tijd roept onze naam, Een lied van verlies, een lied van winst. Want aan het eind, als alles gezegd is, Als alle dromen onuitgesproken zijn, vinden we dat de tijd slechts een gids was, Een partner die aan onze zijde liep. Dus laat de echo's de lucht vullen, laat de tijd ons eraan herinneren dat we er om geven. Want hoewel het wegglijdt, laat het een spoor van herinneringen achter, zacht, verfijnd.

🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈

Er is een weg die niemand kan zien, Een kronkelend pad dat mij roept. Het draait en draait, het buigt en vervaagt, Het weeft door licht en eindeloze tinten. Ik loop dit pad, hoewel ik niet weet Waar het zal leiden of hoe het zal groeien. Elke stap is stil, maar toch zo luid, Een fluistering verloren in de menigte. De zon kan ondergaan, de sterren kunnen stijgen, Maar nog steeds de weg strekt zich uit, trotseert Het bereik van de tijd, de trekking van het lot, Een reis gedreven door het gewicht Van dromen eens gebroken, hoop eens helder, Nu begraven diep in de nacht. Onderweg ontmoet ik de wijzen, De zielen die met open ogen lopen. Ze spreken over liefde, ze spreken over verlies, Van gevechten gevochten, van dromen eens gegooid. Ze zeggen dat de weg is lang en hard, Dat het leven zal je snijden, laat een litteken, Maar in elk litteken, is er kracht te vinden, Een geschenk, een merkteken dat de geest vormt. Ik luister goed, maar nog steeds loop ik, Want er zijn dingen die ik moet praten Naar de stilte, naar het diepe onbekende, Een plaats waar alleen ik ben gegroeid. De bomen om me heen zachtjes zoemen, Een lied dat me roept om te worden Meer dan ik ben, meer dan ik weet, Om de antwoorden die ik zaai In stilte, in het kloppend hart, In elke plaats die ik kies om te beginnen. De weg is donker, de nacht is nabij, maar ik loop nog steeds, ik ben niet bang. Voor elke stap die ik alleen neem, Is een stap dichter bij de mijne. Ik loop niet om mijn verleden te ontsnappen, Maar om de toekomst te omarmen gegoten Door keuzes gemaakt en onbeproefde paden, Door momenten waar ik koos om te verbergen. Maar verbergen is een vluchtig ding, want in het donker nemen de waarheden vleugels. Ze stijgen, ze branden, ze verlichten de weg, En in hun licht, ik begin te zeggen: "Ik ben niet verloren, ik ben niet bang, Want in deze wereld, ik ben opnieuw gemaakt. " De weg kan kronkelen, het kan niet eindigen, Maar ik zal blijven lopen, rond de bocht. Elke stap die ik neem, laat ik achter Een stuk van wat ik dacht dat van mij was. En in het verlaten, vind ik meer Van wie ik ben, van waar ik voor ben. Het stille pad zal me waarachtig leiden, Naar oude plaatsen, naar nieuwe plaatsen. Het zal me niet vertellen wat ik moet zien, maar het zal me alles laten zien wat ik kan zijn. Want in deze reis, zal ik vinden De diepten van mijn eigen hart en geest. En als de weg zijn einde heeft bereikt, zal ik terugkijken, mijn hart zal herstellen. Voor elke stap, elke traan, elke glimlach, Heeft me dichterbij gebracht, de hele tijd, Om dit te weten: de reis is dichtbij, Maar het pad dat ik loop is altijd duidelijk.

🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈🌈