AlanaMoore

Je ogen raken mijn stilte, en plotseling wordt de wereld huid. Niets bestaat, behalve deze rilling die leert om je naam te ademen.

Onder het licht verberg ik de schaduw, die langzaam brandt. Nader zonder geluid. Vuur weet zijn lot te herkennen.

Op mijn huid, de geur van het geheim, op mijn lippen, de belofte van de duizeligheid. Als je alles wist wat ik niet zeg, zou je nooit meer rustig slapen.

Ik zeg niets, ik laat mijn gebaren spreken. Stilte heeft woorden en ik ken ze allemaal.

In mijn dromen heb je geen naam, alleen een warmte, een spoor. Het is niet jou dat ik zoek, het is de duizeligheid die je achterlaat.

Je gedachten houden me steviger vast dan welke omhelzing dan ook. Jouw idee zijn is genoeg voor mij, zolang het maar vurig is.

Ik hou van het moment vóór het gebaar, de adem vóór het woord. Dit is waar verlangen wordt geboren en nooit sterft.

De tijd glijdt over mijn huid als een ongeduldig geheugen. Elke minuut wordt een streling, elke seconde een belofte.

Ik droom half, om je niet helemaal te verliezen. In het donker smaakt je afwezigheid naar onvoltooid plezier.