AlanaMoore

Je ogen raken mijn stilte, en plotseling wordt de wereld huid. Niets bestaat, behalve deze rilling die leert om je naam te ademen.

Onder het licht verberg ik de schaduw, die langzaam brandt. Nader zonder geluid. Vuur weet zijn lot te herkennen.

Op mijn huid, de geur van het geheim, op mijn lippen, de belofte van de duizeligheid. Als je alles wist wat ik niet zeg, zou je nooit meer rustig slapen.

Ik zeg niets, ik laat mijn gebaren spreken. Stilte heeft woorden en ik ken ze allemaal.

In mijn dromen heb je geen naam, alleen een warmte, een spoor. Het is niet jou dat ik zoek, het is de duizeligheid die je achterlaat.

Je gedachten houden me steviger vast dan welke omhelzing dan ook. Jouw idee zijn is genoeg voor mij, zolang het maar vurig is.

Ik hou van het moment vóór het gebaar, de adem vóór het woord. Dit is waar verlangen wordt geboren en nooit sterft.

De tijd glijdt over mijn huid als een ongeduldig geheugen. Elke minuut wordt een streling, elke seconde een belofte.

Ik droom half, om je niet helemaal te verliezen. In het donker smaakt je afwezigheid naar onvoltooid plezier.

Onder mijn huid ontwaakt de nacht, langzaam en brandend, als een geheim op zoek naar licht. Je gedachten lopen langs me heen zonder me aan te raken, en toch voel ik hun vuur, hun gefluister dat door mijn aderen glijdt. Ik word stilte, adem, wachten — een zachte vlam in de duisternis, die buigt voor het idee van jou. Elke seconde strekt zich uit, wordt langer, als een verlangen dat weigert te slapen. En als je je ogen zou sluiten, misschien zou je mijn hart horen kloppen op hetzelfde ritme als je ademhaling.

Je woorden glijden over mijn huid als onzichtbare vingers. Ze tekenen geheime paden, ze verlichten slapende werelden. Ik zeg niets — ik luister. Uw afwezigheid heeft de smaak van zout, de geur van een onvoltooide droom. Ik sluit mijn ogen en bedenk jou, in de traagheid van de avond, daar waar de stilte een belofte wordt. Ik wacht op je zonder je te verwachten, zoals je wacht op de regen wanneer de hitte verlangen wordt.

Er is een schaduw in je blik die me uitkleedt, zonder gebaar, zonder woord, zonder einde. Elke wimperslag houdt mij in een duizeligheid, en ik verlies mij — opzettelijk. Mijn adem wordt jouw licht, mijn huid, jouw echo. Ik sluip tussen de seconden als een geheim dat de nacht beschermt. En als we morgen niets meer zijn, zal ik de smaak van je stilte op mijn lippen houden.

Ik schrijf je met de dauw van de ochtend, en een beetje vuur in mijn mond. Elk woord raakt, ontwaakt, als een streling die aarzelt om te worden geboren. De tijd buigt, hangt op, en onder het doek van de dageraad voel ik jouw denkbeeldige adem, warm, vibrerend, fragiel. Ik bied mijn gedachten aan de wind aan, in de hoop dat hij ze naar je brengt, ze op je huid legt als een onzichtbare kus.

Langzaam vind ik je uit, zoals men het licht over een droom schildert. Uw afwezigheid is een geur, uw aanwezigheid, een stille duizeligheid. Ik adem tussen twee herinneringen, daar waar alles nog trilt, waar woorden niet meer durven spreken. Elke slag van de tijd is een opgeschorte belofte, een rilling die zijn einde zoekt. En ik blijf daar, half schaduw, half vuur, wachtend tot de wereld in slaap valt om aan jou te denken zonder spijt.

Ik streel je in gedachten, zachtjes, zoals men een droom aanraakt uit angst dat hij verdwijnt. Mijn huid houdt de herinnering aan je afwezigheid, elke ademhaling, een onvolledige belofte. Ik stel me je voor in het licht-donker, daar waar de schaduwen zacht worden, waar het licht blijft hangen op de bochten van de stilte. Mijn verlangen schreeuwt niet, het wacht, het legt zich neer, het ademt. En als de nacht me aanraakt, is het jouw naam die ze half fluistert.

Tussen mijn lippen glijdt je herinnering, warm als een woord dat men niet zegt. Het danst, licht, tegen mijn tong, als een geheim dat te mooi is om toe te geven. Ik sluit mijn ogen — en alles wordt vlam. De lucht zelf wordt zwaar van jou, van dit niets dat brandt, van dit alles dat beeft. Ik sta daar, geofferd aan de stilte, luisterend naar de wereld die verdwijnt om alleen jouw spoor te bewaren, onzichtbaar en echt.

De avond strekt zich uit over mijn blote huid, en de wind spreekt tot mij over jou. Elke rilling wordt taal, elke ademhaling, herinnering. Ik verlies mezelf in de langzame verbranding van het wachten en het missen. Het is niet het vlees dat roept, maar de ziel, gewond van zachtheid. Ik wil deze rustige duizeligheid, deze afgrond zonder val, waar onze schaduwen samenvloeien en hun naam vergeten.

Ik schrijf je adem op mijn huid, met de inkt van de nacht. Elk woord trilt, ademt, alsof het van jou komt. Je stilte ligt op mijn heupen, het weegt zacht, het brandt langzaam. Ik beweeg niet - ik laat de wereld verdwijnen, totdat er alleen een spoor van eindeloos verlangen overblijft.