VelvetGreeny

De sportschool was bijna leeg toen ik mijn laatste set afmaakte. De zachte echo van de muziek vermengde zich met mijn nog steeds snelle ademhaling. De stof van mijn sportkleding kleefde aan mijn huid en benadrukte elke bocht, elke lijn gevormd door inspanning. Ik liep naar de spiegels om me uit te strekken en liet mijn vingers langzaam over mijn gestrekte benen glijden.. Mijn reflectie toonde een mix van uitputting en pure energie, die vonk in de ogen die alleen verschijnt als het lichaam zich levend voelt.

Op dat moment loopt er iemand door de deur. Zijn blik bleef een seconde langer op mij rusten dan gewoonlijk, alsof hij niet verwachtte op dit uur iemand te ontmoeten. Of alsof hij het gewoon niet kon helpen. « Ben je nog aan het trainen? ‘’ vroeg hij met een lichte glimlach, terwijl hij zijn hoofd boog.. « Nog een beetje,” antwoordde ik zonder mijn ogen van de spiegel te halen.. Ik voelde zijn aanwezigheid dichterbij komen, niet dicht genoeg om me aan te raken, maar dicht genoeg om de lucht tussen ons zwaar te maken.. Het was die zachte elektrische sensatie die door je huid gaat voordat er iets gebeurt. Of wanneer we allebei weten dat het zou kunnen gebeuren.
« Je ziet er goed uit. ‘Ik ben geconcentreerd,’ zegt hij, zijn stem een beetje verlagend. Ik draaide me naar hem toe, een hand op zijn heup. ‘En je komt net op het moment dat ik vertrek. De glimlach die volgde ontspannen de sfeer. Er was geen haast, geen overbodige woorden. Gewoon twee blikken die elkaar kruisten in een welsprekende stilte.

Vandaag voelde het alsof ik op een klein podium stond in plaats van in een kantoor. Vanmorgen trok ik mijn favoriete rok aan, die mij zonder een woord perfect past, en mijn witte blouse met een licht open kraag. Het is niet dat ik probeer om de aandacht te trekken. Nou ja, misschien een klein beetje. Immers, als je je camera aanzet en je weet dat er mensen aan de andere kant op je wachten, wil je je speciaal voelen.

Zoals altijd was ik er voor iedereen. Ik hou van die zachte ochtendstilte, bijna intiem, waar je alleen het geluid van mijn hakken op de grond hoort en de piep in de verte van een printer die langzaam opstart. Ik zette mijn computer aan, ruimde mijn papieren op – ja, ik doe alsof ze belangrijk zijn – en stelde de hoek van de camera in.. Het is geen geheim dat mijn livestreams steeds populairder zijn geworden, misschien dankzij het beeld van de'mysterieuze secretaresse' dat sommigen van mij hebben.. Maar ik ben gewoon mezelf, die plezier heeft om het werk een beetje leuker te maken.

Soms pak ik een pen en houd hem tussen mijn vingers, alsof ik in gedachten verzonken ben, geabsorbeerd door een verslag. Soms trek ik mijn haar omhoog en laat ik een paar lokken op mijn gezicht vallen. Dit alles is heel natuurlijk, maar bedoeld, zodat degenen die mij zien de indruk hebben dat ze een klein geheim met mij delen. Ik doe niets buitengewoons. In plaats van de mooie momenten van de dag te verbergen, deel ik ze met degenen die bij me willen zijn.

Hier breng ik de dag door in mijn kantoor terwijl ik geniet van het plezier om te weten dat je stiekem door het scherm naar me kijkt.😈😈🔥🔥

—Hallo, mijn onverschrokken. Vandaag heb ik een klein verhaaltje te vertellen. En ja, dit is het soort verhaal waardoor je over je schouder kijkt.

Een paar weken geleden zat ik hier, alleen, heel laat te trainen. Zo laat zelfs, dat het enige licht dat er was dat van de maan was, die door het raam scheen. Ik herhaalde een nieuwe opeenvolging, kort van adem, toen ik een geluid achter me hoorde. Een droog geluid. Alsof iemand op de kleedkamerdeur heeft geklopt.

Ik draaide me heel langzaam om. En er was niets. Gewoon mijn reflectie die naar me staarde, met dat koude maanlicht achter me. Ik bleef trainen, maar. Het geluid is terug. Deze keer duidelijker. En daar sta ik dan, alleen, in het zweet, me afvragend of ik het moest negeren. Of ga kijken.

Ik heb een paar stappen gezet. Elk geluid klonk luider dan het vorige, alsof het hele appartement me probeerde te verraden. Toen ik eindelijk bij de deur aankwam, klopte ik heel zachtjes en zei: "Hallo. - Ja. » Niemand heeft geantwoord, natuurlijk. Maar het lawaai. Het begon opnieuw net toen ik mijn hand op het handvat legde. Ik opende de deur langzaam, met die idiote angst die je voelt als je weet dat er niemand is, maar je bent nog steeds bang. En toen de deur eindelijk openging.

.Een trainingshandschoen viel van de plank en rolde naar mijn voeten. 😅😅 Dat was alles. Een echte horrorscène. Met een absurd einde. Het grappigste was dat ik even het gevoel had dat ik in het donker van de sportschool werd geobserveerd. En nu, kijk naar ons: jullie kijken naar mij. Maar deze keer in het maanlicht. en met mijn toestemming.

Dus maak je klaar, mijn onverschrokken. Ik heb je mijn verhaal verteld. Nu begint onze ondeugende training voor de nacht. 😈🔥