HotLittleChil

De nacht ademt langzaam, alsof ik wist dat je stappen naderden. De duisternis wordt medeplichtigen en mijn huid wacht op uw wrijven als de aarde wacht op de regen. Je vingers spelen op de rand van mijn schouder, reizen naar mijn nek, laten een warm spoor achter dat bij elke streling aangaat. Je zegt me iets in mijn oor, maar je woorden lossen op in mijn bloed, vermengd met de dringende beat die me naar je toe duwt. Er zijn hier geen horloges, alleen de pols die we delen, alleen de muziek van onze ademhaling en dat opgeschorte moment waarin verleiding ophoudt een belofte te zijn en een realiteit wordt.

De wijn in je glas trilt als je me zo aankijkt, alsof mijn lippen een misdaad zijn en jij, de perfecte medeplichtigheid. We praten over van alles, we lachen over van alles, maar onder de tafel raakt je knie de mijne en het gesprek wordt in een geheime taal gevoerd. Je neemt een slok, het rood van de wijn vermengt zich met het karmijn van je mond, en ik stel me de smaak, de textuur, de temperatuur voor. Tussen slok en slok verkorten we afstanden, tot de lucht die ons scheidt zo dun is dat elk woord het kan breken.

De zon is verdwenen, maar je schaduw is nog steeds hier, getekend op mij als een onzichtbare tatoeage. Ik herinner me je handen, de langzame afdaling langs mijn rug, de manier waarop je lippen mijn huid ontcijferden alsof het een geheime kaart was. Ik sluit mijn ogen en kom terug, niet met lawaai, maar met de brandende stilte die je tussen mijn ribben hebt achtergelaten. Ik kijk in de spiegel en ik zie niet mijn reflectie: ik zie de voetafdruk van je blik, die onzichtbare lijn die me eraan herinnert dat ik van jou was. En dat je me weer zult claimen

Je nadert en de lucht verandert. Het is geen parfum, het is de warme essentie van je huid, die geur die in mijn kleren blijft lang nadat je weg bent. Je wrijft onbedoeld over mijn hand en de wereld krimpt, alles wordt gereduceerd tot dat moment waarop de huid wordt herkend. Het gesprek gaat verder, maar ik luister nergens meer naar. Ik stel me alleen voor dat je mond woorden op mijn nek tekent, en het ernstige geruis van je stem knopen losmaakt die ik niet kende. Als je weggaat, blijft de lucht branden, en ik ontdek mezelf op zoek naar jou in elke schaduw, in elke hoek van mijn gedachten.

Jouw ogen en de mijne spelen een stil schaakspel, verplaatsen onzichtbare stukken die ons onherroepelijk dichterbij brengen. Je lach sluipt in mijn verdediging, je vingers raken de tafel alsof ze in de verte mijn huid raken. Er is nog geen kus, maar we voelen het: die hitte die omhoog gaat, die pols die de slapen raakt, die urgentie die al het andere tot achtergrondgeluid maakt. En als uiteindelijk je lippen leunen naar de mijne, het is geen kus: het is de definitieve firma van een pact dat we maakten vanaf de eerste blik.

Je raakt me niet aan. En toch gaat mijn huid aan. Het is jouw manier om naar me te kijken, om me te ontwapenen zonder een enkele vinger. Je loopt dichtbij, en de lucht tussen ons is dik, vol woorden die niemand durft uit te spreken. Je leunt om me iets te vertellen, je adem strijkt mijn oor en reist een zoete rilling. Meer is niet nodig, want ik weet dat de afstand kwetsbaar is, en dat in elke seconde een minimaal gebaar het verlangen zal maken dat we zo lang hebben bewaard als het overstroomde en's nachts kwam.

Ik