ZiaVoux

Είμαι μια γυναίκα που καταλαβαίνει τη δύναμη του σώματός της, που το φροντίζει με κάθε επανάληψη, με κάθε βήμα που κάνει στο γυμναστήριο. Κάθε σταγόνα ιδρώτα είναι μια γιορτή του ποιος είμαι, της δύναμης που έχω καλλιεργήσει. Το σώμα μου δεν αντανακλά μόνο την προσπάθεια, αντανακλά το πάθος, την αποφασιστικότητα και την αυτοεκτίμηση. Μέσω της άσκησης, ανακαλύπτω τα όριά μου, τα σπάω και μετά τα ξεπερνάω, και με αυτόν τον τρόπο, αναγνωρίζω τον εαυτό μου πιο δυνατό, πιο σίγουρο, πιο ζωντανό. Κάθε μυς που μεγαλώνει, κάθε καμπύλη που σχηματίζεται, είναι η απόδειξη ότι η προσπάθειά μου έχει σκοπό: να νιώθω ολοκληρωμένη, δυνατή και περήφανη για τον εαυτό μου.."

"Είμαι μια γυναίκα που μετατρέπει κάθε σταγόνα ιδρώτα σε απόλαυση. Το σώμα μου δεν είναι απλά μια μηχανή, είναι ένας καμβάς, και είμαι η καλλιτέχνης που το σμιλεύει με κάθε κίνηση, με κάθε επανάληψη.. Στο γυμναστήριο, κάθε βάρος που σηκώνω όχι μόνο με κάνει πιο δυνατή, αλλά με προκαλεί να κοιτάξω τον καθρέφτη μου και να ξέρω ότι δημιουργώ την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.. Κάθε καμπύλη, κάθε μυς, είναι μια πρόσκληση να με επιθυμείς, να νιώθεις ασταμάτητος. Η αυτοπεποίθησή μου δεν είναι διαπραγματεύσιμη, χτίζεται με κάθε συνεδρία, με κάθε τέντωμα, με κάθε προσπάθεια. Δεν είμαι τέλεια, αλλά αυτό που είμαι, το ξέρω με βεβαιότητα: είμαι ακαταμάχητη στο δέρμα μου."

Λατρεύω τα ηλιοβασιλέματα. Ο καθαρός αέρας, ο ουρανός που χρωματίζεται με ροζ και πορτοκαλί αποχρώσεις, η σιωπή που αρχίζει να γλιστρά ανάμεσα στα δέντρα. Πάντα ένιωθα πως ήταν η τέλεια στιγμή για να χαθώ στον εαυτό μου. Σήμερα περπάτησα άσκοπα στο πάρκο μέχρι που βρήκα εκείνη την κρυφή γωνιά όπου τα ζιζάνια μεγαλώνουν ψηλά και το μονοπάτι φαίνεται ξεχασμένο. Λατρεύω αυτό το μέρος. Είναι αρκετά απομονωμένο για να νιώθω μοναξιά, αλλά όχι τόσο ώστε η ιδέα κάποιου να περνάει από εκεί να είναι αδύνατη.. Και αυτή η πιθανότητα.. Με τρελαίνει.. Κάθομαι στον παλιό ξύλινο πάγκο, ακόμα ζεστό από τον ήλιο. Φορούσε ένα χαλαρό φόρεμα, από αυτά που κινούνται με κάθε αεράκι, και τίποτα από κάτω. Το έκανα επίτηδες. Μου αρέσει να νιώθω ελεύθερη, ελαφριά, άτακτη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έφευγα εκεί, αλλά ήταν η πρώτη φορά που δεν μπορούσα να αντισταθώ στο γαργαλητό που ένιωθα από τότε που έφυγα από το σπίτι..

Τα δάχτυλά μου χάιδευαν τους μηρούς μου αργά, σαν να ήθελαν να ζεσταθούν. Αλλά ήξερα ότι έλεγαν ψέματα. Ήξερα ότι το σώμα μου έκαιγε πριν καν καθίσω. Η σιωπή του πάρκου γινόταν πιο οικεία, πιο πυκνή. Τα φύλλα ψιθύριζαν καθώς ο άνεμος χόρευε ανάμεσα στα κλαδιά, κι εγώ άφηνα τον ίδιο άνεμο να σηκώσει λίγο την άκρη του φορέματός μου, μόνο λίγο. αρκετά ώστε αν κάποιος κοίταζε από το μονοπάτι, θα μπορούσε να δει τα πόδια μου ανοιχτά και λαμπερά. Δάγκωσα το χείλος μου.. Το γαργάλημα έγινε επείγον. Έβαλα τα δάχτυλά μου ανάμεσα στα υγρά μου χείλη, που ήταν ήδη τόσο υγρά που το άγγιγμα τους με έκανε να βγάλω ένα απαλό, μόλις που ακουστό βογκητό.. Οι γοφοί μου κινήθηκαν ενστικτωδώς, ψάχνοντας για περισσότερα, ζητώντας περισσότερα. Έκλεισα τα μάτια μου για ένα δευτερόλεπτο, φανταζόμενη.. ¿Και αν κάποιος με έβλεπε έτσι; Τι θα γινόταν αν κάποιος περνούσε από εκεί και σταματούσε για να με κοιτάξει, χωρίς να πει τίποτα, απλά κοιτάζοντάς με καθώς με άγγιζε με θράσος;

Η ιδέα με έκανε να τρέμω. Έσκυψα λίγο πίσω, αφήνοντας τον εαυτό μου να πέσει στην πλάτη του πάγκου. Το ένα χέρι κρατούσε την άκρη του ξύλου ενώ το άλλο βυθιζόταν ανάμεσα στα πόδια μου. Αργές κινήσεις στην αρχή, εξερευνώντας, παίζοντας με την κλειτορίδα μου σαν να ήταν ένα μυστικό που μου άρεσε να λέω μόνο με χάδια. Μπορούσα να νιώσω τους μηρούς μου να τρέμουν, τους αναστεναγμούς μου να γίνονται πιο γρήγοροι. Δεν ήταν μόνο η σωματική ευχαρίστηση. Ήταν το μείγμα της αδρεναλίνης, νιώθοντας τόσο ζωντανή, τόσο τολμηρή, τόσο.. Παρατηρείται, αν και κανείς δεν ήταν εκεί. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα.. Γιατί ορκίζομαι ότι για μια στιγμή άκουσα ένα κλαδί να σπάει μακριά. Η καρδιά μου πήδηξε, τα δάχτυλά μου σταμάτησαν. ¿Ήταν κάποιος; Με κοιτούσαν; Ή ήταν απλά το μυαλό μου που τροφοδοτούσε τη φαντασία;

Χαμογέλασα. Δεν είπα τίποτα. Απλώς άγγιξα ξανά τον εαυτό μου, αυτή τη φορά πιο αποφασιστικά. Άνοιξα περισσότερο, αφήνοντας το φόρεμα να ανέβει τελείως. Τα δάχτυλά μου γλίστρησαν ρυθμικά καθώς έσφιξα τα χείλη μου για να μην βογκήσω πολύ δυνατά. Αλλά δεν μπορούσα να το βοηθήσω. Ήμουν τόσο κοντά, τόσο γαμημένα κοντά.

Ολόκληρο το σώμα μου λυγίζει καθώς χύνω, δαγκώνοντας τη γροθιά μου για να μην φωνάξω. Τα κύματα της ευχαρίστησης με κούνησαν έντονα, καθώς ένιωσα τη θερμότητα, τον γρήγορο παλμό, τα αδύναμα πόδια. Άφησα τον εαυτό μου να πέσει, λαχανιάζοντας, η καρδιά χτυπούσε στο στήθος μου. Και ακριβώς τότε, ανάμεσα στους θάμνους, είδα κάτι να κινείται. Μια λάμψη. Μια σκιά. ¿Με ξέρεις; Στάθηκαν εκεί, σιωπηλοί, απολαμβάνοντας το θέαμα; Ή ήταν απλά η φαντασία μου πάλι; Δεν ξέρω. Αλλά σηκώθηκα με ένα άτακτο χαμόγελο, κατέβασα το φόρεμά μου και απομακρύνθηκα αργά, με τα πόδια μου ακόμα να τρέμουν και το δέρμα μου να καίγεται... Ξέροντας ότι ίσως, απλά ίσως, κάποιος θα θυμόταν εκείνο το βράδυ όσο κι εγώ.