YukiLewd

Όταν πρωτοέφτασα στη Φλωρεντία, ένιωσα σαν να είχα μπει σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Το απαλό χρυσό φως άγγιζε τα πάντα τις παλιές πέτρες, τα γεφύρια, ακόμα και τον αέρα. Πέρασα ώρες περπατώντας στα στενά δρομάκια, ακολουθώντας τη μυρωδιά του ψωμιού και του καφέ, ακούγοντας συζητήσεις στα ιταλικά που δεν καταλάβαινα, αλλά με κάποιον τρόπο ένιωθα παρηγοριά.. Επισκέφτηκα το Μουσείο Ουφίτσι, κοίταξα τη Γέννηση της Αφροδίτης για πάρα πολύ καιρό και έφαγα παγωτό δίπλα στον ποταμό Άρνο ενώ ο ήλιος έδυε πίσω από τα κτίρια. Ένιωθα τόσο μικρή και απίστευτα ζωντανή, σαν ένα κομμάτι από κάτι παλιό και όμορφο.. Ήταν η πρώτη μου γεύση της Ευρώπης, και έκανε την καρδιά μου να πονάει με τον καλύτερο τρόπο.

Από τη Φλωρεντία, ταξίδεψα στην Πράγα. Η διάθεση εκεί ήταν διαφορετική πιο ήσυχη, πιο κρύα, πιο μυστηριώδης. Τα λιθόστρωτα φαίνονταν παλαιότερα, και τα κτίρια έμοιαζαν σαν κάτι από παραμύθι.. Μου άρεσαν τα γοτθικά καμπαναριά, ο τρόπος που η ομίχλη κουλουριαζόταν γύρω τους το πρωί. Ανέβηκα στο κάστρο και κοίταξα κάτω στις κόκκινες στέγες, αναρωτώμενος πόσες ζωές είχαν ξεδιπλωθεί κάτω από αυτές. Τη νύχτα, τύλιγα τον εαυτό μου σε ένα κασκόλ και περιπλανιόμουν στην πόλη, αφήνοντας τον εαυτό μου να χαθεί. Δεν ήμουν μόνος. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, απλά απολάμβανα την παρέα μου, παρατηρώντας, αναπνέοντας και μαθαίνοντας πώς να κινούμαι στον κόσμο μόνη μου..

Τελικά, βρέθηκα στη Ρίγα. Δεν είχα προγραμματίσει να μείνω πολύ-ήταν απλά μια ήσυχη στάση μεταξύ άλλων προορισμών. Αλλά η πόλη έμοιαζε διαφορετική. Ήταν ήρεμο χωρίς να είναι βαρετό, ευρύχωρο χωρίς να αισθάνεται άδειο. Ο αέρας ήταν καθαρός, και όλα έμοιαζαν να κινούνται λίγο πιο αργά. Νοίκιασα ένα μικρό διαμέρισμα σε έναν ήσυχο δρόμο με μια παλιά ξύλινη πόρτα και παράθυρα που άφηναν το απαλό φως της Βαλτικής. Το πρώτο πρωί, πήγα στην αγορά, αγόρασα φρέσκο ψωμί και κάθισα σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο που δεν ήξερα το όνομα του.. Ένας σκύλος πέρασε. Τότε ένα παιδί. Τότε μια ριπή ανέμου. Δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο, αλλά ένιωσα κάτι να αλλάζει μέσα μου. Για πρώτη φορά μετά από εβδομάδες, δεν προσπαθούσα να καταγράψω τίποτα. Ήμουν απλά εκεί.

Οι μέρες περνούσαν έτσι γαλήνιες, απλές, χωρίς πίεση. Επισκέφτηκα μουσεία, κάθισα σε καφετέριες, παρακολούθησα τα τραμ να περνούν. Άρχισα να ζωγραφίζω ξανά, κάτι που δεν είχα κάνει για χρόνια. Σταμάτησα να προσπαθώ να καταγράψω κάθε στιγμή για ανάμνηση και άρχισα να ζω μέσα σε αυτές. Η Ρίγα δεν ήταν θορυβώδης ή φανταχτερή, αλλά με κράτησε με έναν τρόπο που καμία άλλη πόλη δεν είχε.. Μου έδωσε χώρο να αναπνεύσω, να σκεφτώ, να ξεκουραστώ. Συνειδητοποίησα ότι τα ταξίδια δεν ήταν πάντα για να κυνηγάς τον ενθουσιασμό.. Μερικές φορές, πρόκειται για την εύρεση των ήσυχων χώρων που σας επιτρέπουν να ακούσετε τις σκέψεις σας και πάλι.

Τώρα όταν σκέφτομαι την Ευρώπη, δεν είναι μόνο οι καθεδρικοί ναοί ή η τέχνη ή η ιστορία που έρχονται στο μυαλό μου, είναι εκείνο το πρωί στη Ρίγα, όταν όλα φαίνονταν ακίνητα. Αυτή είναι η στιγμή που κουβαλάω μαζί μου. Και ίσως, κατά κάποιον τρόπο, είναι ο λόγος που έφυγα από το σπίτι, όχι για να δω τον κόσμο, αλλά για να επιστρέψω στον εαυτό μου.