VioletaSexiest

Είναι σε κάθε βλέμμα, σε κάθε χαμόγελο, όπου η φωτιά και η ψυχή ανάβουν τη φωτιά τους, όπου το φεγγάρι γέρνει βιαστικά, σαν να βρήκε το πρώτο του αστέρι στην ύπαρξή σου. Σκοτάδι σαν βαθιά νύχτα, αστραφτερά μάτια και ροζ χείλη, Είσαι η αγάπη που αντηχεί στο στήθος μου, Είσαι το όνειρο που μεθάει και καταστρέφει την ύπαρξή μου. Είσαι η θεά που εμπνέει τραγούδια, η μούσα του στίχου, του τραγουδιού και της πεζογραφίας, το λουλούδι που ανάβει σε χίλιες εποχές, η αιώνια επιθυμία που ποτέ δεν αναπαύεται. Μελαχρινή με νυχτερινά μαλλιά και πάθος, η καρδιά μου χτυπά δυνατά προς τιμήν σου, η αγάπη μου είναι δική σου, η έμπνευσή μου, Στο σώμα σου και στα μάτια σου βρίσκω ζεστασιά.

Τέλειο σώμα, γλυπτό στη γοητεία του, θεϊκή μελαχρινή, είσαι δύναμη και ομορφιά, κάνεις τον γενναίο να τρέμει στο παλτό του, και τον οδηγείς στα όρια των δυνάμεών του. Στο χαμόγελό σου χαμογελάει ο ουρανός, στις τρυφερές σου χειρονομίες αναπαύεται η τέχνη, σαν ένας άγγελος φωτός που επιστρέφει στη ζωή μέσα στις σκιές, σαν ένα όνειρο αγάπης, σαν μια πεταλούδα. Είσαι η μυστική μούσα ενός ποιητή και ενός βασιλιά, μια έμπνευση που αιχμαλωτίζει χωρίς ανακωχή ή φόβο, και όποιος σε βλέπει θα πιστεύει πάντα σε σένα, θα εγκαταλείψει τον εαυτό του σε σένα σαν τον μαγικό ουρανό.

Μελαχρινή με νυχτερινά μαλλιά, οι μπούκλες σου είναι κύματα που χαϊδεύονται από τον άνεμο, ένα μανδύα σκιάς σε ένα πλεγμένο κουλούρι, ένα μπερδεμένο μυστήριο που υπνωτίζει τον κόσμο. Τα μάτια σου, αστέρια που φωτίζουν το σύμπαν, δύο βαθιά φάροι ειλικρινούς λάμψης, Όταν με κοιτάς, ο χρόνος σταματά, και αισθάνομαι ναυαγός στα ταξιδιάρικα μάτια σου. Έχεις τη λάμψη της γης στο δέρμα σου, τη χρυσή ουσία του ήλιου και της φωτιάς του, Με κάθε λάμψη, η παρουσία σου προσκολλάται, και στο κομψό σου περπάτημα, τρελαίνομαι και εγκαταλείπω τον εαυτό μου. Τα χείλη σου, κόκκινο μπουμπούκι αρώματος, Ανοίγουν αργά σαν ανοιξιάτικο λουλούδι, Προσκαλούν στο φιλί, στο μυστήριο και στο χορό, με υποσχέσεις που ανάβουν όλη την ψυχή.

Κάτω από το γαλάζιο του απογευματινού ουρανού, με τον ήλιο να φιλάει απαλά το δέρμα της, περπατά, σκοτεινή από γοητεία, με τα μαλλιά της σγουρά σαν τα κύματα της θάλασσας. Οι μπούκλες της, χορός από χρυσό και έβενο, Κινούνται στο ρυθμό του ανέμου, κάθε καμπύλη μια συμφωνία, κάθε σκέλος μια ιστορία. Σόφι, μούσα των τέλειων χαμόγελων, του γέλιου σου, ενός τραγουδιού χαράς, των χειλιών σου, πέταλα ενός λουλουδιού,Μέσα τους βρίσκεται η γλυκύτητα. Το σώμα της, ένα ποίημα σε κίνηση, κάθε βήμα ένα στίχο της χάρης, κάθε βλέμμα ένα στίχο της γοητείας, κάθε χειρονομία, μια δήλωση της ζωής. Στα μάτια του, κρύβονται αστέρια, Λάμπουν με το φως χιλίων ονείρων, βαθιά σαν τη νύχτα, καθαρά σαν την αυγή. Σοφία, στο περπάτημά σου φέρνεις μαγεία, η παρουσία σου φωτίζει την ημέρα, η ουσία σου, ένα μυστήριο που πρέπει να ανακαλυφθεί, ένα έργο τέχνης σε κάθε σου χτύπο. Οι μπούκλες σου, στέμμα της θεάς, Ένα δώρο της φύσης, Μπερδεύουν τα βλέμματα, πιάνουν τους αναστεναγμούς, ένα ξόρκι που δεν σταματά ποτέ. Το χαμόγελό σου, ένας φάρος στο σκοτάδι, οδηγός για χαμένες ψυχές, ελπίδα σε καιρούς αμφιβολίας, λάμψη που ποτέ δεν σβήνει. Είσαι μελωδία σε έναν θορυβώδη κόσμο.

Οι μπούκλες της, χορεύουν σε χρυσό και έβενο, κινούνται στο ρυθμό του ανέμου, κάθε καμπύλη είναι μια συμφωνία, κάθε φτερούγισμα μια ιστορία. μούσα των τέλειων χαμόγελων, το γέλιο της, ένα τραγούδι χαράς, τα χείλη της, πέταλα λουλουδιών, σ' αυτά αναπαύεται η γλυκύτητα. Το σώμα της, ένα ποίημα σε κίνηση, κάθε βήμα ένα στίχο της χάρης, κάθε βλέμμα ένα στίχο της γοητείας, κάθε χειρονομία, μια δήλωση της ζωής. Στα μάτια της υπάρχουν κρυμμένα αστέρια, λάμπουν με το φως χιλίων ονείρων, βαθιά σαν τη νύχτα, καθαρά σαν την αυγή. στο περπάτημά σου φέρνεις μαγεία, η παρουσία σου φωτίζει τη μέρα, η ουσία σου, ένα μυστήριο προς ανακάλυψη, ένα έργο τέχνης σε κάθε ρυθμό. Οι μπούκλες σου, στέμμα της θεάς, Ένα δώρο της φύσης, Μπερδεύουν το βλέμμα, πιάνουν τους αναστεναγμούς, ένα ξόρκι που δεν παύει. Το χαμόγελό σου, ένας φάρος στο σκοτάδι, οδηγεί τις χαμένες ψυχές στην ελπίδα σε στιγμές αμφιβολίας, μια λάμψη που δεν σβήνει ποτέ. Είσαι μια μελωδία σε έναν θορυβώδη κόσμο, ένας πίνακας σε λευκό καμβά, ποίηση γραμμένη στον άνεμο, αιώνια, όμορφη, άπειρη. Με το γέλιο σου χτίζεις γέφυρες, με την παρουσία σου σπέρνεις όνειρα, με την ύπαρξή σου κάνεις τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος. Είθε κάθε μέρα να σε βρίσκει λαμπερή, κάθε νύχτα να σε περιβάλλει με ηρεμία, η ζωή να σου δίνει τους καλύτερους στίχους της και να λάμπεις πάντα, σκοτεινή ψυχή.

Λαμπερό αστέρι Σε μια γωνιά του ουρανού, ένα αστέρι λάμπει, Με το χρυσό του φως, εκπλήσσει τον κόσμο, μελαχρινή με μαγεμένες μπούκλες, Στο χαμόγελό σου τα όνειρα ζωντανεύουν. Οι μπούκλες σου, καταρράκτες από καθαρό έβενο, χορεύουν στον άνεμο με εγγυημένη γοητεία. Κάθε μπούκλα είναι ένα μυστήριο, κάθε καμπύλη μια ιστορία, στα μαλλιά σου χάνεται ο χρόνος. Περπατάς με χάρη, σαν μια γήινη θεά, το σώμα σου σμιλεύεται σε ένα ατέλειωτο όνειρο. Τα βήματά σου, αρμονία στη γη, σταματούν τον κόσμο γύρω σου. Τα μάτια σου, δύο αστέρια στην καθαρή νύχτα, αντανακλούν την ψυχή, αυτή προστατεύεται στη λάμψη τους. Είναι παράθυρα σε ένα απέραντο σύμπαν, όπου τα αστέρια, στα πόδια σου, βλέπουν το φως τους Στο τέλειο χαμόγελό σου βρίσκω ηρεμία, είναι μια ηλιαχτίδα που φωτίζει την ψυχή μου. Κάθε λάμψη, ένας λόγος για να ζήσω, Κάθε γέλιο, μια μελωδία που θέλω να ακολουθήσω. Σόφι, είσαι η μούσα των ονείρων και των στίχων, Σε σένα η ομορφιά βρίσκει τα φιλιά της. Σγουρά μελαχρινή, ιδανικό σώμα, είσαι έμπνευση, άπειρη αγάπη. Μακάρι οι μέρες σου να είναι μακριές, γεμάτες φως, να βρίσκεις πάντα την αγάπη στο σταυρό σου. Πάντα το αστέρι οδηγός, η θεϊκή μελαχρινή που καταπλήσσει τον κόσμο

Λαμπερό αστέρι Σε μια γωνιά του ουρανού, ένα αστέρι τρεμοπαίζει, Με το χρυσό του φως, θαυμάζει τον κόσμο. Σοφία, μελαχρινή με μαγικές μπούκλες, Στο χαμόγελό σου ξυπνούν τα όνειρα. Οι μπούκλες σου, καταρράκτες από καθαρό έβενο, χορεύουν στον άνεμο με αυτοπεποίθηση. Κάθε μπούκλα είναι ένα μυστήριο, κάθε καμπύλη μια ιστορία, στα μαλλιά σου χάνεται ο χρόνος.

Κάτω από το γαλάζιο του απογευματινού ουρανού, με τον ήλιο να φιλάει απαλά το δέρμα, περπατά, σκοτεινή με γοητεία, με τα μαλλιά σγουρά σαν τα κύματα της θάλασσας. Οι μπούκλες σου, χορεύουν χρυσό και έβενο, κινούνται στο ρυθμό του ανέμου, κάθε καμπύλη μια συμφωνία, κάθε σκέλος μια ιστορία. Σοφία, μούσα των τέλειων χαμόγελων, του γέλιου σου, ενός τραγουδιού χαράς, των χειλιών σου, πέταλα ενός λουλουδιού, Σε αυτά η γλυκύτητα αναπαύεται. Το σώμα της, ένα ποίημα σε κίνηση, κάθε βήμα ένα στίχο της χάρης, κάθε βλέμμα ένα στίχο της γοητείας, κάθε χειρονομία, μια δήλωση της ζωής. Στα μάτια της κρύβονται αστέρια, λάμπουν με το φως χιλίων ονείρων, βαθιά σαν τη νύχτα, καθαρά σαν την αυγή. Σόφι, το περπάτημά σου είναι μαγικό, η παρουσία σου φωτίζει τη μέρα, η ουσία σου, ένα μυστήριο που πρέπει να ανακαλυφθεί, ένα έργο τέχνης σε κάθε παλμό. Οι μπούκλες σου, στέμμα της θεάς, ένα δώρο της φύσης,

Εμπλέκουν τα βλέμματα, συλλαμβάνουν τους αναστεναγμούς, ένα ξόρκι που δεν σταματά. Το χαμόγελό σου, φάρος στο σκοτάδι, οδηγός για τις χαμένες ψυχές, ελπίδα σε καιρούς αμφιβολίας, λάμψη που δεν σβήνει ποτέ. Είσαι μια μελωδία σε έναν θορυβώδη κόσμο, μια εικόνα Κάτω από το γαλάζιο του απογευματινού ουρανού, με τον ήλιο να φιλάει απαλά το δέρμα, περπατάς, σκοτεινή από γοητεία, με τα μαλλιά σου σγουρά σαν τα κύματα της θάλασσας.

Περπατάς με χάρη, σαν μια γήινη θεά, το σώμα σου σμιλεύεται σε ένα ατέλειωτο όνειρο. Τα βήματά σου, αρμονία στη γη, κάνουν τον κόσμο γύρω σου να σταματήσει. Τα μάτια σου, δύο αστέρια στην καθαρή νύχτα, αντανακλούν την ψυχή, αυτή προστατεύεται στη λάμψη τους. Είναι παράθυρα σε ένα ατέλειωτο σύμπαν, όπου τα αστέρια στα πόδια σου βλέπουν το τέλος τους. Στο τέλειο χαμόγελό σου βρίσκω ηρεμία, είναι μια ηλιαχτίδα που φωτίζει την ψυχή μου. Κάθε λάμψη, ένας λόγος για να ζήσω, Κάθε γέλιο, μια μελωδία που θέλω να ακολουθήσω. Σόφι, είσαι η μούσα των ονείρων και των στίχων, Σε σένα η ομορφιά βρίσκει τα φιλιά της. Σγουρή μελαχρινή, με ιδανικό σώμα, είσαι η έμπνευση, η άπειρη αγάπη. Μακάρι οι μέρες σου να είναι μακριές, γεμάτες φως, να βρίσκεις πάντα την αγάπη στο σταυρό σου. Ακόμα το αστέρι οδηγός, η θεϊκή μελαχρινή που θαυμάζει τον κόσμο

Στην απεραντοσύνη της έναστρης νύχτας, ένα ντροπαλό φεγγάρι δείχνει το φως του, αλλά κανένα αστέρι, όσο λαμπρό κι αν είναι, δεν μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά σου, Σόφι, μια μελαχρινή που αψηφά τα συνηθισμένα, με μπούκλες που χορεύουν σαν κύματα στον άνεμο, και ένα χαμόγελο που φωτίζει ακόμα και την πιο σκοτεινή γωνιά. Οι μπούκλες σου, είναι ένα αίνιγμα, το καθένα κρατά ένα μυστικό, μια ιστορία, έναν ψίθυρο της ψυχής, σαν ένα ποτάμι που σέρνεται σιωπηλά, φέρνοντας μαζί του τη φρεσκάδα της ζωής, την ανάσα του ουρανού, τη γαλήνη μιας τέλειας ημέρας. Το σώμα σου, ναός αρμονίας, σμιλευμένο από θεϊκά χέρια, με καμπύλες που τραγουδούν το τραγούδι της γης, τη μελωδία της θηλυκότητας στο μεγαλείο της, κάθε βήμα σου είναι ένας χορός, κάθε χειρονομία, ένα αριστούργημα, μια χορογραφία που αφήνει όλους χωρίς ανάσα. Και μετά υπάρχει το χαμόγελό σου, ένα έργο τέχνης από μόνο του, μια καμπύλη που σχεδιάζει

ευτυχία, που μετατρέπει τη θλίψη σε αστερόσκονη, μια υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά, ότι η ζωή είναι κάτι περισσότερο από ένα βήμα, είναι ένα ταξίδι, μια κοινή περιπέτεια, και στο χαμόγελό σου, είναι το κλειδί για αυτό το πεπρωμένο. Σε σένα, ο ουρανός και η γη ενώνονται, η απαλότητα ενός ηλιοβασιλέματος, το μυστήριο μιας ατελείωτης νύχτας, είσαι ποίηση σε κίνηση, μια ωδή στην ομορφιά που υπερβαίνει το φυσικό, μια ουσία που φωτίζει τον κόσμο, μια υπενθύμιση ότι το τέλειο υπάρχει, και ότι, στις μπούκλες σου και στο γέλιο σου, υπάρχει η ηχώ της αγάπης. του θείου, είσαι η αντανάκλαση του υπέρτατου, μια μούσα σε έναν κόσμο διψασμένο για έμπνευση, και σε κάθε γωνιά όπου αφήνεις το αποτύπωμά σου γεννιέται ένα λουλούδι, ένας αναστεναγμός, ένας στίχος. Είσαι το φως που δεν σβήνει, ο φάρος μέσα στην καταιγίδα, ο λόγος που χτυπάει η καρδιά μου, η απόδειξη ότι η ομορφιά είναι αληθινή και ότι εσύ είσαι η απόλυτη έκφρασή της..

Τα μαλλιά της είναι ένα ποτάμι από μπούκλες που χορεύουν στον άνεμο, κάθε μία κρατάει ένα μυστήριο, κάθε μπούκλα, μια ιστορία, ένα συναίσθημα. Προχωρά με χάρη, με δύναμη, μια σιλουέτα που αψηφά τους νόμους, σώμα σμιλευμένο από τους θεούς, καμπύλες που τραγουδούν, που δονούνται, που γεμίζουν. Αλλά είναι το χαμόγελό της, τόσο τέλειο, που σου κόβει την ανάσα, που σταματά το χρόνο. Μια χειρονομία που φωτίζει τον κόσμο, που κάνει την πιο ψυχρή καρδιά να ανθίσει. Είναι κάτι περισσότερο από ομορφιά, είναι ένα ξόρκι, μια μαγεία που περιβάλλει, που παγιδεύει, που σας προσκαλεί να χαθείτε στα μάτια της, σε αυτή τη λάμψη που δεν σβήνει ποτέ.