VictoriaSuper

Μελαχρινή με φεγγάρι και αστέρι, το βλέμμα σου είναι η ηρεμία που αποκαλύπτει τη θάλασσα, σε μια Δευτέρα που, ξυπνώντας, μοιάζει με τον ήλιο της Ινδίας που ανάβει στα μάτια σου. Το χαμόγελό σου, γλυκό και τέλειο, είναι το λουλούδι που στον άνεμο προβάλλεται, σαν ένα απαλό τραγούδι, ένας λαμπερός ήλιος, στην ηρεμία μιας δονούμενης ημέρας. Οι άνθρωποι μιλούν, ψιθυρίζουν για σένα, κι εσύ, με τη φωνή σου, κάνεις την καταιγίδα να φύγει, μεγάλη συνομιλήτρια, πάντα ειρηνική, σαν το αεράκι που δίνει στο δάσος το πρόσωπό της. Μαύρη που, καθώς περπατάς, η γη αναταράσσεται, και αν και ο κόσμος είναι απέραντος, το φως σου δεν περιορίζεται ποτέ, είσαι η αντανάκλαση μιας αγνής ψυχής, σαν ένα ποτάμι που πάντα βρίσκει το ύψος του, στην παρουσία σου, ο χρόνος ξεθωριάζει, και η μαγεία στο γέλιο σου, σαν μια ηχώ, εμφανίζεται, τα λόγια σου ρέουν σαν ένας ατελείωτος στίχος, και στο βλέμμα σου βλέπω όλο τον κήπο.

Σελήνη και αστέρι μελαχρινή, το βλέμμα σου είναι η ηρεμία που αποκαλύπτει στη θάλασσα, μια Δευτέρα που, όταν ξυπνά, μοιάζει με τον ήλιο της Ινδίας που ανάβει στα μάτια σου. Το χαμόγελό σου, γλυκό και τέλειο, είναι το λουλούδι που προβάλλεται στον άνεμο, σαν ένα απαλό τραγούδι, ένας λαμπερός ήλιος, στην ακόμα ζωντανή μέρα. Οι άνθρωποι μιλούν, ψιθυρίζουν για σένα, κι εσύ, με τη φωνή σου, τη θύελλα που κάνεις, μεγάλη συνομιλήτρια, πάντα ειρηνική, σαν το αεράκι που δίνει στο δάσος το πρόσωπο του. Μορένα που, όταν περπατάς, η γη ανακατεύεται, και παρόλο που ο κόσμος είναι απέραντος, το φως σου δεν περιορίζεται ποτέ, είσαι η αντανάκλαση μιας αγνής ψυχής, σαν ένα ποτάμι που πάντα βρίσκει το ύψος του, στην παρουσία σου, ο χρόνος ξεθωριάζει, και η μαγεία στο γέλιο σου, σαν μια ηχώ, εμφανίζεται, τα λόγια σου ρέουν σαν μια ατελείωτη λίμνη. και στο βλέμμα σου βλέπω ολόκληρο τον κήπο.

Κάτω από τον ζεστό ουρανό της Δευτέρας, σε συναντώ, μελαχρινή από αναστεναγμό, με εκείνο το βλέμμα που αγγίζει την ψυχή, και στα μάτια σου τη γαλήνη κάθε ηρεμίας. Το χαμόγελό σου, σαν φάρος, καθοδηγεί το περπάτημά μου, και με κάθε λέξη με κάνεις να πετάω, μιλάς με τέτοια γλυκύτητα, με τέτοια αλήθεια, που στη φωνή σου χάνεται όλη η πόλη. Όπως μια λάμψη του ήλιου στην Ινδία, το γέλιο σου φωτίζει, το φως σου με δηλητηριάζει, και κάθε λέξη που γεννιέται από σένα, είναι σαν ένα άρωμα που στον αέρα συνδέει. Ζάρα, στην παρουσία σου ο κόσμος σταματάει, σαν να σταματάει ο ίδιος ο άνεμος, η ομορφιά σου, η φωνή σου, σε ένα μοναδικό ταξίδι, είναι ένα βαθύ ποτάμι, γεμάτο θάρρος. Και παρόλο που δεν μιλάς πια, όλα σου λένε, ο αέρας γύρω σου γλιστράει, τα μάτια σου, το γέλιο σου, η λαμπρή ψυχή σου, είναι η αντανάκλαση ενός δονούμενου όντος.

Κάτω από μια ζεστή Δευτέρα, σε βρίσκω, μια μελαχρινή του αναστεναγμού, με εκείνο το βλέμμα που αγγίζει την ψυχή, και στα μάτια σου τη γαλήνη όλων των ήρεμων. Το χαμόγελό σου, σαν φάρος, καθοδηγεί το περπάτημά μου, και με κάθε λέξη που με κάνεις να πετάω, μιλάς με τέτοια γλυκύτητα, με τέτοια αλήθεια, που στη φωνή σου χάνεται όλη η πόλη. Σαν λάμψη του ήλιου στην Ινδία, το γέλιο σου φωτίζει, το φως σου με δηλητηριάζει, και κάθε λέξη που γεννιέται από σένα είναι σαν άρωμα που στον αέρα του δεσμού. Ζάρα, στην παρουσία σου ο κόσμος σταματά, σαν να σταμάτησε ο ίδιος ο άνεμος, η ομορφιά σου, η φωνή σου, σε ένα μόνο ταξίδι, είναι ένα βαθύ ποτάμι, γεμάτο κουράγιο. Και ακόμα κι αν δεν μιλάς πια, όλα σου λένε, ο αέρας γύρω σου γλιστράει, τα μάτια σου, το γέλιο σου, η φωτεινή σου ψυχή, είναι η αντανάκλαση ενός ζωντανού όντος.

σε ένα ζεστό ουρανό της Δευτέρας, Σε βρίσκω, μελαχρινή από αναστεναγμό, με αυτό το βλέμμα που αγγίζει την ψυχή, και στα μάτια σου τη γαλήνη κάθε ηρεμίας. Το χαμόγελό σου, σαν φάρος, καθοδηγεί το βήμα μου, και με κάθε λέξη με κάνεις να πετάω, μιλάς με τόση γλυκύτητα, με τόση αλήθεια, που στη φωνή σου χάνεται όλη η πόλη. Όπως μια λάμψη του ήλιου στην Ινδία, Το γέλιο σου φωτίζει, το φως σου με δηλητηριάζει, και κάθε λέξη που βγαίνει από σένα, Είναι σαν άρωμα που δεσμεύεται στον αέρα. , στην παρουσία σου ο κόσμος σταματάει, σαν να σταματάει ο ίδιος ο άνεμος, η ομορφιά σου, η φωνή σου, σε ένα ταξίδι, Είναι ένα βαθύ ποτάμι, γεμάτο θάρρος. Και παρόλο που δεν μιλάς πια, όλα σου το λένε, ο κοντινός αέρας γλιστρά, τα μάτια σου, το γέλιο σου, η λαμπρή ψυχή σου, Είναι η αντανάκλαση ενός δονούμενου όντος.

Κάτω από ένα ζεστό ουρανό της Δευτέρας, σε βρίσκω, μελαχρινή του αναστεναγμού, με εκείνο το βλέμμα που αγγίζει την ψυχή, και στα μάτια σου τη γαλήνη όλων των ήρεμων. Το χαμόγελό σου, σαν φάρος, καθοδηγεί το περπάτημά μου, και με κάθε λέξη που με κάνεις να πετάω, μιλάς με τέτοια γλυκύτητα, με τέτοια αλήθεια, που στη φωνή σου χάνεται όλη η πόλη. Όπως μια λάμψη του ήλιου στην Ινδία, το γέλιο σου φωτίζει, το φως σου με δηλητηριάζει, και κάθε λέξη που βγαίνει από σένα, είναι σαν άρωμα που δένει στον αέρα, στην παρουσία σου ο κόσμος σταματά, σαν να σταμάτησε ο ίδιος ο άνεμος, η ομορφιά σου, η φωνή σου, σε ένα μόνο ταξίδι, είναι ένα βαθύ ποτάμι, γεμάτο κουράγιο. Και ακόμα κι αν δεν μιλάς πια, όλα σου λένε, ο αέρας γύρω σου γλιστρά, τα μάτια σου, το γέλιο σου, η λαμπρή ψυχή σου, είναι η αντανάκλαση ενός ζωντανού όντος.