VictoriaLaRose

Είμαι μια ώριμη και τολμηρή γυναίκα, με 40 χρόνια εμπειρίας που ζει και απολαμβάνει κάθε στιγμή. Η ενέργειά μου είναι μεταδοτική και το χαμόγελό μου ακαταμάχητο. Ως μοντέλο κάμερας, μου αρέσει να προσφέρω μια μοναδική εμπειρία, όπου η ευελιξία και η παιχνιδιάρικη στάση μου λάμπουν με κάθε αλληλεπίδραση. Θεωρώ τον εαυτό μου μια ολοκληρωμένη ΜΙΛΦ, γεμάτη αυτοπεποίθηση και πρόθυμη να εξερευνήσει και να εκπλήξει.

"Υπάρχουν νύχτες που ο χρόνος μοιάζει να γλιστράει διαφορετικά. Δεν τρέχει. γλιστράει, σαν να θέλει κι αυτός να μείνει λίγο ακόμα, μαζί μου. Μου αρέσει όταν το σπίτι σιωπά και μόνο ο ψίθυρος των σκέψεών μου μένει, χαϊδεύοντας αργά κάθε γωνιά. Βρίσκω τον εαυτό μου πιο προσεκτικό, πιο ξύπνιο, σαν κάτι μέσα μου να τεντώνεται αργά, αφήνοντας χώρο για αυτό που πραγματικά αισθάνομαι. Περπατάω ξυπόλητη, αφήνοντας το κρύο έδαφος να ξυπνήσει τα βήματά μου. Το ύφασμα της μπλούζας μου αγγίζει τη μέση μου με σχεδόν σκόπιμη αμέλεια, και χαμογελώ χωρίς λόγο. Μερικές φορές νομίζω ότι η αντανάκλαση μου στο γυαλί μεκλείνει το μάτι, λες και ξέρει πράγματα που ακόμα δεν τολμώ να πω δυνατά. Σερβίρω στον εαυτό μου ένα ποτήρι κρασί, μόνο για την αίσθηση του γυαλιού ανάμεσα στα δάχτυλά μου, για την απλή απόλαυση της προσοχής στις λεπτομέρειες. Με κοιτάω, με ακούω, με γεύομαι. Υπάρχει συνενοχή σε όλα αυτά. Ένα παιχνίδι ανάμεσα σε αυτό που δείχνω και αυτό που κρατάω μόνο για μένα. Η νύχτα περνάει και δεν βιάζομαι. Ξαπλώνω στον καναπέ, αφήνω το κεφάλι μου πίσω, κλείνω τα μάτια μου. Βαθιά ανάσα.. Πόσο ωραία αισθάνομαι να κατοικώ με τόση ηρεμία, με τόση γαλήνια επιθυμία, χωρίς πιέσεις. Ίσως αύριο να γελάσω με αυτή τη σκηνή. Ή ίσως όχι. Ίσως την επαναλάβω. Γιατί υπάρχει μια τέχνη στο να αποπλανείς τον εαυτό σου, και απόψε, το θυμάμαι.

"Καφές στο μπαλκόνι μου" Σήμερα το πρωί ξύπνησα νωρίτερα από το συνηθισμένο. Όχι από υποχρέωση, αλλά από ένστικτο. Μερικές φορές το σώμα ξέρει τι χρειάζεται πριν από εσένα. Η πόλη ήταν ακόμα τυλιγμένη σε μια ευγενική σιωπή, σαν η μέρα να διστάζει να ξεκινήσει. Έβαλα ένα φαρδύ πουκάμισο, αυτό που με συνοδεύει για χρόνια, που κρύβει ιστορίες σε κάθε κουμπί. Βγήκα στο μπαλκόνι με ένα φλιτζάνι καφέ στα χέρια μου και άφησα τον καθαρό αέρα να μου θυμίζει ότι είμαι ζωντανή.. Λατρεύω τον τρόπο που νιώθει ο κόσμος αυτή την ώρα. Χλιαρός, αργός, χωρίς απαιτήσεις. Έβαλα το χέρι μου στο κιγκλίδωμα, και ο ήλιος, ακόμα μαλακός, τόλμησε ναΆγγιξε το δέρμα μου. Έκλεισα τα μάτια μου. Η ζεστασιά άρχισε να με διαπερνά σιγά σιγά, σαν ένα ανώνυμο χάδι, σαν κάποιος αόρατος να ήξερε ακριβώς πώς να με βρει.. Το άρωμα του καφέ αναμειγνύεται με το πρωινό. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ένιωσα τους δικούς μου παλμούς. Δεν ήταν άγχος. Ήταν κάτι άλλο. Ένα είδος γλυκιάς προσμονής, αυτή η αίσθηση του να είσαι στην άκρη κάτι χωρίς να ξέρεις τι. Αλλά το εύχομαι το ίδιο. Χάιδεψα το λαιμό μου, αδιάφορη, καθώς ένιωθα τον ατμό να ξεχειλίζει από το φλιτζάνι. Δεν σκέφτηκα κανέναν. Μόνο σε μένα. Με τον τρόπο που με τα χρόνια έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου σε αυτές τις σιωπές. Να με φλερτάρεις χωρίς ενοχές. Να με προκαλέσεις χωρίς σκάνδαλο. Υπάρχει κάτι ακαταμάχητο στο να ξέρεις αρκετά. Και εκεί, σε εκείνη τη γωνιά του σπιτιού μου, ξυπόλητη, ξεμαλλιασμένη, με το φλιτζάνι μισό-ποτό, ένιωσα δυνατή. Επειδή υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζεστε τίποτα περισσότερο από ένα χαλαρό πουκάμισο, ένα καλό φλιτζάνι καφέ και την επιθυμία να κατοικήσετε. πλήρως.

"Η βροχή στο παράθυρό μου Η βροχή άρχισε χωρίς προειδοποίηση, όπως αρχίζουν τα πράγματα που με τρομάζουν περισσότερο. Στάθηκα μπροστά στο παράθυρο, βλέποντας τις σταγόνες να σχεδιάζουν ιδιότροπα μονοπάτια στο γυαλί. Η πόλη, τόσο θορυβώδης πάντα, έμοιαζε τώρα να κρατά ένα μυστικό. Δεν άναψα φώτα. Μου αρέσει πώς το λυκόφως μεταμορφώνει τα πάντα, πώς τονίζει τα περιγράμματα και μαλακώνει αυτό που η μέρα δεν συγχωρεί. Πλησίασα, ακουμπώντας το μέτωπό μου στο κρύο τζάμι. Το συναίσθημα με έκανε να κλείσω τα μάτια μου για μια στιγμή. Τι απλή απόλαυση. Τόσο δικό μου. Πέρασα τα δάχτυλά μου στο λαιμό μου, σαν να προσπαθούσα να θυμηθώ κάτι που δεν θυμόμουν ακόμαΑυτό συνέβη. Υπάρχει κάτι στη βροχή που αλλάζει το ρυθμό μου Που με κάνει πιο αργή, πιο προσεκτική. Βρήκα τον εαυτό μου να χαμογελάει, χωρίς σαφή λόγο. Ή ίσως ναι. Μερικές φορές αισθάνομαι σαν μια σκηνή ταινίας που μόνο εγώ βλέπω. Το ελαφρύ ύφασμα που τρίβει την πλάτη μου, ο ψίθυρος του νερού ενάντια στον κόσμο, το σώμα μου άνετο στην ήρεμη επιθυμία του. Όχι από κάποιον άλλο. Για μένα. Γιατί να το κάνω αυτό; Επειδή το αξίζω. Και ενώ η βροχή συνέχισε να μιλάει στη μυστική της γλώσσα, εγώ έμεινα εκεί, νιώθοντας. Νόστιμο..

Το δωμάτιο στο ημίφως" Πάντα μου άρεσε η ώρα που ο ήλιος λέει αντίο. Δεν είναι μέρα, δεν είναι νύχτα. Είναι εκείνη η ανασταλμένη στιγμή όπου όλα φαίνονται πιθανά. Ήμουν στο δωμάτιό μου, χωρίς βιασύνη, χωρίς θόρυβο, μόνο το χρυσό φως που έμπαινε ανάμεσα από τις κουρτίνες, χαϊδεύοντας τις γωνίες με το φως του.Τρυφερότητα. Κάθομαι μπροστά στον καθρέφτη, αφήνοντας τον εαυτό μου να κοιτάξει. Όχι με κρίση. Με περιέργεια. Χάιδεψα αργά την κλείδα μου, νιώθοντας τη ζέστη του απογεύματος να παγιδεύεται στο δέρμα μου. Υπάρχει μια ξεχωριστή ομορφιά στην κούραση που αφήνει μια καλή μέρα. Σαν το σώμα να μιλάει μια άλλη γλώσσα. Ένα πιο οικείο, πιο ειλικρινές. Σκύβω προς τα εμπρός, νιώθω την αναπνοή μου να δίνει το ρυθμό. Η σιωπή με περιέβαλε, και μέσα της, η φαντασία μου ξύπνησε. Δεν σκεφτόμουν κανέναν, μόνο τον εαυτό μου. Με τον τρόπο που ένα βλέμμα, ακόμα και το δικό σου, μπορεί να ανάψει. Πώς είναι να επιθυμείς χωρίς βιασύνη. Έξω, η μέρα πέθαινε αργά. Μέσα, άνθιζα χωρίς μάρτυρες. Και ανακάλυψα τον εαυτό μου ξανά. Αποπλανώντας με σιωπηλά.