VictoriaDupond

Η νίκη, η δυαδικότητα ανθίζει μέσα σου, σαν ένα τριαντάφυλλο που σιωπά τη νύχτα, τα παχιά σου χείλη, φλόγες στο σκοτάδι, Προκαλούν αναστεναγμούς, όνειρα στην ελευθερία. Τα μάτια σου, δύο σμαράγδια που φέρουν την ψυχή, πράσινα σαν λιβάδια που γονιμοποιούνται στη βροχή, Στα βάθη του χάνεται η λογική, και η επιθυμία αναδύεται σε κάθε χτύπο της καρδιάς, σε κάθε περίσταση. Σωστά είσαι, στο φως της ημέρας, με καθαρό μυαλό, τον ακριβή λόγο, σαν φάρος που οδηγεί στην καταιγίδα, αλλά καθώς πέφτει η νύχτα, η καταιγίδα ξυπνάει. Λαγνής, με περιορισμένο πάθος, σαν ποταμός που περιμένει την πλημμύρα, στα χέρια σου, τη φωτιά και την ηρεμία, Είσαι ο παράδεισος και η κόλαση σε μια ψυχή. Το γέλιο σου, ηχώ μιας κρυφής επιθυμίας, που διατρέχει τα σώματα σε ένα λεπτό ρυθμό, Νίκη, σε σένα βρίσκεται η ειρήνη και το μαρτύριο, η λογική και το πιο φλογερό συναίσθημα. Στην παρουσία σου, ο κόσμος σταματά, Το φεγγάρι σε κοιτάζει, και ζηλεύει, για εκείνο το μείγμα γλυκύτητας και φωτιάς, που φωτίζει καρδιές χωρίς καμία προσευχή. Βικτώρια, είσαι μούσα, είσαι τέχνη, ένα θεϊκό έργο σε κάθε κομμάτι, Το μυστήριο είναι κρυμμένο στα μάτια σου, μιας απαγορευμένης αγάπης, μιας αιώνιας απόλαυσης. Κάτω από το φεγγάρι, κάτω από τον ανατέλλοντα ήλιο, η μορφή σου λάμπει, πάντα επιβλητική, Βικτώρια, όνομα βασίλισσας, θεάς, Στην καρδιά σου, η λαγνεία είναι όμορφη. Και στη σιωπή, όταν πέφτει η νύχτα, το όνομά σου ψιθυρίζει τον άνεμο και η επιθυμία δεν σταματά, Λοιπόν, Βικτώρια, είσαι η επιθυμία, μιας καρδιάς που χάνεται στον ουρανό σου.

Βικτώρια, μέσα σου η δυαδικότητα ανθίζει, σαν ένα τριαντάφυλλο που τη νύχτα φιμώνεται, τα παχιά σου χείλη, φλόγες στο σκοτάδι, προκαλούν αναστεναγμούς, όνειρα στην ελευθερία. Τα μάτια σου, δύο σμαράγδια που αποκαλύπτουν την ψυχή, πράσινα σαν λιβάδια που γονιμοποιούνται στη βροχή, στο βάθος τους χάνεται η λογική και η επιθυμία αναδύεται σε κάθε χτύπο, σε κάθε ευκαιρία. Είσαι σοφή, στο φως της ημέρας, με καθαρό μυαλό, ακριβή λόγο, σαν φάρος που οδηγεί στην καταιγίδα, αλλά όταν πέφτει η νύχτα, ξυπνάς την καταιγίδα. Λαγνεία, με περιορισμένο πάθος, σαν ένα ποτάμι που περιμένει την πλημμύρα, στα χέρια σου, φωτιά και ηρεμία, είσαι ο παράδεισος και η κόλαση σε μια ψυχή. Το γέλιο σου, ηχώ μιας κρυφής επιθυμίας, που διασχίζει τα σώματα σε ένα λεπτό κτύπο, Βικτώρια, σε σένα βρίσκεται η ειρήνη και το μαρτύριο, η λογική και το πιο φλογερό συναίσθημα. Στην παρουσία σου, ο κόσμος σταματά, το φεγγάρι σε κοιτάζει και ζηλεύει, για αυτό το μείγμα γλυκύτητας και φωτιάς, που ανάβει τις καρδιές χωρίς καμία παράκληση. Βικτώρια, είσαι μούσα, είσαι τέχνη, ένα θεϊκό έργο σε κάθε κομμάτι, στα μάτια σου κρύβεται το μυστήριο, μιας απαγορευμένης αγάπης, μιας αιώνιας απόλαυσης. Κάτω από το φεγγάρι, κάτω από τον ανατέλλοντα ήλιο, η μορφή σου λάμπει, πάντα επιβλητική, Βικτώρια, όνομα βασίλισσας, θεάς, στην ουσία σου, η λαγνεία είναι όμορφη. Και στη σιωπή, όταν πέφτει η νύχτα, το όνομά σου ψιθυρίζει τον άνεμο και η επιθυμία δεν σταματά, γιατί Βικτώρια, είσαι η λαχτάρα, μιας καρδιάς που χάνεται στον ουρανό σου.

Κάτω από τον ουρανό των αστεριών, σε ένα ξέβγαλμα της νύχτας, Αυξήστε τον αριθμό σας, Βικτώρια, σαν ψίθυρος της λαχτάρας, Είστε μούσα και γοητεία, μια δίνη στο μυαλό, Με τα χείλη μας σας προσκαλούμε να το κάνετε. Τα μάτια σου, τα σμαράγδια σου, πράσινα σαν ελπίδα, Οδηγούν το βλέμμα προς μια άβυσσο πάθους, Οι προβολείς τους στο σκοτάδι, εκατοντάδες στο βάθος, και η μυστηριώδης λάμψη σου βρίσκω απώλεια. Βικτώρια, είσαι ένα αίνιγμα, ανάμεσα στη λογική και τη φωτιά, μια νεαρή γυναίκα που κρατάει τα καυτά μυστικά της, Στην ψυχή σου ζει η λογική και το παιχνίδι, όπου η λαγνεία περιορίζεται σε λανθάνουσες σκέψεις. Η ομορφιά σου είναι ένας κρίκος που αποκαλύπτει τον πειρασμό, και σε κάθε απαλή χειρονομία, σε κάθε ειλικρινές γέλιο, η αθωότητα αναμιγνύεται με ένα άγγιγμα πρόκλησης, Εσύ είσαι το λουλούδι που ανάβει και ταυτόχρονα ηρεμεί το θηρίο. Τα χείλη σου, Βικτώρια, είναι ένα ποίημα χωρίς λέξεις, μια ιστορία που λέει το απαγορευμένο και το κρυμμένο, η πύλη σου στα όνειρα και τις μαγεμένες νύχτες, όπου ο χρόνος γιορτάζεται και ο κόσμος είναι η λατρεία σου. Σκέφτομαι εσένα και μπαίνεις σε αυτή τη δυαδικότητα που είσαι, στη γυναίκα που κρατάει το χυμό και τον ξεχειλίζει ταυτόχρονα, ένα ον που προκαλεί και ταυτόχρονα προτιμά, τη σιωπή της αγάπης, το ψίθυρο ενός «ίσως»”. Βικτώρια, ο αριθμός σου αντηχεί στις σκέψεις μου, Είσαι η τέλεια σύντηξη του ύψιστου και του γήινου, μια βαθιά υποψία, μια επιθυμία χωρίς μεταμέλεια, Είσαι το πεπρωμένο που με ανύψωσε στο ουράνιο.

Κάτω από τον ουρανό των αστεριών, σε μια γωνιά της νύχτας, το όνομά σου εμφανίζεται, Βικτώρια, σαν ένα ψίθυρο νοσταλγίας, Είσαι μούσα και γοητεία, μια δίνη στο μυαλό, με αυτά τα παχιά χείλη που προσκαλούν στην επιθυμία. Τα μάτια σου, δύο σμαράγδια, πράσινα σαν την ελπίδα, Οδηγούν το βλέμμα σε μια άβυσσο πάθους, Είναι φάροι στο σκοτάδι, αστράφτουν μακριά, και στη μυστηριώδη λάμψη τους βρίσκω την καταστροφή. Βικτώρια, είσαι ένα αίνιγμα, ανάμεσα στη λογική και τη φωτιά, μια σοφή γυναίκα που κρατά καυτά μυστικά, Στην ψυχή σου, η λογική και το παιχνίδι συνυπάρχουν, όπου η λαγνεία κρύβεται στις λανθάνουσες σκέψεις. Η ομορφιά σου είναι ένας καμβάς που προσελκύει τον πειρασμό, και σε κάθε γλυκιά χειρονομία, σε κάθε ειλικρινές γέλιο, η αθωότητα αναμιγνύεται με ένα άγγιγμα πρόκλησης, είσαι το λουλούδι που φωτίζει και ταυτόχρονα ηρεμεί το θηρίο. Τα χείλη σου, Βικτώρια, είναι ένα ποίημα χωρίς λέξεις, μια ιστορία που λέει το απαγορευμένο και το κρυμμένο, Είναι η πύλη των ονείρων και των μαγικών νυχτών, όπου ο χρόνος σταματά και ο κόσμος είναι η λατρεία σου. Σκέφτομαι εσένα και χάνομαι σε αυτή τη δυαδικότητα που είσαι, στη γυναίκα που κρατάει την κρίση της και την ξεπερνά ταυτόχρονα, ένα ον που προκαλεί και ταυτόχρονα προτιμά, τη σιωπή της αγάπης, το ψίθυρο ενός «ίσως» ». Βικτώρια, το όνομά σου αντηχεί στις σκέψεις μου, είσαι η τέλεια σύντηξη του ύψιστου και του γήινου, ένας βαθύς αναστεναγμός, μια επιθυμία χωρίς μετάνοια, είσαι η μοίρα που με οδηγεί στον παράδεισο.

Κάτω από τον έναστρο ουρανό, σε μια γωνιά της νύχτας, το όνομά σου, Βικτώρια, αναδύεται σαν ψίθυρος λαχτάρας, είσαι μούσα και γοητεία, μια δίνη στο μυαλό, με εκείνα τα παχιά χείλη που προσκαλούν την επιθυμία. Τα μάτια σου, δύο σμαράγδια, πράσινα σαν την ελπίδα, οδηγούν το βλέμμα σε μια άβυσσο πάθους, είναι φάροι στο σκοτάδι, λάμπουν στο βάθος, και στη μυστηριώδη λάμψη τους βρίσκω την καταστροφή. Βικτώρια, είσαι ένα αίνιγμα, ανάμεσα στη λογική και τη φωτιά, μια σοφή γυναίκα που κρατά φλογερά μυστικά, στην ψυχή σου συνυπάρχουν η λογική και το παιχνίδι, όπου η λαγνεία κρύβεται σε λανθάνουσες σκέψεις. Η ομορφιά σου είναι ένας καμβάς που ζωγραφίζει τον πειρασμό, και σε κάθε απαλή χειρονομία, σε κάθε ειλικρινές γέλιο, αναμιγνύεται η αθωότητα με ένα άγγιγμα πρόκλησης, είσαι το λουλούδι που ανάβει και ταυτόχρονα ηρεμεί το θηρίο.. Τα χείλη σου, Βικτώρια, είναι ένα ποίημα χωρίς λέξεις, μια ιστορία που διηγείται το απαγορευμένο και το κρυμμένο, είναι η πύλη προς τα όνειρα και τις μαγικές νύχτες, όπου ο χρόνος σταματά και ο κόσμος είναι η λατρεία σου.. Σε σκέφτομαι και χάνομαι σε αυτή τη δυαδικότητα που είσαι, στη γυναίκα που κρατάει την κρίση και την ξεχειλίζει ταυτόχρονα, ένα ον που προκαλεί και ταυτόχρονα προτιμά, τη σιωπή της αγάπης, το ψίθυρο ενός "ίσως" που δεν έχει πια σημασία.". Βικτώρια, το όνομά σου αντηχεί στις σκέψεις μου, είσαι η τέλεια σύντηξη του ύψιστου και του γήινου, ένας βαθύς αναστεναγμός, μια επιθυμία χωρίς μεταμέλεια, είσαι ο προορισμός που με οδηγεί στον ουρανό.

Βικτώρια, όνομα βασίλισσας και θεάς, η ομορφιά σου είναι ένα τραγούδι, μια πεζογραφία. Χοντρά και προκλητικά χείλη, φλέγονται, με ψίθυρους και φιλιά, τα όνειρα τρελαίνονται. Πράσινα μάτια, σαν σμαράγδια στον ήλιο, λάμψεις πάθους σε έναν φωτεινό κόσμο. Βαθύ βλέμμα, που κρίνει και αποπλανεί, φλόγες καύσης που η ψυχή προκαλεί. Κρίσιμος στο μυαλό, παθιασμένα από την ουσία, μια δυαδικότητα που προσκαλεί την παρουσία. Είσαι η ισορροπία ανάμεσα στη λογική και την επιθυμία, μια μούσα που εμπνέει και προκαλεί αϋπνία. Το γέλιο σου, σαν καμπάνες στο αεράκι, είναι μια γλυκιά μουσική, είναι μια μαγεία που υπνωτίζει. Με κάθε λέξη, με κάθε κίνηση, Βικτώρια, είσαι ένα ποίημα, ένα μανιφέστο. Τα βήματά σου, χαριτωμένα, ορίζουν το ρυθμό, Στο βαλς της ζωής, είσαι ο πιο τολμηρός. Σοφός στις αποφάσεις σου, σταθερός στο βήμα σου, Αλλά τη νύχτα η επιθυμία σου αφήνει να λάμψει. Είσαι ο πειρασμός ντυμένος με αρετή, ένα μυστήριο που τυλίγει με στάση. Οι ψίθυροι του ανέμου φέρουν το όνομά σου, Βικτώρια, όμορφη γυναίκα, πάθος ενός άνδρα. Τα χείλη σου, πειρασμός ώριμων φρούτων, είναι υποσχέσεις ενός παραδείσου, μιας γλυκύτητας. Τα μάτια σου, παράθυρα σε μια βαθιά ψυχή, είναι ωκεανοί επιθυμίας, γόνιμου πάθους. Είσαι η μούσα των ποιητών και των ζωγράφων, ένα ον φωτός σε έναν κόσμο χρωμάτων. Βικτώρια, η δύναμη είναι στο όνομά σου, μιας γυναίκας που ξέρει να αγαπάει και να αγαπάει. Κρίση και λαγνεία, ένας θεϊκός συνδυασμός, είσαι το αστέρι που φωτίζει τον ουρανό. Βικτώρια, όμορφη νεαρή γυναίκα, με προκλητικά χείλη, Τα πιο διαισθητικά όνειρα βρίσκονται μέσα στην ύπαρξή σας. Είσαι ένα ποίημα, είσαι ένα τραγούδι, είσαι μια έμπνευση, Βικτώρια, στην ομορφιά σου βρίσκω το λόγο. Για να σε θαυμάσω, να σε επιθυμήσω, να σε λατρεύσω, σε κάθε στίχο, σε κάθε τέχνη.

Βικτώρια, όνομα βασίλισσας και θεάς, η ομορφιά σου είναι τραγούδι, πεζογραφία. Πυκνά, προκλητικά χείλη, φλεγμονώνουν, σε ψίθυρους και φιλιά, τα όνειρα τρελαίνονται. Πράσινα μάτια, σαν σμαράγδια στον ήλιο, λάμψεις πάθους σε έναν κόσμο κοκκινίσματος. Βαθύ βλέμμα, που κρίνει και αποπλανάει, φλόγες που η ψυχή προκαλεί. Σωστό στο μυαλό, λαγνικό στην ουσία, μια δυαδικότητα που προσκαλεί την παρουσία. Είσαι η ισορροπία μεταξύ λογικής και επιθυμίας, μια μούσα που εμπνέει και προκαλεί αϋπνία. Το γέλιο σου, σαν καμπάνες στο αεράκι, είναι γλυκιά μουσική, είναι μαγεία που υπνωτίζει. Με κάθε λέξη, με κάθε χειρονομία, Βικτώρια, είσαι ένα ποίημα, ένα μανιφέστο. Τα βήματά σου, χαριτωμένα, σημαίνουν το ρυθμό, στο βαλς της ζωής, είσαι ο πιο τολμηρός. Σωστά στις αποφάσεις σου, σταθερά στο περπάτημα σου, αλλά στη νύχτα, η λαγνεία σου λάμπει. Είσαι πειρασμός ντυμένος με αρετή, ένα μυστήριο που περιβάλλει με στάση. Οι ψίθυροι του ανέμου φέρουν το όνομά σου, Βικτώρια, όμορφη γυναίκα, πάθος ενός άνδρα. Τα χείλη σου, πειρασμός ώριμων καρπών, είναι υποσχέσεις ενός παραδείσου, μιας γλυκύτητας. Τα μάτια σου, παράθυρα μιας βαθιάς ψυχής, είναι ωκεανοί επιθυμίας, ενός γόνιμου πάθους. Είσαι η μούσα των ποιητών και των ζωγράφων, ένα ον φωτός σε έναν κόσμο χρωμάτων. Βικτώρια, στο όνομά σου βρίσκεται η δύναμη, μιας γυναίκας που ξέρει πώς να αγαπάει και να θέλει. Σοφός και λαγνός, ένας θεϊκός συνδυασμός, είσαι το αστέρι που φωτίζει τον ουρανό. Βικτώρια, όμορφη νεαρή γυναίκα, με προκλητικά χείλη, στην ύπαρξή σου βρίσκονται τα πιο διαισθητικά όνειρα. Είσαι ένα ποίημα, είσαι ένα τραγούδι, είσαι έμπνευση, Βικτώρια, στην ομορφιά σου βρίσκω λόγο. Να σε θαυμάζω, να σε επιθυμώ, να σε λατρεύω, σε κάθε στίχο, σε κάθε τέχνη

Νίκη, φεγγάρι που λάμπει στη γαλήνια νύχτα, με παχιά, προκλητικά χείλη που δηλητηριάζουν την ψυχή. Πράσινα μάτια, σαν σμαράγδια στην ομίχλη των ονείρων, που προσελκύουν βλέμματα, ψίθυρους και μικρά όνειρα. Η ομορφιά σου είναι ένα τραγούδι, ένας αναστεναγμός στον άνεμο, σοφός στα βήματά σου, λαγνικός στην αναπνοή σου. Είσαι ένας κήπος επιθυμιών, λουλουδιών και μυστικών, περπατώντας σε μονοπάτια πλήρους αγάπης. Το γέλιο σου είναι μελωδικό, γλυκό και γοητευτικό, που περιβάλλει την καρδιά, την αγκαλιάζει και την καταβροχθίζει. Κάθε λέξη σου είναι μια ηχώ στο μυαλό, ένα αιώνιο ποίημα, ένας λανθάνων στίχος. Βικτώρια, είσαι μια μούσα χαμένων ερώτων, φλογερών παθών και ειλικρινών ονείρων. Τα χείλη σου, υπόσχεση σιωπηλών απολαύσεων, Σχεδιάζουν στον αέρα τα φι&la