VelvetGreeny

Το γυμναστήριο ήταν σχεδόν άδειο όταν τελείωσα το τελευταίο μου σετ. Η γλυκιά ηχώ της μουσικής μπερδεύτηκε με την ακόμα γρήγορη αναπνοή μου. Το ύφασμα της αθλητικής μου φόρμας ήταν κολλημένο στο δέρμα μου, τονίζοντας κάθε καμπύλη, κάθε γραμμή που σμιλεύτηκε από την προσπάθεια. Πήγα στους καθρέφτες για να τεντωθώ, αφήνοντας τα δάχτυλά μου να χαϊδεύουν αργά τα τεντωμένα μου πόδια. Η αντανάκλαση μου έδειχνε ένα μείγμα εξάντλησης και καθαρής ενέργειας, αυτή η σπίθα στα μάτια που εμφανίζεται μόνο όταν το σώμα αισθάνεται ζωντανό.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, κάποιος μπαίνει από την πόρτα. Το βλέμμα του έμεινε πάνω μου για ένα δευτερόλεπτο περισσότερο από το συνηθισμένο, σαν να μην περίμενε να βρει κάποιον αυτή την ώρα. Ή σαν απλά να μην μπορούσε να το βοηθήσει. « Ακόμα προπονείσαι; «Τι συμβαίνει;» ρώτησε με ένα ελαφρύ χαμόγελο, σκύβοντας το κεφάλι του.. « Λίγο ακόμα», απάντησα χωρίς να πάρω τα μάτια μου από τον καθρέφτη. Ένιωσα την παρουσία του να πλησιάζει, όχι αρκετά για να με αγγίξει, αλλά αρκετά για να κάνει τον αέρα ανάμεσά μας βαρύ. Ήταν αυτή η απαλή ηλεκτρική αίσθηση που περνάει από το δέρμα σου πριν συμβεί κάτι. ή όταν και οι δύο ξέρουμε ότι θα μπορούσε να συμβεί.
« Φαίνεσαι. «Είμαι συγκεντρωμένη», είπε χαμηλώνοντας λίγο τη φωνή του. Γύρισα προς το μέρος του με το χέρι στο ισχίο μου. «Και έρχεσαι ακριβώς τη στιγμή που εγώ έφευγα. Το χαμόγελο που ακολούθησε χαλάρωσε την ατμόσφαιρα. Δεν υπήρχε βιασύνη, περιττές λέξεις. Απλά δυο βλέμματα που διασταυρώνονται σε μια εύγλωττη σιωπή.

Σήμερα ένιωσα σαν να ήμουν σε μια μικρή σκηνή παρά σε ένα γραφείο. Σήμερα το πρωί, φόρεσα την αγαπημένη μου φούστα, αυτή που μου ταιριάζει τέλεια χωρίς λέξη, και τη λευκή μπλούζα μου με το γιακά ελαφρώς ανοιχτό. Δεν είναι ότι θέλω να τραβήξω την προσοχή. Λοιπόν, ίσως λίγο. Μετά από όλα, όταν ενεργοποιείτε την κάμερά σας και ξέρετε ότι οι άνθρωποι σας περιμένουν στην άλλη πλευρά, θέλετε να αισθανθείτε ξεχωριστοί.

Όπως πάντα, έφτασα πριν από όλους. Μου αρέσει αυτή η γλυκιά πρωινή σιωπή, σχεδόν οικεία, όπου το μόνο που ακούγεται είναι το χτύπημα των τακουνιών μου στο πάτωμα και το μακρινό μπιπ ενός εκτυπωτή που ενεργοποιείται αργά. Άνοιξα τον υπολογιστή μου, τακτοποίησα τα χαρτιά μου – ναι, προσποιούμαι ότι είναι σημαντικά – και ρύθμισα τη γωνία της κάμερας. Δεν είναι μυστικό ότι οι ζωντανές μου μεταδόσεις έχουν κερδίσει σε δημοτικότητα, ίσως χάρη στην εικόνα της «μυστηριώδους γραμματέα» που μου δίνουν κάποιοι.. Αλλά είμαι απλά εγώ, διασκεδάζοντας κάνοντας τη δουλειά λίγο πιο διασκεδαστική.

Μερικές φορές παίρνω ένα στυλό και το κρατάω ανάμεσα στα δάχτυλά μου, σαν να είμαι βυθισμένη στις σκέψεις μου, απορροφημένη σε μια έκθεση. Μερικές φορές σηκώνω τα μαλλιά μου, αφήνοντας μερικές τούφες να πέσουν στο πρόσωπό μου. Όλα αυτά είναι πολύ φυσικά, αλλά επιδιώκονται, έτσι ώστε όσοι με βλέπουν να έχουν την εντύπωση ότι μοιράζονται ένα μικρό μυστικό μαζί μου. Δεν κάνω τίποτα ασυνήθιστο. Απλά, αντί να κρύβω τις όμορφες στιγμές της ημέρας, τις μοιράζομαι με όσους θέλουν να είναι μαζί μου.

Εδώ είμαι, περνώντας την ημέρα στο γραφείο μου, απολαμβάνοντας την ευχαρίστηση να ξέρω ότι με κοιτάς κρυφά μέσα από την οθόνη.😈😈🔥🔥

—Γεια σας, ατρόμητοι. Σήμερα έχω μια μικρή ιστορία να σας πω. και ναι, αυτό είναι το είδος της ιστορίας που θα σας κάνει να κοιτάτε πάνω από τον ώμο σας.

Πριν από μερικές εβδομάδες, ήμουν εδώ, μόνος, προπονούμενος πολύ αργά. Τόσο αργά, μάλιστα, που το μόνο φως ήταν αυτό του φεγγαριού που διέρρεε από το παράθυρο. Επανέλαβα μια άλλη ακολουθία, με την αναπνοή μου κοφτή, όταν άκουσα έναν θόρυβο πίσω μου. Ένας ξηρός ήχος. Σαν κάποιος να χτύπησε την πόρτα των αποδυτηρίων.

Γύρισα πολύ αργά. Και δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο η αντανάκλαση μου με κοίταζε, με το κρύο φως του φεγγαριού πίσω μου. Συνέχισα να εκπαιδεύω, αλλά. Ο θόρυβος επέστρεψε. Αυτή τη φορά, πιο ξεχωριστό. Και εδώ είμαι, μόνος, ιδρωμένος, αναρωτιέμαι αν πρέπει να το αγνοήσω. ή πηγαίνετε να δείτε.

Έκανα μερικά βήματα. Κάθε θόρυβος αντηχούσε πιο δυνατά από τον προηγούμενο, λες και όλο το διαμέρισμα προσπαθούσε να με προδώσει. Όταν τελικά έφτασα στην πόρτα, χτύπησα πολύ απαλά και είπα: «Καλημέρα. - Εντάξει; Κανείς δεν απάντησε, προφανώς. Αλλά ο θόρυβος. Ξεκίνησε ξανά τη στιγμή που έβαλα το χέρι μου στη λαβή. Άνοιξα την πόρτα αργά, με αυτόν τον ηλίθιο φόβο που νιώθεις όταν ξέρεις ότι δεν υπάρχει κανείς, αλλά φοβάσαι. Και όταν η πόρτα τελικά άνοιξε.

.ένα γάντι προπόνησης έπεσε από το ράφι και κύλησε στα πόδια μου. 😅😅 Αυτό ήταν όλο. Μια πραγματική σκηνή τρόμου. με ένα παράλογο τέλος. Το αστείο είναι ότι για μια στιγμή ένιωσα σαν να με παρακολουθούσαν στο σκοτάδι του γυμναστηρίου. Και τώρα, κοιτάξτε μας: εσείς είστε που με παρακολουθείτε. Αλλά αυτή τη φορά, στο φως του φεγγαριού. και με τη συγκατάθεσή μου.

Ετοιμαστείτε λοιπόν, ατρόμητοι μου. Σας είπα την ιστορία μου. Τώρα η άτακτη προπόνηση μας για τη νύχτα αρχίζει. 😈🔥