VannesaSaenz

Τα δάχτυλά σου περπατούν αργά, σαν το ύφασμα της μπλούζας μου να κρατάει μυστικά από τον άνεμο. Δεν λες τίποτα, αλλά η ανάσα σου μου λέει ιστορίες που δεν υπάρχουν στα βιβλία. Τρίβεις την πλάτη μου, μόλις ένα άγγιγμα, και οι σκέψεις μου τρέμουν. Γελάσαμε. Αλλά υπάρχει κάτι στα χέρια σου που δεν ξέρει από παιχνίδια.

«Μην με αγγίζεις», είπες γελώντας, αλλά το βλέμμα σου έβγαζε τα ρούχα μου με αλαζονική βραδύτητα. Προσποιήθηκα ότι δεν το πρόσεξα, κι εσύ προσποιήθηκες ότι δεν κοίταξες. Αλλά σε εκείνη τη γωνιά, όπου το φως γίνεται συνένοχο, και οι δύο ξέραμε ότι η επιθυμία έχει επίσης μάτια. Και παρόλο που δεν συνέβη τίποτα. Όλα συνέβησαν.

Η φωνή σου με χαϊδεύει χωρίς να με αγγίζει, σαν κάθε λέξη σου να είναι ένα κουμπί που ξεκουμπώνεται. Δεν λες άσεμνα πράγματα, αλλά τα φαντάζομαι σε κάθε διάλειμμα. Η επιθυμία δεν φωνάζει πάντα, μερικές φορές ψιθυρίζει, με τη συστολή ενός χάιδεμα που δεν τολμά ακόμα, αλλά ήδη καίει.

Πίσω από την κουρτίνα παίζαμε κρυφτό αλλά η σκιά σου ήρθε κοντά στη δική μου Πίσω από τις κουρτίνες, η πόλη ακολουθούσε την πορεία της, ενώ εσύ κι εγώ ανταλλάσσαμε ζεστές σιωπές. Το γέλιο σου, αυτό το ακούσιο άγγιγμα, το προσεκτικό δέρμα μου. Δεν κάναμε τίποτα. Αλλά το στόμα σου, τόσο κοντά, πήρε κάτι δικό μου που δεν ήξερα ότι μπορούσε να κλαπεί.

"Δεν έχει ξημερώσει ακόμα, αλλά ήδη με αγγίζεις σαν να βγαίνει ο ήλιος ανάμεσα στα πόδια μου. Τα δάχτυλά σου, χωρίς βιασύνη, σχεδιάζουν διαδρομές που δεν φαίνονται σε κανένα χάρτη, αλλά εγώ τις ξέρω, γιατί εκεί χάνομαι. Κάθε φορά που με αγγίζεις. Δεν λες τίποτα, αλλά η αναπνοή σου γράφει ήδη στίχους στο λαιμό μου, και τα χείλη σου ρωτούν χωρίς λόγια, αν και σήμερα θα σε αφήσω να μπεις στη μυστική χώρα όπου όλα καίγονται και τίποτα δεν ονομάζεται. Σταματάς, κι εγώ σκύβω σαν να ικετεύω χωρίς φωνή, σαν να ξέρω πως η επιθυμία έχει τη δική της γλώσσα, κι εσύ την μιλάς άπταιστα. Το δέρμα μου δεν μου ανήκει πια. Την παίρνεις στα χέρια σου, την περπατάς σαν να γυρίζεις σπίτι μετά από ένα πολύ μακρύ ταξίδι. Και όταν τελικά το στόμα σου με βρίσκει, ο κόσμος σταματά να γυρίζει για ένα δευτερόλεπτο. Ακριβώς. - Τέλεια.. Τότε ναι, όλα ξεχειλίζουν. Τα σεντόνια είναι μάρτυρες, η σιωπή χειροκροτεί, και η αυγή μας αποκαλύπτει γυμνούς, όχι μόνο από ρούχα, αλλά και από όλα όσα ήμασταν πριν αγγίξουμε ο ένας τον άλλον έτσι..