ValeryRiverosX

Καλωσήρθες στο μικρό μου προσωπικό χώρο.💕

Το δικαίωμα της ντροπής το χάσαμε στα μάτια του Θεού όταν εκδιώχτηκαν από τον παράδεισο..

Και μόνο απόψε μας έμεινε δίπλα στον ιδρώτα και την ευχάριστη ηρεμία που διαρκεί μετά από αγάπη και ελαφριά κούραση..

Αφήνουμε την επιθυμία να συνεχίσουμε όταν η ευθύνη μας καλεί ή το σώμα δεν αντέχει πια..

Τα ίχνη σου παραμένουν, διαλυμένα στη μνήμη των ημερών, δίπλα στην ηχώ του κλάματος μας που ακόμα αντηχεί στα τοιχώματα της κρεβατοκάμαρας..

Το φόρεμά σου και η φωνή σου μένουν πριν και μετά το θάνατο., …

Μένει αυτή η ζωή, και η επόμενη..

Η σύντομη ζωή της βροχής

Έγινα βροχή από τα σύννεφα που σχηματίζουν τον γκρι ουρανό που αναδύεται από τα ηλιοβασιλέματα σου..

Μερικές φορές νιώθω να με βλέπω να πέφτω από το παράθυρο και να διαλύομαι σε μικρά θραύσματα που χτυπούν το δρόμο και τα πεζοδρόμια..

Τρακίζω απότομα με τα γυαλιά, και μετά περιμένω την ευκαιρία να ξεκινήσω να γλιστράω, να τρέχω μέσα σε λάκκους, σε βάθη και σε στέγες..

Διαιρώνω, κρυφτώ και μεταμορφώνω για να επιστρέψω ξανά σε εκείνο το μέρος που με είδε να γεννιέμαι πρόωρα μια μέρα και σήμερα με δέχεται ήρεμα στο στήθος σου..

Σταγονίδια σαν δάκρυα, πηγή, ρυάκι, ρεύμα που δεν σταματάει να πεθαίνει σε άλλα νερά και μετά να μείνει ακίνητος.

Μετά ζήσε για μια στιγμή μέχρι να ξυπνήσει ο ήλιος, γιατί εδώ δεν υπάρχει αμαρτία, ή είναι μόνο η ζέστη μιας νέας ημέρας..

Ποίημα 17 Σκατάβαλα (Ολιβέριος Γκιρόντο))

Με σφίγγει στα πλατιά της χέρια και κολλάει στο σώμα μου με μια βίαιη μαλακία.. Ένα κολλώδες έκκριμα με περικύκλωσε, σιγά-σιγά, μέχρι που κατάφερα να μείνω ακίνητος.. Από κάθε πόρο της βγαίνει ένα είδος νυχιού που τρυπάει το δέρμα μου.. Τα στήθη της άρχισαν να βράζουν.. Μια φωσφορίζουσα έκχυση φωτίζει το λαιμό του, τα ισχία του, μέχρι το πέος του, γεμάτο αγκάθια και πλοκάμια, να ενσωματωθεί στο δικό μου, και να με ρίξει σε μια σειρά από εκνευριστικά σπασμούς.. Δεν είχε νόημα να του φτύνω στα βλέφαρα, στα ρουθούνια της μύτης.. Ήταν άχρηστο να του φωνάζω το μίσος και την περιφρόνησή μου.. Μέχρι να ξεσπάσει η τελευταία σταγόνα σπέρματος από το λαιμό μου, να μου τρυπήσει την σπονδυλική στήλη σαν μια σταγόνα λιώμα, τα ούλα της συνέχισαν να ρουφούν την απελπισία μου, και πριν με εγκαταλείψει, άφηνε τα εκατομμύρια νύμφα της να βυθίζονται στο κρέας μου και δεν είχα άλλη επιλογή από το να περάσω τη νύχτα μαζί της. Με τρυπούν με τσιμπήματα, για να ρίξω μια σταγόνα ιώδιο σε κάθε πληγή... Ωραία γιορτή να είσαι ένας σπιτολόγος που απολαμβάνει την προτίμηση των σουκουμπών!